Post-Koronagedigte Openbare dele ek dra ‘n das en ‘n masker wat netjies pas tot my verstomming steur niemand hulle aan my vermomming trouens, ek verbeel my ek’s nou een van die kudde soos Sol en Gobelet het ek maar vroeër geweet aan jou openbare dele word mens gemeet wys…
Tag: Christo van der Westhuizen gedig
Christo van der Westhuizen. Winternag
Winternag O kil is ons stadsliggies en banaal. En blink bo die skyn- heilige ou Transvaal, flou soos anderman se genade flikker straatligte in weerwil van skade. En op die hoogste laagtepunt van die rand versprei in politieke brande, val ons nasate in by doeane met wuiwende hande. Hoe treurig, Eugène, hoe…
Christo van der Westhuizen. Anosmia
in fragmente van Sappho van Lesbos kry ek spore van onse Cloete van Potch en ander goeie neuse soos die Tiende Muse brand nog altyd onbeantwoord wierook vir Afrodite maak blommekranse oes appels en sandelhout om ook óns sterwende taal geurig te verskerp baar die sieklike…