Versindaba
~ 'n Weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Heinrich Heine – vertaal deur Peter Louw

 

Geluk is ‘n verveelde sekskat  

 

Geluk is ‘n verveelde sekskat

en haar besoeke hou sy kort;

sy stryk die hare van jou voorkop,

soen jou haastig en is vort;

 

terwyl jy gesette mevrou Teenspoed

se swaar omhelsing tevergeefs vermy;

sy sê sy’s glad nie haastig nie,

sit rustig by jou bed en brei.

 

(Das Glück ist eine leichte Dirne. Heinrich Heine)

 

 

 

‘n Denneboom staan eensaam  

 

Op ‘n noordelike hoogte

staan ‘n bevrore denneboom

onder sneeu en ys begrawe

in ‘n winterslaap en droom

 

van ‘n verlate palmboom

ver in ‘n suidelike land

wat swyend en onrustig hunker

in die gloeiend droë sand.

 

(Ein Fichtenbaum steht einsam. Heinrich Heine)

 

 

Soene  

 

In my jeug het ek geglo die soene

wat ‘n meisie gee en steel

is deur ‘n oermag voorbestem

wat alwetend alles reël.

 

‘n Ontmoeting was ‘n visioen,

elke soen ‘n noodlotsdaad;

die meisies priesteresse en

afsydigheid verraad.

 

Maar soene – het ek duur geleer –

val buite daardie meesterplan;

traak-nie-agtig gryp ek nou

soveel as wat ek kan.

 

(Ehmals glaubt’ ich, alle Küsse. Heine)

 

 

In galerye  

                                                                                                      

In galerye sien mens soms ou skilderye

van ‘n ridder van die tafelronde

met slagswaard, harnas, lans en skild,

aan sy dure eed van plig gebonde.

 

Maar rondom fladder kupido’s,

hulle terg hom, steel sy lans en swaard,

bind hom vas met blommekettings

en kam die hare van sy ruie baard.

 

Net so het geil verrukkings

my goeie voornemens verlei

sodat ánder mense noodgedwonge

die gevegte van ons tyd moet stry.

 

(In Gemäldegalerieen. Heine)

 

 

Los nou die vroom gelykenisse 

                                                                                       

Los nou die vroom gelykenisse,

ons hét die Bybel al gelees.

‘n Paar antwoorde, asseblief!

Of sou dit oneerbiedig wees?

 

Hoekom moet die regverdige

altyd op die kruisweg ly

terwyl die grynsende oorwinnaar

hoog in die triomftog ry?

 

Wie se skuld is dit? Tog seker nie

die hemel nie – maar hoekom word dit toegelaat?

Of moet ons die erger moontlikheid oorweeg

van ‘n doelbewuste Goddelike daad?

 

Dis die soort vrae wat ons vra,

en die onsekerheid duur voort

tot die dood ons monde snoer – maar

wat is dit nou vir ‘n antwoord?

 

(Laß die heil’gen Parabolen. Heine)

 

 

Hoe stadig kruip dit 

 

Hoe stadig kruip die tyd,

walglike waterslak… maar ek,

totaal bewegingloos,

bly op presies dieselfde plek.

 

In hierdie sel skyn son nóg hoop

om die somberheid te belet.

Nou weet ek dat net die graf

my uit hierdie skimbestaan sal red.

 

Miskien is ek al dae dood

en is hierdie gekleurde fantasieë

vir wie my koorsige brein snags gasheer speel

net spoke wat om my dans soos wolke vlieë.

 

Of wellustige geeste van die Pantheon,

saters wat van nimfe gunsies bedel;

is daar vir hulle ‘n geskikter toevlugsoord

as die eggo-grotte van ‘n digterskedel?

 

Hul mal orgieë langs die vuur,

spookagtige feeste van die lyf,

probeer die digter-lyk se benerige hand

soms in die koue oggend neer te skryf.

 

(Wie langsam kriechet sie dahin.Heine)

(Geskryf in die laaste jare, toe hy weens ‘n

rugsiekte permanent bedlêend was. – PL)