
In ‘n onlangse Nuuswekker het ek geskryf oor Olaf Schümaker as postmoderne sluipskrywer en sy oënskynlike verdagmakery van Marthinus Nijhoff in sy hoedanigheid as rubriekskrywer by De Contrabas. In sy nuutste aflewering, getiteld “Versindaba en van alles“, reageer onse Olaf op dié skrywe met een van die snaakste skryfsels wat ek in ‘n lang tyd onder oë gehad het. (En ja, toegegee, ek staan vlammend in die bloos, want na dese besef ek dat my inherente kwaal van liggelowige naïwiteit my weereens tot die stand van skaamte gebring het …)
Nietemin. Na ‘n ietwat ongewone lang aanloop (vir hom), raak Olaf die Waaiking die volgende kwyt: “Onlangs is mij echter duidelijk geworden dat ik ook een bekende Zuid-Afrikaan ben geworden! Één van mijn stukken is namelijk behandeld op het Zuid-Afrikaanse weblog Versindaba (wat vrij vertaalt naar ‘Ochtendvocht’). Nu is Zuid-Afrika niet gelijk een land dat ik serieus neem, of ooit serieus genomen heb. Zo gebruik ik de bladzijden uit de werken van Ingrid Jonker al sinds jaar en dag voor het origamiklasje dat ik organiseer bij mij in het wooncomplex. Haar poëzie heb ik ooit eens als volgt omschreven in één van mijn beschouwingen die af is gewezen voor plaatsing in de Spits én de Metro: ‘De poëzij van deze Ingrid Jonker mist betekenisvolle duiding, thematiek en politiek-verzetsmatig engagement. In haar werk lijkt maar één onderwerp glas- en keihard terug te komen, en dat is het verzwegen verlangen naar foute interraciale coïtus. De versregels ‘Het kind is de schaduw van de soldaten / op wacht met geweren pantserwagens en knuppels’ staan bol van perverse geilheid en lubriciteit. De zogenaamde ‘soldaten’ van Jonker gooien hun axioma’s graag voor de vorm overboord, juist omdat Jonker op die manier het mathematisch precieze plan dat in haar geheime agenda staat kan redden van de verdrinkingsdood. […] De personages proberen te overleven door hun redeneringen aan mechanisch aandoende schema’s te onderwerpen. Ze rederneren in de klassieke dualistische postmoderne opvatting van de (in een eerder genoemd stuk (OS)) ‘ollebolleke-ideologie’.”
Mmm, ja. Die snaakste vir my is egter die volgende paragraaf: “Toen ik gisteravond het Versindaba-artikel voor de 200e keer las onder het genot van een glaasje appelsap aangelengd met spa rood, begonnen mij toch een aantal onheilspellende boodschappen op te vallen die voor de normale lezer zoals u niet met het blote oog zichtbaar zijn. Ik was hier zo van ondersteboven dat ik vanochtend op de grond wakker ben geworden met een grote opgedroogde vlek appelsap die mijn slaappantalon enigszins geruïneerd heeft.”
Ai, ai, ai. En daar dog ek in my naïewe voortvarendheid dat ons plotselinge toename aan besoekers uit die Lae Lande inderdaad nuwe fêns was … Nou blyk dit egter dat dit maar net Olaf was wat nie genoeg kon kry van sy ‘internasionale roem’ nie; welverdiend soos dit ook al mag wees.
Welgedaan, Olaf … Ek wens net dat my kennis van Nederlands sodanig was dat ek die fyner nuanses van jou meesterlike skryfsels beter kon waardeer. Maar nou ja. So is dit nou maar ten ene maal in die Land van Misverstand.
***
Die rusdag gister het hom omtrent ook op die webblad laat geld. Gebruik dus die tyd en snuffel rond na stukke wat jy dalk vantevore gemis het. Gaan kyk byvoorbeeld by die Indekse, ondertoe op die skakelkolom aan die regterkant van die hoofblad. Dit is waar alle vorige bydraes gebêre word.
Mooi bly.
LE
Olaf is een veelzijdig en moeilijk te begrijpen mens. De redactie houdt wel van hem, al weten we niet waarom.