Versindaba
~ 'n Weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Die laaste sê

My ouma het ons op ’n windgekotste dag

uit strandhuismuf gejaag, om strandlangs te loop speel.

Snotsandspore op bolippe,

stofverstopte traankliere,

herekleinekinderbende,

besetenevangadaraseeskuim om enkels,

middeloorontstekingtrotserend,

het ons vir skaars babatoonskulpe

gekrap in die loopsand van die golflyn,

die streep tussen bloubibber en plesierril

so dun soos die sonrokkie onder my handdoekstof strandjakkie.

Ouma was bekommerd oor die sluipaanslae van die duiwel,

die skerpsteek van die son op wit velletjies,

die uitlokkendheid van loslanghare,

die vuurklip van lostonge. Die gesoute seewind se gesang

was vir haar gewyd: “Nader, my God, by U.”

“Eer jou vader en jou moeder,”

het my ma se mond gebodgesnoer

oor Ouma se windgeteisterde telgtoer.

Daar bly Ouma sit,

gestrand in my limbiese streek,

veramber in ’n laaste seevakansie,

haar glasoog op ander einders gerig:

“Kinders moet weet hoe die wind voel.”

© Emma Bekker – 2017

Kraaivlug

Eens het kraaie oor die aarde regeer.

Hulle het ontsnap uit die ark van ’n vreesaanjaende god,

met snawels soekend na die aas gebore uit vloedgolwe.

Hierdie swart susterskap,

aanbidders van alles wat vloeibaar is,

met ’n bloedlus vir die bedorwe,

kon vloed in vrugwater omskep.

Hulle was uitboorders van oë,

sodat ongesiene uitsigte kon ontvou,

terwyl hulle met onheilige kryse doofheid genees.

Hulle snawels kon die toraks uitryg,

knippend deur die laaste drade

van wat mens met aardse stof verbind.

En toe leer hulle daardie geslepe Gilgamesj

’n les wat sy saad stééds probeer peil:

vlug is nie vlieg nie.

© Emma Bekker 2016

Versekeringsbrief insake brandskade aan ‘n huis

Ek verklaar dat ek onraad vermoed het

toe ek die braaivleisvuur

aan hom geruik het,

‘n vlugtige vriendskaplike omhelsing

wat deur ‘n kleinerige komplikasie langer as gepas sou duur:

sy regterhand-met-sigaret het in die net van my los hare homself sonder skade verstrik.

Die ontknoping

het ‘n nadertrek van lyf vereis,

om stadige onttrekking van ‘n kool

uit lokstemlokke te bewerk.

Hitte-te.

‘n Nylonnet, wat muskiete moes uithou

en hartswater moes bekamp,

is nie bestand teen ‘n herkenningsblits nie:

Klip, skêr en papier

word algar

verteer deur vuur.

© Emma Bekker / 2016