Versindaba
~ 'n Weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

 

 

 

MEDIAVERKLARING
Uitgereik: 10 Desember 2020

 

’n Rekordgetal inskrywings is ontvang in die vierde jaarlikse AVBOB Poësiekompetisie wat van 1 Augustus tot 30 November 2020 aangebied is. Dit vertel ’n gerusstellende verhaal oor die siel van Suid-Afrika.

In haar lof vir die kompetisie, noem die bekroonde Afrikaanse digter Antjie Krog dit “’n verstommende gebeurtenis wat jaarliks in ons midde ontplof: duisende gedigte in al die tale van ons land! Geskryf, gelees en vertaal! Ek kan aan geen ander kompetisie in die wêreld dink wat so omvangryk is in terme van taal, wat so versorgend uitreik na elke gedig, en so uniek is in effek nie as die AVBOB Poësiekompetisie.”

Kompetisiedata toon dat geen digter te jonk of te oud is om die pen op te neem nie: Vanjaar was ons jongste deelnemer sewe en die oudste 98. Ons het ook ontdek dat daar ’n skerp toename is in kwaliteitgedigte in Siswati en Setswana, met onderskeidelik 254% en 118% méér inskrywings. Ons het gesien dat mense hul gevoelens en vrese, hul ideale en hunkeringe met ons deel – ondanks (of dalk as gevolg van?) die jaar van die pandemie – deur ’n verstommende totaal van 41 139 gedigte; ook dat digters wie se werk gekies is vir publikasie in die AVBOB Poësiebiblioteek gesamentlik R1,23 miljoen aan publikasievergoeding verdien het.

Die kompetisie het voorts gewys dat die ware uitblinkers die jeuginskrywings is, want byna 75% van die totale getal is dié van skrywers jonger as 35.

Die hoofredakteur, Johann de Lange, sê dít is ’n werklik opwindende verskynsel. “Dié syfers dui op ’n passievolle begeerte by jongmense om hul ervarings te verwoord en om ’n rol te speel in die vestiging van ’n lees- en skryfkultuur. Dis ’n uiters positiewe ontwikkeling wat bewys dat poësie lewendig is onder die jonger generasie, deur dié belangstelling in en toewyding aan skeppende skryfwerk. Indien ons aanvaar dat poësie die kanaal vir die uitbeelding van ons diepste menslikheid is, kan ons ons hoop stel op ’n beter toekoms, omdat jongmense die poësie as ’n band tussen mekaar sien en as ’n manier om vir hulself ’n bepaalde stem te gee.”

Die toename in die belangstelling in Siswati- en Setswana-poësie is belangrik vir die poësiegemeenskap. Vir De Lange beteken dit dat ’n literêre tradisie besig is om as ’n kulturele verskynsel te ontwaak. “Inheemse tale was histories nooit ten volle verteenwoordigend binne die literêre kanon nie, maar ’n splinternuwe tradisie is besig om te ontwikkel. Dis betekenisvol, omdat jong digters nou hul unieke stem op ’n oorspronklike manier ontdek. Dit verskil van dié van hul voorvaders wat die struggle as bevryding beskou het, want hierdie uitdrukkingswyse – in die tyd van COVID-19 – dui op nuwe, energieke vasbeslotenheid en moed.”

Die kategoriebeoordelaar, prof. Stanley Mdonsela, het die gemeenskap Siswati-digters gelukgewens met die merkbare verbetering in die gehalte en die selfvertroue van hul inskrywings. “Dis omdat digters nuanses verstaan dat hul vaardige taalgebruik die beskouings en waardes van die Emaswati weerspieël,” sê hy. “Wanneer iemand sy moedertaal gebruik, is dit ’n hartsboodskap. Siswati-digters is besig om ’n nis vir hulself in die wêreld uit te kerf. Hulle het standpunt ingeneem – en dit is dat die Emaswati nie uitgesluit sal word van hierdie merkwaardige geleentheid om troos aan die treurendes te bring nie.” Madonsela voeg by: “Die aantal en gehalte van die gedigte is ongelooflik! Ek is heeltemal oortuig daarvan dat, as jy die getal jeuginskrywings in ag neem, die toekoms van ons taal veilig is in hul hande.”

Die Xitsonga-digter en akademikus, prof. Ximbani Eric Mabaso, besing die lof van die kompetisie: “AVBOB Poësie is ’n verwesenliking van veeltaligheid en multikulturaliteit op ’n ongeëwenaarde skaal – een wat moeilik geklop sal word in die dekades vorentoe. AVBOB het binne enkele jare ’n hele klomp debuutdigters gepubliseer: Dit het ’n onverwagse skeppendheid ontlok op terreine wat jare lank onontgin was. AVBOB Poësie het daarin geslaag om ’n behoefte aan mededinging na vore te bring, waar nuwelinge en gesoute digters ’n verhoog kan deel. Terselfdertyd trek hulle nie net geldelik voordeel uit die publikasie van hul werk nie, maar kan ook toekennings inpalm. Hierdie projek beteken digkuns vír gewone mense, déúr gewone mense – ’n inisiatief wat ook, deur papierpublikasies, die digitale kloof oorbrug. Lank leef AVBOB Poësie!”

Carl van der Riet, uitvoerende hoof van AVBOB, deel die positiwiteit oor dié betekenisvolle, bemoedigende neigings. Die inskrywings wat tydens die afgelope viermaandetydperk ingedien is, het met meer as 25% gestyg teenoor die 30 573 wat verlede jaar ontvang is. Dit is meer as dubbel die getal inskrywings in 2017, die eerste jaar van die kompetisie.

“Hierdie ongelooflike toename is ’n teken dat al hoe meer Suid-Afrikaners sin in poësie vind. Ons voel geëerd deur hul belangstelling in die kompetisie en deur die indrukwekkende gehalte van inskrywings,” sê hy. “Een van die belangrikste doelwitte van die kompetisie was nog altyd om toegang te hê tot ’n vryelik toeganklike biblioteek van gedigte in al 11 amptelike tale. Elke gedig wat as deel van hierdie biblioteek aanvaar word, ontvang onmiddellik R300 (elektroniese oordrag) sodra die gedig gepubliseer word. Vanjaar het ons beoordelaars altesame 4 100 gedigte vir publikasie gekies. Dit beteken dat AVBOB Suid-Afrikaanse digters ondersteun het deur uitbetalings van altesame R1 230 000 as publikasievergoeding.”

