Alfred Schaffer. De mens eet nauwelijks nog poëzie, alleen verhalen
De mens eet nauwelijks nog poëzie, alleen verhalen
voor Harry en Willemien
I
Beschreef ik, slechte knecht, op aandrang een mirakel
dan dat fameuze wonder van de Tafelberg, stenen afgod
losgescheurd van Duivelspiek en de Apostelen
zwevend boven Kaapstad en haar oceanen
klaar om te verdampen, in de dagen na de Schone Oorlog.
Keien groter dan piano’s morsten op ons land
verwoestten daarmee onbedoeld privé-zwembaden
mensenlevens en de daken van de winkelcentra.
Het toeristische gevaarte, vanboven als een landingsbaan
zo plat, straalde niet van trots als een Amerikaanse mascotte.
Daglicht schoot weg, een huidachtige schaduw gleed
over burgers en dieren, de stalen kabels van de kabelbaan
sloegen tegen de bergwand als zwepen, weervoorspellers
staarden radeloos naar hun dolgedraaide radars
voorspelden fout op fout. Ach
zo koud dat het werd.
II
Ik werkte in die tijd bij de Geheime Dienst.
We opereerden in het uiterste geheim en spraken liefdevol
tegen de hoog boven zeeniveau wiegende berg
via de vreemdste technologie, nu volkomen achterhaald.
Elektromagnetische golven knetterden voorwereldlijk.
Verder bleef het stil. Die kale berg, resultaat van tijd
en achterstallig onderhoud heeft ons welwillend aangehoord
geduld getoond maar kreeg uiteindelijk van ons geblaat genoeg
verdween terug in de oneindigheid als een komeet
om 20 uur 33. Nu kunnen wij door een gigantisch tochtgat
heel de wereld zien – alsof dit land een tand is uitgeslagen.
Heel veel uitzicht, geen bevrediging.
Het motief was wraak, zo fluistert men, een kosmische
geen zoete, zoals die rondwaart door de nachtelijke straten.
Want er is heel veel duisternis onder de zon
die brandt en schreeuwt en schroeit
en er is overvloedig veel onder de mensen.
© Alfred Schaffer/ 2014. (Als videoboodschap gelezen op de presentatie van het verzameld werk Hee, hoor mij ho simultaan op de brandtorens van H.H. ter Balkt, te Nijmegen, 27 april 2014)
