Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Christine D'haen

Met die nuutste uitgawe van Poetry International Web word daar gefokus op die Vlaamse digter, Christine D’haen, wat in 2009 oorlede is. Hierdie erkenning is inderdaad welverdiend aangesien D’haen ‘n besonder begaafde digter was wat op haar kenmerkende stil manier ‘n beduidende bydrae tot die Vlaamse digkuns gelewer het. Volgens Patrick Peeters se oorsigartikel, die volgende: “Christine D’haen was undoubtedly the most important female poet of post-war Flemish and Dutch poetry. Her poetical work is unique in its voice, remarkable in its wide spectrum and incomparably rich in its content and form. As the first woman in the list of illustrious predecessors to that date, she was awarded in 1992 the highest literary prize possible to obtain in the Dutch-speaking area, the three-yearly Prize for Dutch Literature.”

Soos dit die geval is met Cas Vos hier ter lande, was D’haen veral bekend vir die wyse waarop sy klassieke tekste binne eietydse konteks kon herkonstrueer. Haar debuut in 1943, die lang narratiewe vers “Abélard and Héloïse”, staan steeds as ‘n indrukwekkende voorbeeld hiervan. “Her early poems at first sight looked like pre-war neo-classical poetry, with their refined ideas about form and their common theme of conflict between a sensual eroticism and an intellectual desire for spiritualisation.”

Dit is egter Peeters se opmerkings ten opsigte van tyd as tema in D’haen se werk, wat my oog gevang het: “From the beginning, time has been the central theme of her poetry. Christine D’haen has always been fully aware of the short time people were given during their life span. With her poems she sought to erect little monuments of perfection that could withstand time. About her favoured form, the elegy, she once said in an interview: “Every elegy is a sort of eternalisation.” At the same time, she was convinced that nearly all her poems were in fact imperfect, and therefore could be affected by time.”

As huldeblyk aan hierdie besonderse digterskap, plaas ek haar gedig “Dodecaëder Twaalf Douzains, I”  onder aan vanoggend se Nuuswekker. (Terloops, op die webblad by Poetry International Web is daar nog etlike ander gedigte wat gelees kan word.) En – indien dit jou interesseer – kan jy ook Yves T’Sjoen se essay oor D’haen se gebruik van peritekste lees. Om ook nie van Zandra Bezuidenhout se vertelling van haar ontmoeting met Christine D’haen te vergeet nie …

***

Sedert gister het twee bydraes bygekom. In die Buiteblik het Marie-Alice Boshoff ‘n stuk geplaas oor Alice Nahon, ‘n relatief onbekende Vlaamse digter, terwyl Andries Bezuidenhout weer oor landskappe skryf in sy stuk oor die paradys deur motorvensters.

En daarmee is die naweek op hande. Nuuswekker hervat weer Maandag.

Mooi bly.

LE

Dodecaëder. Twaalf douzains, I

Als Tijd was, zaten, praatten wij, zolang tijd was:
over de dood. Tijd had alles, maakt tijd, aan tijd
bestaat steeds meer. Je bent een baby’tje, nu schreit
je stemmetje natuurlijk nog, je bent er pas.
Elk ogenblik word ik in zijn, wist ik, altijd
wist ik mijn wortel daar, hier nu moet uitgerukt,
uit aardes voet: het oog en brein, nog zo verrukt
blijven; wat was blijft, zijn wij ‘t niet geweeste kwijt?
Als Tijd was, zaten wij, zo vol geluk, en praatten
over ‘t gedicht: dat daar de tijd, door ons geteld
stolt, fonkelt, van al ‘t niet geweeste zwelt,
dus zitten wij daar samen nu zoals wij zaten.

Zurbarán
Hiëronymus met Paula en Eustochium
Washington

© Christine D’haen (Uit: Miriors. Gedichten vanaf 1946, 2002: Querido Uitgevers)