Van der Riet kom tot dié gevolgtrekking: “Om die kunste te ondersteun, is inderdaad iets waaroor ons kan juig! Die statistiek wat hierbo genoem is, is getuienis van die ontwikkeling van ’n lewende monument. Dié sielvolle en dinamies groeiende projek bring hulde aan die mense vir wie ons lief was en wat ons verloor het. Dit bring ook eer aan dié wat nog lewe, dat ons hul skeppendheid in ’n ernstige lig beskou, en dat ons die kunste ondersteun met lewegewende energie en toewyding.”

Die wenners van die AVBOB Poësieprys van R10 000 vir elk van die 11 taalkategorieë word aangekondig by die vierde AVBOB Poësie-galageleentheid middel-2021. Die digters wat die kortlys haal, sal in die eerste helfte van volgende jaar daaroor ingelig word. Digters word aangemoedig om die AVBOB Poësieprojek op sosiale media te volg om meer te wete te kom oor kompetisieverwante aankondigings, of besoek die kompetisiewebblad-blog by www.avbobpoetry.co.za

  

BYKOMENDE ONDERSTEUNING WAT ONTVANG IS

“Ek was ’n Engels-onderwyser vir die grootste deel van my professionele loopbaan – en ek het daarin geslaag om aan te hou klasgee, selfs toe ek ’n skoolhoof geword het. Ek het altyd geweier om taalonderrig en literatuuronderrig van mekaar te skei. Letterkunde is tog niks anders nie as taal in sy verbeeldingrykste vorm. Dit het beteken dat ek ook skeppende skryfwerk aangebied het, want pogings om sélf iets te skep wat jy op die bladsye voor jou bewonder, laat jou waardering vir dié proses styg. Maar dis ook so dat, om jou gevoelens in woorde te omskep, ’n manier is om dit wat binne jou is te definieer en duidelik te maak. Want totdat jy dít wat jy dink verduidelik, weet jy nie werklik wát jy dink nie. Die AVBOB Poësiekompetisie is ’n briljante manier om ’n groot groep mense aan te moedig om hul gedigte in hul moedertaal te skryf – iets wat húl lewens verryk, sowel as dié van die mense om hulle.”

JONTY DRIVER

Jonty Driver, wat in Kaapstad gebore is, was voorheen hoof van Wellington College in Brittanje. Hy het vyf romans, vyf nie-fiksie-boeke (biografieë en memoirs), nege poësiebloemlesings, vier poësiebundels en ’n gedigteboek vir kinders gepubliseer.

*

“Sedert sy begin in 2017, het die jaarlikse AVBOB Poësiekompetisie (wat – verstommend – in al elf amptelike tale aangebied word) al hoe meer inskrywings gelok. Dat meer as 41 000 gedigte in 2020 ingeskryf is, getuig van die enorme menslike behoefte om denke te verwoord, om ervaring te orden, om emosionele perspektief en verfyning te soek, en om uit te reik na en kontak te maak met lesers. Vir my lyk dit of die kompetisietema, ‘Ek wou nog sê …’, ’n geïnspireerde keuse is. Jy staan verstom oor die getal en buitengewone reikwydte van die gedigte wat reeds deel is van die kompetisie se Poësiebiblioteek. Dít is ’n teken van mense se behoefte en begeerte om te skryf, asook die genot wat hulle daaruit put.”

MOIRA LOVELL

Moira Lovell was voorheen hoof van die departement Engels by Wykeham Collegiate, Pietermaritzburg. Haar werk het al in verskeie tydskrifte en bloemlesings verskyn, en sy het vier digbundels gepubliseer. Sy het ook ’n aantal kortverhale en verhoogstukke geskryf en in 2002 die Olive Schreiner-prys gewen vir haar drama Bedtime Stories.

*

“Poësiekompetisies het in Klassieke Griekeland ontstaan. Om die waarheid te sê, daar is geen méér demokratiese, gelykmakende manier om die digkuns te evalueer en te bevorder as deur dié soort mededinging nie. Veral twee dinge maak die AVBOB Poësiekompetisie vir my spesiaal. Eerstens die taalkundige omvang: Ek kan nie dink aan enige ander kompetisie wat soveel verskillende nasionale tale tot skeppendheid inspireer nie. Dié versiendheid is asemrowend, en die jaarlikse bloemlesing, wat die beste werk van al hierdie tale bevat, is besielend – ’n voorbeeld in verdraagsaamheid en inklusiwiteit. Tweedens verleen die fokus van die kompetisie op die ernstige, hartroerende temas van dood, hoop, liefde en geboorte ’n sfeer van waardigheid en empatie aan die projek. Daar is by my geen twyfel nie dat dié wonderlike instrument van demokrasie – om mense tot hul eerste literêre skryfpogings aan te moedig – van die beste nuwe Suid-Afrikaanse digters van die toekoms gaan oplewer.”

BASIL DU TOIT

Basil du Toit, wat in Kaapstad gebore is, het ’n nagraadse kwalifikasie in filosofie aan die Universiteit van Edinburgh verwerf. Kort nadat hy in 1980 na Skotland verhuis het, het hy ’n prys in die Nasionale Poësiekompetisie daar gewen. In 1989 deel hy die Sanlam-prys met die digter Douglas Livingstone. In 2015 is hy een van die wenners van die Poetry Business Book & Pamphlet-kompetisie (VK). Sy werk het al in verskeie poësietydskrifte verskyn, waarvan die mees onlangse die Poetry Salzburg Review is, en hy het twee digbundels, Home Truths en Older Women, die lig laat sien. Onlangs is sy mini-digbundel, Old, deur Smith/Doorstop in Sheffield gepubliseer.

 

 

 

 

 

Nini Bennet gesels met Johann de Lange.

 

Johann de Lange en Goodenough Mashego is die redakteurs van I wish I’d said … Volume 3. Die AVBOB-Poësiekompetisie wat uiteindelik sal kulmineer in ‘n vierde volume van dié gedigte, het Maandagnag ten einde geloop. Daar lê nou ‘n  harde pad voor van keuring vir al die redakteurs wat die gedigte wat vanjaar ingeskryf is, moet keur. In dié verband het Nini Bennet gesels met Johann de Lange.

Nini Bennet: Johann, baie geluk met I wish I’d said (volume 3). Jy is sedert 2017 betrokke as hoofredakteur by die AVBOB-Poësieprojek se I wish I’d said-bloemlesings. Hoe verskil die digters se inskrywings van jaar tot jaar – is daar byvoorbeeld ’n soort Zeitgeist wat begin uitkristalliseer?

