Bernard Odendaal. “poësiewerkwinkel”

poësiewerkwinkel

 

wroeging angs verlange wring en tuimel in die klein

huis

waarvan sy lees in haar gedig   in die hoek

van ’n strofe woer ’n

tuimeldroër    dáár is jou beeld

 

sê die werkwinkelleier en bekroonde digter

smyt maar die abstraksies uit   daardie beeld vol vuil wasgoed

sê genoeg van wroeg   haar oë skiet vol trane

 

nee dis meer as wasgoed   sy voel

vasgekeer

 

presies   die tuimeldroër   sê die bekroonde

 

nee die agterkamer wat hul huur   haar man

(haar onderlip die beef) wat jare lank al skryf

’n boek oor kernfisika   vroeg afgetree   bedank so sonder

eintlik pensioen   sy boek gaan egter opskudding bring glo   sý

hou huis en sonder hulp dis klein genoeg hy wou nooit kinders hy is só

’n eksplosiewe persoonlikheid   punteneurig   opvlieënd   ’n fiksasie

uit waarskynlik die anale fase volgens ouderwetse freud   ’n psigoloog

is sy ja opgelei maar wou nog

altyd eintlik

skryf

haar uit opkropsels úít

in skryfwerk

in gedigte (“gedugte” dik die padda in haar keel)

 

in gedigte agterdeure vind

vervat ’n ander werkwinkelganger sag haar sin   die vers

as bres   dáár is nou ’n beeld roep ’n derde

reël vir reël die trap af

straat

toe

bou ’n vierde voort

 

nee (’n snik as tussenwerpsel)

’n trap vanuit ’n kelder boontoe

bó-uit   sy is hier om uit te vind

hóé

 

almal   die bekroonde   swyg

 

toe: hy was ook al in die

ondergrond van die gemoed   berading bied die uitkoms waaraan

dit die verskuns moet

ontbreek   dit weet sy mos (professioneel)?   ’n gedig stel nie

die regte vrae het nie raad nie redes nie

 

dit is oukei sê sy   sy ís  vermoed net skrywe

moet sy   úitskryf tot oukei toe

 

die werkwinkelgedigte swart op wit

die reël op reël die strofes in gelid

staan voor ons oë bot-   ’n roltrap stop-

gesit   in ’n dolleë stasiehal

 

 

© Bernard Odendaal / Mei 2015