Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Die laaste sê

My ouma het ons op ’n windgekotste dag

uit strandhuismuf gejaag, om strandlangs te loop speel.

Snotsandspore op bolippe,

stofverstopte traankliere,

herekleinekinderbende,

besetenevangadaraseeskuim om enkels,

middeloorontstekingtrotserend,

het ons vir skaars babatoonskulpe

gekrap in die loopsand van die golflyn,

die streep tussen bloubibber en plesierril

so dun soos die sonrokkie onder my handdoekstof strandjakkie.

Ouma was bekommerd oor die sluipaanslae van die duiwel,

die skerpsteek van die son op wit velletjies,

die uitlokkendheid van loslanghare,

die vuurklip van lostonge. Die gesoute seewind se gesang

was vir haar gewyd: “Nader, my God, by U.”

“Eer jou vader en jou moeder,”

het my ma se mond gebodgesnoer

oor Ouma se windgeteisterde telgtoer.

Daar bly Ouma sit,

gestrand in my limbiese streek,

veramber in ’n laaste seevakansie,

haar glasoog op ander einders gerig:

“Kinders moet weet hoe die wind voel.”

© Emma Bekker – 2017