Johann de Lange: Daar is definitief ‘n groei nie net in die hoeveelheid inskrywings nie (ons het vanjaar 41 149 inskrywings ontvang) maar ook in die gehalte van die skryfwerk. Soos die bekendheid van die projek toeneem, trek dit ook meer gevestigde digters aan. Ek dink vir baie van ons digters is die kompetisie ‘n eerste kennismaak met die kultuur van skryf & deur te lees wat ander digters doen, is ‘n nuwe geslag digters besig om hulleself te skool. Daar is soms natuurlik eksterne faktore ook in die inskrywings, soos die pandemie byvoorbeeld. Daar is baie gedigte wat dit konfronteer.

Op ‘n ander meer indirekte manier is die invloed van die keurders sigbaar oor tyd. Ek praat nou spesifiek van Engels omdat ek dit nougeset volg. Daar is ‘n merkbare verbetering in die kwaliteit van verse wat ontvang is oor die afgelope vier jaar. Ek dink digters lees die verse wat die poësiebiblioteek gehaal het om te leer wat hulle onderskei van die wat gefaal het & bewustelik of onbewustelik  begin hulle daardie stemme emuleer. Die redakteur se seleksie & praktyd oefen as’t ware ‘n soort exolusionêre druk uit op die digters & hulle lewer sterker werk. Hulle leer meer van vorm, tegnieke, prosodie & groei. Ek glo dit is waar ook vir die ander redakteurs.

NB: Vertel ons gerus meer van die frustrasies – én vreugdes – wat jy as redakteur van so ‘n groot projek daagliks agter die skerms beleef.

JdL: Baie van die frustrasies het te doen gehad met ons pogings om die proses van keuring vlot te laat verloop. Daar was veranderinge wat aan die back end van die webwerf gemaak moes word. Maar dit is nou die 4de jaar & daardie probleme is iets van die verlede. Werk aan hierdie projek is louter vreugde. Watter digter sou nie heeldag met gedigte wil werk nie, ‘n ononderbroke stroom gedigte te kan lees, & beste van alles, om nuwe stemme te ontdek, & nuwe werk van bekende stemme.

NB: As dit by die bevordering van meertaligheid in Suid-Afrika kom, kan die AVBOB- Poësieprojek as monumentale onderneming en enig in sy soort beskou word; óók wêreldwyd. Vertel ons asseblief meer.

JdL: Wel, ek dink die Avbob-projek is uniek al net deur die hoeveelheid tale wat in een land betrek word, & dan is die kompetisie ook oop vir alle ouderdomme. So dit gooi ‘n baie groot worp uit. Ek dink ook wat die hoeveelheid inskrywings betref, is hierdie kompetisie uniek. Aan die begin het ons gehoop op so 5 000 inskrywings & toe kry ons 20 774, & elke jaar groei die kompetisie. In 2018 het ons 29 133 inskrywings gekry & in 2019 was dit 30 573. Ons het gehoop om ná vanjaar se kompetisie globaal 100 000 inskrywings te haal vir die vier jaar. Maar ons stoutste verwagtings is oortref met 121 629 inskrywings oor die vier jaar.

NB: Met die vertaling van poësie word die sosiale konteks van die een taal na ’n volgende taal oorgedra en vind daar ’n multikulturele kruisbestuiwing op linguistiese vlak plaas. Lersers ontwikkel begrip vir ander lesers se kultuur deur vertaalde poësie te lees. Die AVBOB Poësieprojek het ook ’n sterk antropologiese fokus. Wat is jou siening van bogenoemde?

JdL: Vertaling is uiters belangrik in ‘n multikulturele, veeltalige land soos ons s’n. Die droom was natuurlik om elke vers wat op die webblad geplaas word ook te vertaal, maar dit was eenvoudig nie finansieel moontlik nie. Kan jy jou voorstel wat 14 449 vertalings sou kos? Daarom vra ons die digters sélf om waar moontlik hulle verse te vertaal. Ons kry in ‘n ander sin báie vertalings in die vorm van Engelse gedigte deur sprekers van inheemse tale. Die kultuur & tradisie word op die manier oorgedra. Die Engelse kategorie is verreweg die grootste. Ek meen ons het vanjaar om & by 17 000 Engelse verse ontvang. Kan jy jou indink hoe voos die arme Engelse redakteur aan die einde van hierdie kompetisie was.

Wat vir my báie opvallend is, is hoe sterk die kulturele, rituele aspek in verse rondom die dood deur die verskillende taalgroepe is. Daar is ‘n sterk religieuse inslag. Rituele, tradisies ens. Die verse is ‘n ryk bron wat tradisionele, kulturele aspekte aanbetref, die tradisie van die praise song, bv waar die léwe van die gestorwene gevier word. Ek kry ook glimpse van die verskil in die tale self. Die nood wat daar is vir formalisering van spelling & grammatika in van die tale.

Die demografie van die verskillende taalgroepe bepaal egter nie die aantal inskrywings wat ons per taalgroep ontvang nie. Ek sou wou sê dit lyk vir my of sommige tale ‘n sterker poëtiese tradisie het as ander, maar dit sou gevaarlik & misleidend wees. Sommige tale het ‘n hoë aantal inskrywings, soos bv. isiZulu, isiXhosa, Tshivendi, Xitsonga, Sesotho, terwyl ander soos Sepedi of Siswati & isiNdebele kleiner getalle trek.

NB: ’n Mens leer uit jou foute. Is daar dinge wat jy nou – met Volume 3 – beter, ánders doen as voorheen?

JdL: Die jaarlikse bloemlesing het van jaar een sy beslag gekry & niks het verander sedertdien nie. Ons vra ‘n aantal gevestigde digters uit elke taal om vir ons splinternuwe verse te skryf rondom die dood, die idee van sterflikheid ens & die redakteurs vertaal dan daardie gedigte in Engels. Ons plaas ook die eerste drie wenners van elke taal se gedigte, weer eens met vertalings. En dan voeg ek elke jaar ‘n paar ‘verse’ in uit van ons sterwende of gestorwe tale om die idee van tradisie & van kontinuïteit te beklemtoon.

NB: Watter rol speel Westerse godsdiens in die hantering van die doodstematiek in die ingeskrewe gedigte?

JdL: Ek sien ‘n baie sterk Christelike komponent in die verse uit inheemse tale. Daar is aan die ander kant verse waarin die tradisie en geloof ‘n rol speel, voorvaders, gode etc. Dis ‘n baie belangriker aspek as by Afrikaanse & Engelse verse.

NB: Die tematiese kategorieë behels liefde, dood, geboorte en hoop. In watter kategorie ontvang julle die meeste inskrywings, en waarom dink jy is dit so?

