Tag: Elmarie Nienaber Van Kampen gedig

  palliatief   as die siekte wat die liggaam tot die punt van ad extremis verteer het se angel nie meer gevrees of erken word nie word eens hoopvolle oë berustend en is die enigste behoefte wat standhou en oorbly aan dienende hande wat versorg en gemaklik hou tot die sterwensuur van die vernielde liggaam…

  münchausen   die verterende psigiese pyn van ewige behoefte aan aandag en simpatie eggo in diepgewortelde sielsleemtes en vul dit infekterend op totdat ‘n doktersbesoek noodsaaklik word met aanmelding van denkbeeldige somatiese simptome gerugsteun deur goed-nagevorsde mediese feite   by proxy   en die vraende oë van medici word behendig en mooitjies herlei na…

  hooploos   tog vreemd hoe die mens ánders oor lewe dink wanneer daar lewe is, maar geen hoop meer as die geneesheer se oorgawe ‘n pasiënt se lewenshoop slap in sy oë laat hang wanneer lewe nie meer vanselfsprekend is nie maar ‘n geleende ding en siekwees die knie moet buig voor doodwees  …

  lykshuis   liggaam deur hart en siel verlaat   die ontnemer nêrens in sig   die ondernemer tastend in die vingerspore van die goeie dokter   wie se pogings om te red soms in desperate vingerafdrukke op dooie vel lê   © Elmarie Nienaber Van Kampen, 2024       The AVBOB Poetry Competition reopens on…

  Alzheimer   soos smeulende hitte vlamloos en langsaam woord en papier kan verteer   word denke en geheue onstuitbaar en tydsaam deur alzheimer onteer   © Elmarie Nienaber Van Kampen, 2023  

  beroerte   die sieke in die privaatkamer se familie kyk groot-oog hoe die suster nogal onsag sy linkerlamte behandel   en hul noem aan haar … sy gesig hang nie eens leep-oog ~ soos mens maar verwag ~ hy lyk dieselfde alkant   en dit is vir hul erg dat sy dié beroerte só…