Versindaba
~ 'n Weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

 Die Griffin poësieprys is na die beste van my wete een van die grootste ter wêreld wat net vir die digkuns bestem is. Hierdie prys is in 2000 in die lewe geroep deur die Kanadese sakeman Scott Griffin en word jaarliks toegeken aan een Kanadese digter en een digter van enige land ter wêreld (Kanada ingesluit) wat in Engels dig. Die bekroonde bundels moet in Engels wees. Die prysgeld word as volg toegeken: $10 000 aan elk van die sewe wat op die kortlys verskyn (vier internasionale digters en drie uit Kanada) en dan $65 000 aan elk van die twee finale pryswenners. Dit beteken dat elke pryswenner dan $75 000 in sy sak steek. Gesien die feit dat die mediane inkomste vir ‘n Kanadese gesin (gesin, nie enkeling nie) verlede jaar $76 000 beloop het is dit beslis ‘n stywe bedraggie. Toe ek laas gekyk het was een Kanadese dollar sowat R9,50 werd. Mens kan ook aflei dat daar nie broodgebrek in die Griffin-huishouding bestaan nie.

Vir diegene wat belangstel: slegs uitgewers mag ‘n boek voorlê en dit moet ‘n eerste uitgawe wees, oftewel, dit mag nie voorheen in enige land ter wêreld gepubliseer wees nie. Vertalings word ook in ag geneem en in daardie geval word die prys 60-40 tussen vertaler en digter gedeel.

Die trustees is Griffin self, Margaret Atwood, Carolyn Forché, Robert Hass, Michael Ondaatje, Robin Robertson en David Young.

Die pryswenners vir 2013 is Fady Joudah vir sy vertaling like a Straw Bird it Follows Me and  Other Poems, ‘n vertaling uit Arabies van die Palestynse digter Ghassan Zaqtan se werke en David Mcfadden se What’s the Score?

Joudah, digter en vertaler, is ‘n dokter in Houston en Mcfadden van Toronto het in 1958 sy eerste bundel gepubliseer. Ek kon nie gedigte opspoor uit die bundels wat die pryswenners was nie en daar is ook maar baie min van hul gedigte op die internet te kry maar hier is een voorbeeld van elkeen se werk.

Mimesis

Fady Joudah

 

My daughter

                        wouldn’t hurt a spider

That had nested

Between her bicycle handles

For two weeks

She waited

Until it left of its own accord

 

If you tear down the web I said

It will simply know

This isn’t a place to call home

And you’d get to go biking

 

She said that’s how others

Become refugees isn’t it?

One-Legged Man in Shorts

David Mcfadden

 

He is standing in front of his home 

surrounded by banana trees in fruit 

in a little side street off the Calzade de Infanta 

in Vedado just east of the university

He has a fed-up look on his face His eyes are very bitter 

He is wearing shorts unusual in Havana 

 

He is leaning on a crutch

and the stump

of his left leg

amputated

above the knee

is resting on another smaller crutch

at least that’s what it looks like from here

 

and I get the impression he lost his leg

in the Angolan war of liberation

and is tormented daily by the fact

his military pension is so miserable

he can’t even afford the little food

allowed on his ration card

 

I refrain from asking him

if I can photograph him

refrain from taking a snap

with or without his permission

refrain from going up to him

and asking how he lost his leg

or if he still loves Fidel

or how he feels about the spirit of Che

or how he feels about the U.S.A.

 

In fact I just keep walking with both

legs and both eyes straight ahead

like any self-conscious tourist from the

English-speaking universe or for that matter

any public agent from any country anywhere

on a fact-finding mission in a broken-hearted

dolorous dispirited ill-fed city turning to dust—