JdL: Ons gedigte biblioteek op ons webtuiste www.avbobpoetry.co.za staan nou op 14 449 & verreweg die grootste aantal daarvan, 5 482, is in die Dood kategorie. En dit is verstaanbaar, dit is die sentrale tema van die projek, maar dit is ook omdat die dood, ons sterflikheid, een van die heel groot temas in die poësie is, dit is die een ding wat almal van ons regoor die wêreld verenig: dat ons gebore is, liefhet & hoop, & dat ons sal sterwe.

NB: Suid-Afrikaanse poësie is ’n heterogene register van ’n magdom style, invloede en tradisies. Daar is performance poetry, die inheemse orale tradisies van lofsangers en die kruisbestuiwing van rap en Amerikaanse hip-hop. Hoeveel van hierdie nuanses gaan verlore in geskrewe poësie, of kan ’n goedgeskrewe gedig die afwesigheid van die gesonge/gesproke medium oorleef?

JdL: Ek dink al daardie style word in die gedigte weerspieël in mindere of meerdere mate. Dit is dikwels die geval dat performance poetry nie altyd die tog na die papier ewe suksesvol aflê nie, maar gedigte is veronderstel om voorgelees te word, & nie net in die leser se gedagtes nie. Daar is dikwels goeie gedigte wat ons moet afkeur omdat dit nie by die tema of etos van die kompetisie hou nie. Die riglyne vir die kompetisie is dat die verse oor die dood, sterflikheid, oudword, etc. moet handel. Verse wat dus sterk eroties of polities is, sal afgekeur word. Ek dink dit sal ‘n wonderlike idee wees as ons sulke digters na ander webtuistes soos Versindaba kan verwys sodat hulle daardie gedigte geplaas kan kry. Iets waarna ons moet kyk. Daar is ook heelwat baie ontstellende verse oor Gender Based Violence wat ook nie geplaas kan word nie. Ons het planne daarvoor volgende jaar, dis ‘n belangrike kwessie wat aandag verdien & wat meer onder die aandag van die breër publiek gebring moet word.

NB: Die bundel is keurig verdeel in 66 opdraggedigte (6 in elke landstaal), die 33 AVBOB Poësiekompetisiewenners, en dan 3 gedigte in ƖXam, wat op die rand van uitsterwing staan – die lot van heelparty Khoisan-tale. Waarom het julle (in volume 3) juis op ƖXam besluit?

JdL: Die keuse van |Xam het in die eerste plek te doen gehad met die beskikbaarheid van materiaal. Die werk van Lloyd & Bleek het baie gedoen om groter bekendheid met daardie vertellers se werk te bring. Vir volume 4 wil ek na Khoikhoi kyk.

NB: ’n Goeie gedig moet verruk; moet die leser verras. Gee asseblief ’n voorbeeld van so ’n vers wat jou persoonlik bybly.

JdL: Daar is soveel goeie verse wat ek sou kon opnoem, maar een wat by my bly steek het om die eenvoud & veral om die humor is die volgende vers van Geoffrey Haresnape, nogal gepas in dié jaar van die vrou:

 

Tom Southcross Considers Eden and After

 

in the terrestrial paradise

Eve plucked a hanging fruit

upon a tree that waved its green

from an assertive root

 

in sampling it she found a world

that made her taste buds zing

she took it to her man and said

“you’ve got to try this thing”

 

Adam agreed to take a bite

and found that she spoke true

he felt a psychedelic charge

that shook him through and through

 

but god the father was not pleased

with what the pair had done

he nabbed them in the fading light

and sent them on the run

 

they had to leave the garden’s peace

where they drew easy breath

digging and spinning were assigned

until eventual death

 

the delver laboured with his wife

to prosper and beget

until at last her moment came

to pay a dreadful debt

 

and Adam, too, grew tired and soiled

from red earth work so dirty

the old hand tallied at his end

nine-hundred years and thirty

 

as for Eve’s total when she died

the ur-text does not tell

its patriarchal narrative

does not treat women well

 

NB: Baie dankie vir ’n prikkelende onderhoud, Johann.

 

I wish I’d said…vol. 3. Editors: Johann de Lange & Goodenough Mashego, Naledi, 2020. Die bundel kan bestel word by Naledi. E-pos: tertiaswart@naledi.online. Telefoonnommer: 0786488616

 

 

 

 

 

25 November 2020

 

“Ek wou nog sê…” Seisoen 4

Ode aan ʼn lewende monument vir meertalige poësie

 

So oud soos die berge en so kosbaar soos asem, het poësie die mag om die aarde op sy kop te draai en om woorde te laat dans. Poësie troos die diepste seer, bou brûe en skep geleenthede, want die digkuns “maak vi’ ons lig moet hierie woorde soes moet kerse”[1] sodat ons mekaar kan rááksien.

Die AVBOB Poësieprojek is in 2017 van stapel gestuur om ʼn universele behoefte aan te spreek. Wanneer mense geliefdes aan die dood moet afstaan, ervaar hulle ʼn groot, en dikwels blywende, leemte: die behoefte en gelyktydige onvermoë om die ervaring te verwoord. Carl van der Riet, AVBOB se hoof uitvoerende beampte, meen dat poësie juis vir mense die geleentheid bied om uiting aan hul emosies te gee. Marita Broschk, tweedepryswenner in die Afrikaanse kategorie van die derde AVBOB Poësiekompetisie, beskryf poësie as “… om woorde te gee aan die onverwoordbare waarby mense kan aanklank vind”.

Meer as 10 000 gedigte is op die AVBOB Poësieprojek se webblad beskikbaar en vorm as’t ware ʼn bron van troos. Van der Riet voeg by dat AVBOB daarmee ʼn poësiebiblioteek wou skep om aan mense ‘n bron van hoop en vertroosting te gee wat genesing en berusting kan bied.

In die vierde TV-seisoen van “Ek wou nog sê…”, die uitvloeisel van die AVBOB Poësieprojek se jaarlikse poësiekompetisie, val die kollig op die geleenthede wat hierdie besonderse projek aan gesoute sowel as debutantdigters bied. Die AVBOB Poësiekompetisie is ʼn platform vir Suid-Afrikaanse digters om in enige van die 11 amptelike tale te dig, en dit op sigself maak hierdie kompetisie enig in sy soort. Die hoeveelheid inskrywings neem jaarliks toe en tot dusver is meer as 80 000 inskrywings ontvang, wat dit die grootse poësiekompetisie ter wêreld maak.

