Twee nuwe Stemgrepe: René Bohnen & Alfred Schaffer
Wednesday, September 23rd, 2020Alfred Schaffer. ik had de auto langs de weg geparkeerd. Uit: N.P. van Wyk Louw 50.
René Bohnen. Onvas. Uit: N.P. van Wyk Louw 50.
Posts Tagged ‘Alfred Schaffer gedigte’Twee nuwe Stemgrepe: René Bohnen & Alfred SchafferWednesday, September 23rd, 2020Alfred Schaffer. ik had de auto langs de weg geparkeerd. Uit: N.P. van Wyk Louw 50. René Bohnen. Onvas. Uit: N.P. van Wyk Louw 50. N.P. van Wyk Louw 50. Alfred SchafferFriday, August 7th, 2020
ik had de auto langs de weg geparkeerd “hoe slaat U en slaat U op my deure” (“paniese angs”, n.p. van wyk louw)
net was ik ingestapt om te vertrekken, eindelijk na veel gedoe, toen ik vanuit mijn ooghoek in de achteruitkijkspiegel zag hoe ik kwam aangerend. of ik kon meerijden, ik moest dezelfde richting op. in geen velden of wegen herkende ik mij, het late daglicht schminkte mijn gezicht bloedrood want het was hartje winter in drieankerbaai. ik had iets willen zeggen, nu en dan keek ik opzij en zag mij star het raam uit kijken of verkrampt achter het stuur, mijn grote witte ogen op de weg gericht die zich leek uit te strekken als aanzwellende muziek, de handrem los, de autodeuren op het kinderslot, die gure snelheid tot ik weer tot stilstand was gekomen en bleef zitten waar ik naast mij zat.
© Alfred Schaffer, 2020
Alfred Schaffer. De mens eet nauwelijks nog poëzie, alleen verhalenFriday, May 9th, 2014De mens eet nauwelijks nog poëzie, alleen verhalen voor Harry en Willemien
I
Beschreef ik, slechte knecht, op aandrang een mirakel dan dat fameuze wonder van de Tafelberg, stenen afgod losgescheurd van Duivelspiek en de Apostelen zwevend boven Kaapstad en haar oceanen klaar om te verdampen, in de dagen na de Schone Oorlog. Keien groter dan piano’s morsten op ons land verwoestten daarmee onbedoeld privé-zwembaden mensenlevens en de daken van de winkelcentra. Het toeristische gevaarte, vanboven als een landingsbaan zo plat, straalde niet van trots als een Amerikaanse mascotte. Daglicht schoot weg, een huidachtige schaduw gleed over burgers en dieren, de stalen kabels van de kabelbaan sloegen tegen de bergwand als zwepen, weervoorspellers staarden radeloos naar hun dolgedraaide radars voorspelden fout op fout. Ach zo koud dat het werd.
II
Ik werkte in die tijd bij de Geheime Dienst. We opereerden in het uiterste geheim en spraken liefdevol tegen de hoog boven zeeniveau wiegende berg via de vreemdste technologie, nu volkomen achterhaald. Elektromagnetische golven knetterden voorwereldlijk. Verder bleef het stil. Die kale berg, resultaat van tijd en achterstallig onderhoud heeft ons welwillend aangehoord geduld getoond maar kreeg uiteindelijk van ons geblaat genoeg verdween terug in de oneindigheid als een komeet om 20 uur 33. Nu kunnen wij door een gigantisch tochtgat heel de wereld zien – alsof dit land een tand is uitgeslagen. Heel veel uitzicht, geen bevrediging. Het motief was wraak, zo fluistert men, een kosmische geen zoete, zoals die rondwaart door de nachtelijke straten. Want er is heel veel duisternis onder de zon die brandt en schreeuwt en schroeit en er is overvloedig veel onder de mensen.
© Alfred Schaffer/ 2014. (Als videoboodschap gelezen op de presentatie van het verzameld werk Hee, hoor mij ho simultaan op de brandtorens van H.H. ter Balkt, te Nijmegen, 27 april 2014)
Alfred Schaffer. Gedicht zonder woordenTuesday, December 10th, 2013Gedicht zonder woorden
Vier vrouwen steken uitgelaten arm in arm de straat over. Op weg naar een kantoor van glas en moeizaam op hun hakken. Hebben ze het nieuws gehoord vraag ik me af de wind jaagt dwars door Adderly richting de haven.
Op perron 9 loopt de trein uit Bellville leeg. Een koele vrouwenstem roept een vertraging om die van de trein van 8 uur 10 uit Kapteinsklip maar wie goed luistert hoort haar begeesterd zingen en zingt mee.
Bij de broodafdeling in de supermarkt heeft zich een lange rij gevormd. Verse broodjes en een kopje koffie voor de dag begint voordat de dag opnieuw en weer opnieuw begint maar wie scherp kijkt ziet geen afzonderlijk gezicht alleen een menigte.
Een echtpaar staart verwonderd naar de wolken die bewegingloos de Tafelberg af rollen, auto’s trekken op of houden netjes stil voor rood, een man groet iemand niet en loopt dan door misschien een bedelaar
het lijkt een doodgewone ochtend in de stad wat valt er verder ook te zeggen – dat het een warme lentedag zal worden ja en dat wanneer je iemand naar de weg zou vragen je geen antwoord kreeg vandaag, alleen een trieste glimlach.
En dat een heel klein meisje ergens in dit huis een grote boom met vogeltjes en slingers en ballonnen in de bladeren zal tekenen en zeggen deze geef ik aan Mandela als ik in de hemel ben.
© Alfred Schaffer. Kaapstad, 6 december 2013
Gelees op Sondag 8 Desember 2013 by ‘Bureau Buitenland’, vir die Nederlandse nuussender Radio. Opname hier.
|