Dit frustreer my altyd: ek mik en mik en mik voor ek druk, en tog is die fototjies wat ek na ‘n reis wil bewaar dikwels die wat ek heel letterlik van die heup geneem het — so in die loop, sonder om op die skermpie te kyk, nog voor die kamera skouerhoogte kon haal, ‘n cowboy wat vinning moet skiet. Hierdie twee, byvoorbeeld, is sulke foto’s:
In beide gevalle het ek nie getref wat ek wou nie, maar in beide gevalle is daar dinge in die foto wat ek baie van hou. Die man in die eerste foto: ek het hom heel per ongeluk afgeneem, maar ek verkies hierdie foto bo die een wat ek net daarna van die gebou agter hom geneem het, as korrektief, as poging om my visuele intensie te herstel. Hy gee ‘n beweeglikheid aan die foto. Sy liggaam, selfs gestol in beweging, suggereer iets van die ritme en die houding van die stad.
Die tweede foto: letterlik van die heup af, heel verkeerd gemik. Na die tyd het ek gaan staan, gewag vir nog ‘n rooi lig, halfpad oor die straat gestap, en die foto geneem wat ek aanvanklik wou neem. Maar weereens verkies ek die toevallige fonds. Behalwe dat ek baie hou van die kontras van die grys en die geel, lyk dit vir my op my skewe foto ook asof die geboue effe oorhel en begin kantel, asof bestendigheid slegs deur daardie twee waarskuwende rooi ligte, wat in die middel van die foto hang, verleen word.
Die oomblik voor alles in beweging kom, dalk selfs inmekaar tuimel.
Die fotos en storie oor die fotos is baie fassinerend! Moet nie ophou (mik en) druk nie! En natuurlik ‘n baie lekker les in hoe reg verkeerd kan wees … en so “inmekaar tuimel” klink vir my ook baie lekker!