Die kompetisiewenners se gedigte word jaarliks in die vorm van ʼn bloemlesing, I Wish I’d Said…, deur Naledi uitgegee en al die bydraes word in Engels vertaal. Adriaan Bester, AVBOB se hoofbestuurder van korporatiewe aangeleenthede, skryf dié kompetisie se sukses aan twee aspekte toe, naamlik die vryheid om in jou moedertaal te kan dig en die gepaardgaande toeganklikheid en blootstelling wat die Engelse vertalings aan die letterkunde verskeidenheid van die verskillende tale bied. “Die AVBOB Poësiekompetisie bied ʼn geleentheid wat digters kan benut, en vir ons is dit ʼn platform om ons land se digters te kan vereer,” sê Bester. Volgens Johann de Lange, hoofredakteur van die kompetisie en bloemlesings, is ons menslikheid in poësie opgesluit: “Deur lewende taal kan ons oor die dood praat, en kan kulture kennis, wysheid en geskiedenis deel.”

Programaanbieder en gevierde digter in eie reg, dr Daniel Hugo, beskryf dié projek en die bloemlesings wat daaruit spruit as “ʼn monument vir al die tale van Suid-Afrika”. In elk van die tien episodes van “Ek wou nog sê …” gesels hy met Afrikaanse digters oor hulle werk en hul uitkyk op die lewe. Sy gaste sluit gevierde digters soos Antjie Krog, Diana Ferrus en Johan Myburg in, asook belowende debutante soos Churchil Naudé en Lynthia Julius. Dié wye spektrum digters het genoodsaak dat die episodes onderskeidelik in Pretoria, by die Pretoria Buiteklub, én in Wellington, by die Breytenbachsentrum, verfilm moes word.

Die vierde seisoen neem ook ʼn nuwe wending, met resensies van nuwe digbundels deur Nini Bennett en prof Joan Hambidge. Volgens BRAND et al, die vervaardigers en ook AVBOB se reklameagentskap, het hierdie toevoeging juis ten doel om AVBOB se visie vir die toeganklikheid van poësie te benadruk en om alle digters, hetsy gepubliseerd of nie, aan te moedig om aan die kompetisie deel te neem.

“Ek wou nog sê…” begin Maandag 14 Desember om 19:30 op VIA, DStv-kanaal 147, met heruitsendings op Sondae om 22:00.

Besoek die AVBOB poësiebiblioteek by www.avbobpoetry.co.za en volg ons AVBOB Poetry-sosialemediablaaie vir meer inligting oor vanjaar se kompetisie.

 

• Facebook: https://www.facebook.com/avbobpoetry
• Twitter: https://twitter.com/avbobpoetry
• Instagram: https://www.instagram.com/avbobpoetry/
• YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCJfBzoqL9L2CiDxxzWOEQSw

 

[1] Kô lat ons sing – Adam Small

 

 

 

AVBOB-poësiekompetisie eindig oor ‘n maand: Tyd om in te skryf

 

 

Sedert 2017 is daar reeds meer as 80 000 gedigte in al 11 die landstale ingestuur vir dié kompetisie en meer as 18 000 digters het deelgeneem. Sommige van dié gedigte kan op AVBOB se webwerf gelees word. Temas waaroor digters kan skryf, is liefde, verlies, dood en geboorte. Alle digters kan deelneem – ook dié wat nog nooit gepubliseer het nie.

Inskrywings vir die 2020-kompetisie word tans ingewag en sluit op 30 November 2020.

 

Hoe om in te skryf

Sien die onderstaande skakel:

 https://www.avbobpoetry.co.za/?gclid=Cj0KCQjwy8f6BRC7ARIsAPIXOjgcXTaM8K11Sp2Zrq7gSws15ib4w4i2bySQ

_AioG2iNlcmBSb0OhiQaAmqpEALw_wcB

 

 

 

AVBOB-Poësieprojek 2019. I wish I’d said, Vol. 3: Opdraggedig

 

Kontrapunt-taal

 

’n stad word verlig

in al sy lote en uitloopsels.

 

heldertes spat aan en af

in die uitgestrekte en geluidlose kantate

van ’n landkaart

 

as ligorrel.

 

’n deurstralende en deurskietende ruiker

van elektrifisering

skep ’n skou van bloeisels

in die geboue.

 

En ’n klawerbordspeler

se ligtende vingers

stoot bone

in die groter rankwerk

 

waar kontrapuntaal

 

elke herfs

wêreldwyd

die dood

skal

 

en laaste woorde

net voor die eerstes

weer sal val.

 

 

© Charl-Pierre Naudé, 2020

 

 

Volg die onderstaande skakel om in te skryf vir die 2020-Avbob Poësiekompetisie. Groot kontantpryse kan gewen word:

 

https://www.avbobpoetry.co.za/?gclid=Cj0KCQjwy8f6BRC7ARIsAPIXOjgcXTaM8K11Sp2Zrq7gSws15ib4w4i2bySQ_

AioG2iNlcmBSb0OhiQaAmqpEALw_wcB

 

 

(Hierdie is een van die 12 opdraggedigte wat deur AVBOB van 6 Afrikaanse digters aangevra is vir die bundel I wish I’d said, Vol. 3 (Naledi, 2020). Die gedig verskyn nie in die bundel nie, maar ‘n ander gedig van Charl-Pierre Naudé verskyn wel.)

 

 

 

A brother may not be a friend, but a friend will always be a brother. – Thomas Jefferson

 

Ek besoek sy laaste plasings. Dit is die Facebook-blad van die skrywer, Jaco Botha, wat in 2016 oorlede is. Ek bevind my in die digitale nalewe. Ek kyk na die flikkerende pikselbeelde, tot lewe gewek deur algoritmes en bloot ’n simulasie van dít wat was. Die bodemlose skerm is ’n heelal waarin alles beskryf, maar niks verstaan kan word nie. Met die koms van  inligtingstegnologie is alles nóg lewend, nóg dood.

Daar is diegene wat onkundig is oor Jaco se afsterwe: Hulle wens hom geluk met sy verjaardag. Hy word gemerk in Spotify-plasings, of vir ’n virtuele aansit by ’n gunsteling-restaurant. Die lewe gaan voort. Maar dis die laaste plasing – die een heel bo aan die Facebook-blad – wat my aandag trek: Tom Dreyer is with Jaco Botha and 6 others. I wish I’d said…SO1E05.

Daar is drie soorte dood, skryf David Eagleman in sy versameling essays oor die mitologisering van die nalewe. Die eerste dood is wanneer die liggaam, die menslike masjien, afskakel. Die tweede dood is wanneer daar afskeid geneem word van die liggaam, die teraardebestelling of die verassing. En die derde dood is daardie onbepaalde oomblik iewers in die toekoms wanneer jou naam vir die laaste maal genoem word.

