Skandinawiese speurverhaal
Svendborg, 2017
ʼn Ydelheidsakkie:
per definisie
verdag. Swart. Die sakkie glím
in die laatlig se bleek stuiptrekke
(en weens die rol van emjambement).
Op ʼn rakkie, in die badkamer.
(Let op: die staccato-effek,
dís beduidend.)
Swart, soos die priester
se rok. Hy’t ʼn skaduweebaard:
ʼn betekenisvolle leidraad.
Laat mens wonder of die sexy pop
wat deur ʼn venster loer, ook iets wegsteek.
Kom in, die tuinier.
Sy reguit antwoord: “Ek sou maai”.
Daai’s verdagte nommer drie.
Nog sneeu sak uit, en haar hand
klem stywer om haar boordjie.
Wit, wat bedek.
Middernag.
Die verhaal van ’n driehoek.
Die sakkie, oopgerits.
ʼn Rok eenkant gewerp.
Skuim, die ligtheid
van haar luim.
En ʼn witter-as-sneeu sneeu
so koud soos skeermeslemmetjies.
(© Charl-Pierre Naudé / 2017)
Charl-Pierre se digwerk hierbo laat my dink aan ‘n paar reëls uit “Wenke” deur Yannis Ritsos:
‘n Man staan in die donker en glimlag ‘n geheime glimlag.
Is dit omdat hy in die donker kan sien? Dalk; of dalk
omdat hy die donker kan sien.
‘Wit, wat bedek./Middernag./Die verhaal van ’n driehoek’
“Rietfontein” van ID du Plessis doem op uit die eggo-kamer…
Wit is die water
Maar bleker die maan,
Wie is dit wat daar so
Doelbewus gaan?
Verdonkerde bome
Bewe in die laan;
Wit is die water
Maar bleker die maan.
Kortstondig soos die dou wat smôrens skitter op die roos,
Kortstondig was die enkel uur van samesyn se troos,
Op bloedbevlekte bloeisels lê die paartjie in die laan,
Terwyl ‘n swart gestalte onder peerboomtakke staan.
playing chess while the world teeters on the edge of the abyss, as they were there in Svendborg – and here? playing poetically?
Clearly Brecht and Benjamin in Svendborg in the 1930’s, planning a detective novel…very clever, Master Philosopher-Poet! Quite striking, this series around the same theme growing here on these pages. Wonder what the connection with our local constellation of philosophers and poets are, especiallyl in this here perturbed political landscape (not quite yet that of 1933/34, but the heat is escalating as i write…
You certainly have your poetic finger on the pulse of the times and with such a strong parallel…
Cannot wait for the rest of this series…
Charl-Pierre, dis ‘n gedig om nog lank aan te herkou en werklik gepas om juis nou oor Paasnaweek te publiseer. Dankie. Swart (soos ‘n vrou / pop se klassieke nommertjie, maar nou ‘n skeer-of grimeersakkie – my lees) versus wit (sneeu wat bedek, maar so koud is soos skeermeslemmetjies – jou woorde)word gebalanseer deur die tuinier se woorde: “Ek sou maai.” En verder nog ‘n laag – die tegniese verwysings na die klankwaarde van dié gedig. Hoeveel lae lees ek mis? 😉