Vertaling deur Hendrik van Blerk: “Soonest Mended” (John Ashbery)
Friday, February 27th, 2015Stiller Beter
Beswaarlik verdra, lewende op die kantlyn
In ons tegnologiese maatskappy, is ons altyd uit noodsaak gered
Op die rant van vernietiging, soos heldinne in Orlando Furioso
Voor die tyd aanbreek om weer heel voor te begin.
Daar was altyd donderweer in die bosse, ‘n geritsel van kinkels,
En Angelika, in die Ingres-skildery, oorweeg
die kleurvolle dog klein monstertjie digby haar toon asof sy wonder of die vergeet
Van die hele spulletjie dalk op die uiteinde die enigste oplossing sou wees.
En dan het die uur altyd aangebreek wanneer
Happy Hooligan in sy geroeste groen voertuig
Die weg af geploeg kom, net om te verseker als is O.K.,
Maar teen daardie tyd was ons in ‘n ander hoofstuk en verward
Oor hoe om hierdie jongste inligting te ontvang.
Was dit inligting? Was ons dit nie eerder aan die uitreageer
Ten bate van iemand anders nie, gedagtes in ‘n denke
Met oorgenoeg ruimte vir ons probleempies (so het hulle begin lyk),
Ons daaglikse penarie oor kos en die huur en rekeninge om te betaal?
Om dit alles te verminder tot ‘n klein variant,
Uiteindelik vry uit te stap, minuskuul op ‘n reuse plato –
Dít was ons ambisie: Klein wees en helder en vry.
Helaas taan die somer se energie vinnig
‘n Oogwink en dis weg. En nie meer
Kan ons die nodige rëelings tref, eenvoudig al dan nie.
Ons ster meer skitterend miskien toe dit nog water bevat het.
Nou is daar selfs daarvan meer geen sprake nie, maar slegs
Van vasklou aan die harde aarde ten einde nie afgegooi te word nie,
Met ‘n droom soms, ‘n visie: ‘n janfrederik vlieg
Oor die boonste hoek van die venster, jy vee jou hare weg
En kannie mooi sien nie, of ‘n wond sal teen
Die skatlike gesigte van ander flits, amper soos:
Dít is wat jy wou hoor, so hoekom
Het jy daaraan gedink om na iets anders te luister? Ons is almal praters
Dis waar, maar onder die gepraat lê
Die bewegende en die wil nie beweeg wees nie, die los
Betekenis, slordig en eenvoudig soos ‘n dorsvloer.
Dié was dan enkele hindernisse van die weg,
Tog al het ons geweet dat die weg hindernisse wás en niks anders nie
Was dit steeds ‘n skok toe, amper ’n kwarteeu later,
Die helderheid van die reëls jou bygeval het vir die eerste maal.
Hulle was die spelers, en ons wat toe nog gesukkel het met die spel
Was blootweg toeskouers, ofskoon onderworpe aan sy wisselvallighede
En bewegend daarmee saam die tranerige stadion uit, op skouers gedra, eindelik.
Nag na nag keer hierdie boodskap terug, herhaal
In die flikkerende gloeilampe van die lug, bo ons gestel, ons ontneem,
Nietemin oor en oor ons s’n tot die einde wat agter betekenis is,
Die wese van ons sinne, in die klimaat wat hulle koester,
Nie vir ons om te besit, soos ’n boek, nie maar vir bystand en soms
Afstand, alleen en radeloos.
Maar die fantasie maak dit ons s’n, ‘n soort draadsittery
Opgehef tot die vlak van ‘n estetiese ideal. Dié was oomblikke, jare,
Stewig van die realiteit, gesigte, noembare gebeurtenisse, soene, heldedade,
Maar soos die vriendelike begin van ‘n meetkundige reeks
Nie té gerusstellend nie, asof betekenis eendag opsy gegooi sou kon word
As dit ontgroei is. Beter, het jy gesê, om só te bly koes
In die vroeë lesse, aangesien die belofte van geleerdheid
Waan is, en ek het saamgestem, en bygevoeg dat
More die sin van wat alreeds geleer is, sal wysig,
Dat die leerproses op hierdie wyse uitgebrei word, sodat vanuit hierdie standpunt
Nie een van ons ooit ’n kollege-graad behaal nie,
Want tyd is ‘n emulsie, en waarskynlik is die gedagte aan nimmer grootword
Die skitterendste soort van volwassenheid vir ons, tans in ieder geval.
En jy sien, ons was altwee reg, alhoewel niks
Op ‘n manier op niks uitgeloop het; die beliggamings
Van ons gehoorsaamheid aan die reëls en tuis rond kuier
het – wel, in sekere sin, “goeie burgers” van ons gemaak,
Die tande borsel en so meer, en leer om die welsyn te aanvaar
Van die moeilike oomblikke soos hulle uitgedeel word,
Want dít is aksie, hierdie nie seker wees nie, hierdie agtelosige
voorbereiery, skeef saai van sade in die voor,
Aanstaltes maak vir vergeet, en ewige terugkeer
na die vasmeer aan die begin, daardie dag so lank gelede.
(c) Vertaling: Hendrik van Blerk / Februarie 2015