Afrikaanse poësielesers was in beroering oor Tom Dreyer se AVBOB wengedig (2019), “Slaap jy solank, dan hou ek die fort.” Jaco, oftewel Tien, het een ’n noodlottige dag in Oktober 2016 sy eie lewe geneem. Sy bynaam was Tien, omdat hy met net tien persent sig gebore is maar ten spyte van sy swaksiendheid ’n vervulde lewe gelei het. Nee, die derde dood het nooit vir Jaco aangebreek nie. Hy is verewig in Tom se elegiese vers. Anders gestel: Tom en Jaco sal altyd sinoniem wees met dié AVBOB wengedig. Want ’n digter, die magiër van ouds het die gawe om hulle geliefdes wat hul voorgegaan het, se lewe en nalatenskap lewend te hou.

In die negentigerjare het my paaie ook die van Tom en Jaco s’n gekruis. Jaco was die eerste MA-student in skeppende skryfkuns in die land, en het in 1999 hierdie graad met lof onder leiding van Etienne van Heerden verwerf. Daarna het Tom en ek gevolg. Ons was al drie wenners van die M-Net-beurs vir skeppende skryfwerk. En ons het al drie blinkoog uitgesien na ons publikasies wat sou spruit uit ons onderskeie MA-verhandelings. Met my eerste ontmoeting met prof van Heerden het hy gespog met sy studente: Ek kan nie voorbly om vir Tom papier te stuur nie, het hy geglimlag, terwyl hy lof gehad het vir Jaco se gestroopte skryfstyl.

I wish I’d said…SO1E05

Tom Dreyer is gebore op Parow, die jongste van vier kinders. “Ek was die nar in die gesin,” lag hy. Sy wilde hare herinner aan Beethoven. Hy vertel van sy kinderjare, hoe sy ouers die grondslag in die vorming van hul onafhanklike denke gevorm het. “Ons is aangemoedig om vir onsself te dink. Daar was baie debatte in die huis,” vervolg hy. Geen wonder dat Tom hom op skool tuis gevoel het by die nerds en die jocks nie. Die skrywer praat vinnig, val homself in die rede. Die teken van ’n intellektuele gimnas, dink ek.

Hy lag weer, die keer oor die gewraakte oproepinstruksie om Upington toe te gaan om aan te meld vir nasionele diensplig. Daar was kadette op skool en uniformdraers het oral die septer geswaai. Dit was die 80’s, die Bosoorlog, en hý wat Tom is het dit nie vrygespring nie. En dan vertel hy van daardie keer toe hy in Tygerberg-hospitaal opgeneem is vir depressie en hoe sy pa, met trane op sy wange, deur die hospitaal se parkeerterrein bly ry het. Tog; in retrospeksie was dit alles vormende faktore wat tot Tom se belowende en latere suksesvolle loopbaan as skrywer en digter sou lei. Die kamera zoem in op die romans wat reeds uit sy pen verskyn het: Erdvarkfontein, Stinkafrikaners, Equatoria, Dorado, en die bundel kortverhale, Polaroid. Sy werk is onder meer bekroon met die Eugène Marais-prys vir Letterkunde.

Hy vertel van die aanvanklike invloed van Taratino op sy werk – die viering van die oppervlak, noem hy dit, ’n soort hipervisualiteit, ’n gulsige en gejaagde verbruikerskultuur. En die estetika van geweld. Ek het Erdvarkfontein in die 90’s gelees en onthou die gewelddadige tonele se aanbod as komies en hoogs vermaaklik. Oorspronklike en verfrissende skryfwerk, inderdaad.

En dan is daar Jaco Botha, Tom se skrywersvriend. “Jaco was Tom se skrywersbroer,” herinner Tom se lewensmaat, Vasti, hom. Want Jaco was immers die subjek van Tom se wengedig.

“Aanvanklik het ek gedink Jaco is bietjie van ’n poephol,” en hy lag weer. Dan, op ’n ernstiger noot: “Jaco was kompleks. Kwasterig en charismaties.”

Ons was boemelaars,” spot hy oor hulle vervloë studentedae en voeg nostalgies by: “Die wêreld met sy vreemdheid en malheid het oor ons gespoel.”

Dan volg ’n insetsel van Jaco, besig om kitaar te speel en te sing:

Sê my was daar nog ’n blommetjie

sê my was daar nog ’n roos

 

 

“Jaco het ’n rare blik op die lewe gehad. Hy kon dinge distilleer…hy was soos ’n Afrikaanse Raymond Carver.” ’n Baie akkurate taksering van hierdie skrywer se oeuvre, dink ek, en Jaco se rasperstem sing weer:

en waar’s die liefde,

die liefde, vanaand

Jaco se dood was ’n geweldige skok. Daar was nog so baie wat hierdie twee vriende saam wou doen: projekte, soos om tydens ’n road trip stories oor die Karoo te skryf. “En nou is alles so abrup verby. So onwerklik.”

sê my waar’s daar nog ’n skuilplek

en sê my waar’s daar nog troos

Sommige herinneringe is bittersoet. Daar is die boek, steeds in manuskripvorm, wat Tom en Jaco saam geskryf het: Skuins voor Armageddon, deur Roy Braxton.

“Roy Braxton is die commonste naam waaraan ons kon dink.” Weer die lag. Dan ernstig. Dit is die gevoel van leegheid, van die onvoltooidheid van hierdie hegte vriendskap wat die digter genoop het om troos te soek by die muses. “Die koerante…LitNet het my gevra om iets oor Jaco te skryf, maar ek kon nie. Die gedig was ’n knoop in tyd.”

Die gedig het ontstaan toe Tom en Jaco se gesamentlike vriendekring nog rou was ná hul vriend dood. En dit was die katarsis van nagelate woorde wat uiteindelik heling vir almal sou bring.

.

Slaap jy solank, dan hou ek die fort 

(vir jaco botha 17 sep 1972 – 19 okt 2016)

.

beteuterd soos twee pienk kwitansies

pas ontvang vir twaalf kopieë

van ons m.a.-verhandelings

dwaal ek en jy na die middel-kampus

van uct platane platane en ’n flitsblik

van die see onthou jy hoe jy daai aand

in ons gehawende flat neffens de waal-park

mooitjies vir jou ’n sigaret uit jou kwitansie rol

sodat jy weer behoorlik kan asemhaal?

