De kraai
Ze viel omhoog
als een zwarte vod naar beneden
ze knipte
met vijfvingerige vleugels
zichzelf uit het blauw en
door dat gat scheen de zon
dat zag ik
aan haar schaduw op ‘t gazon
soms gleed ze uit
op kwaadwillige wolken
en eindigde als een handschoen
over de takken van een boom
of voorwerelds lachend
om de stukgewaaide paraplu
op mijn hoofd
ik vloog wel eens mee
over het koren van Van Gogh
op thermiek spiralend naar
zelfs door god vergeten hemelen
op zoek naar het dak van
mijn torenhoog verwachten
mijn stip op een vlies ijs
een goudvis in een plas
ik kon als kind al vliegen.
Ik heb meermaals de Tour de France gewonnen
Plastic wielen zonder spaken
mijn hoofd kan er door en ik zie
veel kleuren, groen en geel
en het blauw dat niet bestond
mijn vader was God in Frankrijk
hij groef de bergen en de dalen
trok de meten met een regel
plantte mensen langs de geul
mul zand was mijn terrein
sneller dan de buren was ik
de dobbelstenen en Bahamontes
ik heb mijn fiets aan de haak gehangen
het peloton is voorbijgezoefd
ik hoor alleen nog ‘t kraken van hun banden.
Een paard met kolder in de kop
Ik jakker met losse teugels
door de dagen
gedragen door een
schichtig schaduwpaard
met natte manen
het is opletten geblazen
kuilen voor een ander gegraven
een schim in een open deur
dwazen voor een raam
maaiende handen
gedonder aan het eind van de dag
als het paard schrikt en ik val
en het vindt alleen de weg naar huis
wil jij het dan te eten geven?
Ault. Noord Frankrijk
Verder is de zee
en ben ik
in al haar oneindigheid
en mijn tasten
in den blinde
nooit mogen komen
kanonbolkeien en golfexplosies ten spijt
duiven het tuig onder de richel
boven de zee van absint
zetten vegen op het kalkwit
houden de kliffen overeind
op de horizon
in het grijs van mist en lange dagen
staat het schip waarop ik voer
ik zie die ik zal worden
en geloof het amen en het einde
van mezelf niet.
© Bart Plouvier. Mei 2011
In 1987 debuteerde ik met een novelle, in ’98 verscheen mijn eerste poëziebundel, ‘Zaailingen’. Mijn zesde en voorlopig laatste bundel, ‘Ingesponnen’, verscheen in oktober 2010. Het gedicht ‘De Kraai’ werd zopas in het Nederlandse Soest met een prijs bekroond. – Bart Plouvier |