Louis Esterhuizen. Hans Tentije wen die Hans Berghuisstok-poësieprys vir 2012
Monday, October 22nd, 2012
Hans Tentije (foto) is ‘n merkwaardige digter oor wie se vertalings van e.e. cummings se gedigte al vantevore berig het. So ook van die Maastricht International Nights wat hierdie week plaasvind en waartydens Charl-Pierre Naudé as amptelike gasdigter sal optree.
Tydens dié besonderse fees, waarvan Hans van den Waarsenburg die organiseerder is, word die wenner van die Hans Berghuisstok voor Poëzie bekend gemaak en volgens die mediaverklaring wat ons van Van den Waarsenburg ontvang het, word dié prys vanjaar aan Hans Tentije toegeken. Vorige wenners van dié gesogte prys is onder andere die Sjinese digter Duoduo (2002), die Frieslande digter Tsjêbbe Hettinga (2004), die Israeliese digter Ronny Someck (2006), die Suid-Afrikaanse digter Breyten Breytenbach (2008) en die Nederlandse digter Menno Wigman (2010).
Die prys sal Saterdagaand, 27 Oktober aan Tentije oorhandig word deur Menno Wigman. Die lofrede word gelewer deur Cyrille Offermans.
Hans van den Waarsenburg skryf soos volg oor die Hans Berghuisstok-poësieprys: “Dit is een literaire prijs van de gemeente Maastricht en The Maastricht International Poetry Nights. De prijs is genoemd naar de dichter Hans Berghuis, wiens wandelstok na zijn dood in 1994 werd geschonken aan mij. Berghuis’ wandelstok wordt tijdens The Maastricht International Poetry Nights om de twee jaar doorgegeven als symbool van de originaliteit en de kracht van poëzie. Aan deze prijs is bovendien een geldbedrag verbonden van € 4,000.”
Ter verdere toeligting: Hans Tentije (Beverwijk, 1944) het tot dusver al 14 digbundels gepubliseer, met Alles is er (1975) as debuut. Onlangse publikasies is In de tussentijd (2008) wat ook foto’s bevat deur Peter Bes, Als het ware (2010) en die gesamentlike bundel In omgekeerde richting (2011) wat hy saam met Jan Bernlef geskryf het. Tentije se werk is al vantevore bekroon met die Van der Hoogt-prys, die Herman Gorter-prys en die Guido Gezelleprys.
Vir jou leesplesier volg Cyrille Offermans se lofrede hieronder. En glo my, indien jy jou eerskomende Saterdag in die omstreke van Maastricht bevind, moet jy jou na die teater La Bonbonnière, agter die Comedie 1, haas. (Dis glo naby die OL Vrouweplein geleë.) Toegangsgeld word agterna betaal en jy besluit self hoeveel jy bereid is om as toegang te betaal; gebaseer op wat dié ervaring vir jou werd was … (En ek grap nie; dis hoe dit gedoen word waar dit wérklik saak maak.)
Wat ‘n feestelikheid! Dié partytjie gaan gróót wees.
Soos beloof, die lofrede ten gunste van Hans Tentije, een van Nederland se gewildste digters. Uiteraard met dank aan Hans van den Waarsenburg vir die insending daarvan.
Hier is een dichter aan het woord die geen behoefte meer heeft aan artistiekerige kunstjes of puberaal vuurwerk, maar iemand die heeft geleerd zich volledig over te geven aan – en dus ook volledig te vertrouwen op zijn zintuigen. En die zintuigen zijn altijd denkende of in elk geval talige zintuigen, zintuigen op zoek naar deugdelijke zinnen die zijn waarnemingen ook voor anderen toegankelijk maken.
De dwingende kracht van deze poëzie schuilt in zijn superieure, op het eerste gezicht soms bijna prozaïsche volzinnen. Ze zijn lang en van een grote elegantie, ze lopen in een doorgaans rustig ritme, zich vertakkend over vele versregels naar een onvoorspelbare bestemming. De vele bijzinnen en tussenzinnen, de omkeringen en opsommingen dwingen tot een vertraagde lectuur.
Soms komen die zinnen even tot rust in een gedachtestreep, maar dan worden ze weer voortgestuwd, over de gedachtestreep heen, door nauwgezette, gefaseerde waarnemingen, want deze poëzie is zintuiglijk als geen andere. Er moet lang geschaafd zijn aan die zinnen, uitsluitend met het oog op een grotere zintuiglijke rijkdom en een van alle bedompte studeerkamerlucht bevrijdde, opnieuw natuurlijke, lange, vitale adem – alsof er voortdurend een frisse zeewind door de regels waait.
Hans Tentije beschikt over een groot gevoel voor suspense. In een schijnbaar neutrale beschrijving van een alledaagse plek weet hij een onbestemd gevoel voor drama op te roepen, een sfeer van dreiging of melancholie. Niet zelden is er het vermoeden van oorlog of andersoortig geweld, maar het blijft bij een aanduiding, een beeld dat in een oogopslag gezien kan worden en dan weer even plots verdwenen is.
***