.

onthou jy die nag toe ons bo enigiets op aarde

die more wou sien breek oor magersfontein?

met die wegtrek het jy nonstop gepraat

oor die verskille tussen fisante en patryse,

maar skuins ná drie was die maan kil

oor clanwilliam se water die more ver

patryse net so stom soos fisante ons was koud

en moerig individueel maar meestal vir mekaar

.

ek sien jou oplaas op die gewel van jou kothuis staan

en botweg weier om af te kom ek hoor jou kla dis

gevaarlik daaronder en ek weet wat jy bedoel nes daai

aand by die kknk toe jou trane so vryelik soos gemorste

whisky op die kroegtoonbank spat, en jy sê: kom ons gaan

slaap eerder, tom, dan is ons ten minste nie meer wakker nie.

ek verstaan my tjom my tjom slaap jy solank want die nag

is lank en die son sal basically forever oor magersfontein verrys

.

intussen sal ek nog vir ’n rukkie dié kant die fort probeer hou

solank ek nog onthou solank ek nog onthou solank ek

onthou kan jy met ’n halwe glimlag op jou gewel blý

staan: wagtend op daardie onverstaanbare golf wat toe

meer verwoestend as enige woord oor jou sou breek

.

Hoe het Tom die produksie en verfilming van AVBOB se gewilde poësieprogram, I wish I’d said, ervaar?

“Die verfilming het oor twee dae gestrek. Ons het die vorige dag teruggekom van België en die katte was oorstelp – hulle het op my skoot gespring en teen die kamera opgeklim. Hulle wou ook op die program verskyn,” lag hy.  En vertel van die begeleidende verse wat hy geskryf het vir die kunstenaar, Liza Grobler se Everard Read-uitstalling wat op dag twee van die verfilming gehou is. “Justin Strydom en sy kameraspan het alles ongelooflik professioneel hanteer.”

Tom Dreyer is ’n geliefde en bekroonde prosateur, maar sy lesers – en die literêre landskap – sien reikhalsend uit na sy digdebuut.

Onthou om Saterdaemiddae om 14:00 op SABC 2 in te skakel vir I wish I’d said. Nóg ’n ligpunt in hierdie onseker tyd van Covid-19 is dat die AVBOB Poësiekompetisie weer op 1 Augustus vanjaar afskop. So, as jy nog nie ’n profiel geskep het nie, of gedigte wil instuur, besoek die AVBOB Poetry Facebookblad of www.avbobpoetry.co.za vir meer inligting.

 

Verwysing:

www.avbobpoetry.co.za.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

1.

 

Op 6 Junie vanjaar het die meertalige AVBOB Poësiereeks, I wish I’d said, afgeskop. 13 digters, 11 tale, 30 dorpe en stede en 11 000 km dwarsoor Suid-Afrika – die reeks vertoon op SABC 2 elke Saterdagmiddag tussen 14:00 – 14:30, en bestaan uit 13 episodes. Die digters bied elk ’n intieme binnekyk op hul lewens en digterskap; hulle grootwordjare…en dít wat hulle inspireer om te dig. Dit is die egtheid van die reeks wat opval. Die digters gesels – heel outentiek – in hulle onderskeie moedertale en die anderstalige kykers kan die programme volg via die Engelse onderskrifte. En, vir diegene wat hierdie kleinodes misloop word daar na afloop van elke program ’n YouTube-skakel beskikbaar gestel.

Digters is tradisioneel die profete, lofsangers, trabadoers en genesers van ’n samelewing, maar hulle nie sal huiwer om sosiale kritiek te lewer indien nodig nie. Deels dokumentêr, deels reis en deels ontdekking: In vanjaar se I wish I’d said maak die kyker kennis met ’n werker by ’n kragsentrale, ’n Swazi-prinses, ’n hoenderboer en ’n universiteitsdosent, om enkeles te noem. Poësie en storievertel loop immers hand aan hand en verhale uit die omgewing van Verdwaal en Ficksburg, Gemsbokspruit en Ga Matlala kry gestalte as die vorige AVBOB Pryswenners hulle harte teenoor kykers oopmaak. Elke program is ’n digterlike reis in eie reg.

Sedert die aankondiging van die AVBOB Poësiekompetisie op Mandeladag 2017, is daar reeds oor die 80 000 gedigte ontvang waarvan 10 000 op AVBOB se Poësiewebtuiste gepubliseer is. 2019 se Ek wou nog sê…-reeks het gefokus op Afrikaanse digters, terwyl vanjaar s’n ’n polifoniese klank het. Poësie – in al elf landstale – reik egter duskant geografiese of kulturele versperrings en die reeks verenig ons ryke diversiteit in ’n kollektiewe mosaïek van verlies, liefde en genesing.

 

2.

 

I wish I’d said…SO1E01

We are born of the same black womb

We originate from one bone and feed from one bowl

– Tieho Mkhendane

 

In Komati, ’n uur se ry vanaf Middelburg, kom ons die 2017-Sotho AVBOB Pryswenner teë. Tieho Mkhendane is ’n algemene werker by die plaaslike kragsentrale. Hy is ‘n sensitiewe man en praat sag; vertel van sy kinderjare wat hy as ‘normaal’ (nie goed nie en nie sleg nie) beskryf. Twee van sy sibbe het jonk gesterf en hy het sonder ’n pa grootgeword. “My moeder het haar swaarkry vir ons weggesteek,” sê hy peinsend. “Sy het half ses soggens van die huis vertrek en saans sesuur teruggekeer.” Tog; ten spyte van armoede en uitdagings is Tieho dankbaar dat hy ’n goeie opvoeding gehad het. “My moeder se gebede het my saans aan die slaap gesus. En as ek soggens wakker geword het, het sy steeds gebid. Haar gebede was my alarm.” Die kamera toon ’n vrou se hand wat herhaaldelik deur ’n Bybel blaai. Tieho se moeder se geloof sou later ook sý rigtingwyser word.

Die digter se gesig helder op wanneer hy van sy ouma vertel. Skoolvakansies was die hoogtepunt as die uitgebreide familie se kinders by nkgono gaan kuier, dan het sy die lekkerste kos gekook en daar was selfs genoeg vir ‘n tweede opskep ook! Vir ’n oomblik sien die kyker iets van Tieho se edel en onbedorwe karakter, en kyk verder, knop in die keel. Dit was egter met sy ouma se afsterwe dat Tieho sy passie vir poësie ontdek het. “Skryf ’n treurdig,” het Mampone, soos hy teer na sy moeder verwys het, voorgestel. “Wat is ’n treurdig?” wou die seun weet. En sy het verduidelik dat hy al die hartseer wat hy in hom opkrop, op papier moet neerpen.

Die lig het vir die jong digter opgegaan, want hy het immers gereeld poësie gelees. “Almal in die kerk was aangedaan en het gehuil toe ek my gedig voordra. My moeder het aanvanklik nie geglo dat ek dit sélf geskryf het nie!” voeg hy trots by. Ná die skryf van sy ouma se begrafnisvers het Tieho ’n merkbare emosionele verligting ervaar, en besef dat die weg van poësie in die toekoms inderdaad een van ontlading sou wees. Dat hy ook die seer namens ánder kon verwoord, en so genesing vir talle van sy lesers sou bring.

Die program berig oor Tieho se jeugjare in Masaleng-laerskool en die gelyknamige hoërskool tot op Wits se studentekampus, waar hy as jong student Politieke Wetenskap wou studeer. Maar dit was nie die loopbaankeuse wat hy in gedagte gehad het nie: Tieho het homself op nóg ‘n kruispad bevind – en besluit om ’n priester te word. En die jongman het vertrek na Vrede, na die kweekskool om die nodige opleiding te kry.

Maar ook hier, op Vrede, het Tieho ironies genoeg nie sy vrede gevind nie. Hy kyk reguit in die kamera en bieg, doodmenslik: “’n Rooms-katolieke priester mag nie vrouvat nie. En ek kan nie sonder ’n vrou leef nie.”

Terug op Ficksburg het Tieho die liefde van sy lewe ontmoet en getrou. Sy droom om gesinsman te word, is bewaarheid. Maar die verlange bly altyd dié digter se deelgenoot… as gevolg van werksverpligtinge sien hy sy gesin net een maal ’n maand.

Hoe het die plaaslike gemeenskap Tieho se digtalent raakgesien?

’n Vriend vertel hoe Tieho ’n gedig voorgedra het tydens ’n Kaizer Chiefs- en Pirates-wedstryd. “Ek het net hierdie wondermooie stem in die agtergrond gehoor, maar sou nooit kon droom dat dit Tieho se gedig is nie…”

Dit was toe die dood vir die derde maal aan Tieho se deur kom klop, dat hy trefseker geweet het wat sy roeping in die lewe is: Hy moes sy digterskap uitleef; dit uitdra na ander sodat die bloeigrond van sy eie verdriet ook vir hulle genesing sou bring.

Wie was dit? Wie het die dood kom haal? Die digter laat sak sy kop. ’n Aar bult op sy voorkop en sy pyn is tasbaar. Mampone. Sy geliefde moeder is op 29 Desember 2016 onverwags aan ’n asma-aanval oorlede. “Sy het geweet sy gaan dood,” sê hy moeisaam. “My kinders,” was haar laaste woorde toe sy twaalfuur die nag almal byeen geroep het. “Sy het vroeër die dag al ons wasgoed gedoen.” Die kamera toon ’n paar wasgoedpenne wat verwese aan ’n kaal wasgoedlyn bly dobber. En weer tref dit my: I wish I’d said se beeldmateriaal beweeg soos vloeibare poësie self – danksy die direkteur van fotografie, Phumelani Mdlalose en sy span wat die kinematografie behartig het.

Vir die soveelste maal vee Tieho die trane weg. “My moeder het bevestig dat ek ’n digter is. Ek het nie die kwalifikasies nie, maar in my hart weet ek ek is ’n egte digter, een in murg en been.”

Dan helder sy gedig op en hy vertel van die AVBOB Poësieprys wat sy lewe onherroeplik verander het. Afgesien van ’n welkome kontantbedrag, is dit die digkunsreuse en mentors wat deurlopend in sy talent belê met raad en leiding. Tieho is ook die trotse eienaar van ’n Facebook-digblad, genaamd “Mohloding oa Lethabo”, waar hy oor bykans enige onderwerp dig.

 

3.

 

Vanjaar, met die uitbraak van Covid-19, is die AVBOB Poësieprojek meer relevant as ooit. Ons almal staar dood en verlies in die gesig; al is dit dalk nie dood in die letterlike sin van die woord nie, is dit waarkynlik ekonomies. Of metafories. Suid-Afrika treur, en gewone mense, ontluikende digters en lesers uit alle strata van die samelewing sal opnuut die transformerende krag van poësie ontdek. Ten spyte van die verdelende magspolitiek van politici, is die boodskap van dié projek dieselfde: dit is ’n oproep na eenheid en genesing. Daar is hoop en daar ís lewe na die dood.

Hier volg die volledige programskedule:

Episode 1: Tieho Mkhendane (2017 AVBOB Poetry Prize Sesotho)

Episode 2: Nokukhanya Mahlalela (2018 AVBOB Poetry Prize Siswati)

Episode 3: Kutsi Emmanuel Lindinkosi Mpanza (2017 AVBOB Poetry Prize isiZulu)

Episode 4: Kgabo Sebatjane (2018 AVBOB Poetry Prize Sepedi)

Episode 5: Tom Dreyer (2018 AVBOB Poetry Prize Afrikaans)

Episode 6: Nthabiseng Cujane (2017 AVBOB Poetry Prize Setswana)

Episode 7: Kedibone Mphethi (2019 AVBOB ‘What if, South Africa’ Prize English)

Episode 8: Patrick Khosa (2018 AVBOB Poetry Prize Xitsonga)

Episode 9: Lynthia Julius (2017 AVBOB Poetry Prize Afrikaans)

Episode 10: Mfana Solomon Skhosana (2018 AVBOB Poetry Prize isiNdebele)

Episode 11: Simphiwe Nolutshungu (2018 AVBOB Poetry Prize isiXhosa)

Episode 12: Caroline F Archer (2017 AVBOB Poetry Prize English)

Episode 13: Maṱodzi Magoro (2018 AVBOB Poetry Prize Tshivenda)

Die AVBOB Poësiekompetisie skop vanjaar af op 1 Augustus en sluit op 30 November. Die wenners van die 2019 AVBOB Poësiekompetisie word in Augustus aangekondig. Vir meer inligting besoek die AVBOB Poetry Facebookblad of www.avbobpoetry.co.za.

 

Verwysings:

www.avbobpoetry.co.za.

https://www.avbobpoetry.co.za/Blog/View/42

 

Die herlewing in die vraag na poësie is inspirerende nuus vir aspirant- sowel as gevestigde digters. Dit verhoog nie net hul kans om hul werk te laat publiseer nie, dit gee hulle ook die geleentheid om ʼn inkomste te genereer deur te doen waarvoor hulle lief is.

Inskrywings vir die AVBOB Poësiekompetisie sluit oor 2 weke op 30 November

Klik op dié skakel om meer te wete te kom: https://www.avbobpoetry.co.za/Blog/View/23