Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Ek skryf omdat ek moerig is

‘n aweregse ars poëtika

vir Antjie op 60.

‘n Vrouedigter bely

op ‘n keer dat woede

haar gedigte begelei.

‘n Ander een bly

in die verre vreemde

en perk verlange in.

‘n Ander is kinderloos

en ongedurig aan’t stry.

Een verdrink, so waar

die Here weet, digby

ónvergenoegd. ‘n Vuur

brand ‘n heilige met ‘n engel

deur haar lyf;

‘n ander draai taal

monsteragtig op syn kop.

Ylings, ylings gaan hul ons verby.

Niemand kan jou leer,

geen skryfskool óf handleiding,

van die spanninge onblusbaar,

wat die digkuns

woordeloos

laat ly.  

So hier

of ondermaans

hoor jy hul algar roep:

dit was, dit was ter wille

van die wrewel spel.  

© Joan Hambidge. 2012

Hong Kong

Vir soveel jare ‘n deurgang
na ander plekke: Melbourne,
Bangkok, Phuket, Seoul.
Jou sien transformeer van stinkende stad
(met straatlopers wat kook en broei op straat)

tot bevryd en vrygemaak

en uiteindelik ‘n ruimte
van selfversekering:

jaar na jaar word jy herbou 
ver-Westers, verander
om tred te hou
by digters wat sneller
as jy verbou.

Eers alleen as beleërde,
ontgogelde in ‘n stinkende agterbuurt
met gedroogde haai-biltong
en ander aas op straat verkwansel;
later met ‘n geliefde
in die Man Mo-tempel
laat ek munte vir die gode.
Die Madame Tussauds,
as ek reg onthou,
se deure was gesluit
en laatnag kyk ons verwonderd toe
hoe polisiebeamptes die skares beheer
met toue wat oop
en toe,
oop en toe knip.

Op oujaarsaand
– jy met ‘n videokamera
en ek met ‘n notaboek –
ontplof die stad
in klappers en laserstrale.
Ons vier ‘n nuwejaar
op straat. “Soos bye
uit ‘n korf, die mense,” merk
jy op en later dié nag
sing Frank en Nancy
“Something stupid like I love you”
in ‘n karaoke-bar
en jy sê:”Nee, dit is Robbie
en Nicole” en jy lag
toe ek saamsing met dié duo.
Toe’s dit “True love”
en nie een van ons kan die plot
van “High Society” onthou
nie. Grace Kelly is immers saliger.
En newwermaaind Bing Crosby
en Sinatra se stryd.

Wie het wie verlaat?
Soos die perspektief verskuif
van buite na binne, sy na jy,
van videokamera tot gedig,
so is dit met die liefde gesteld.

In Kowloon
– nou sonder haar –
op die Open-Top Sightseeing
dra ek nie meer my hart op die mou nie.
Ons hotelkamer
verewig tot besienswaardigheid:
die ongedroomde drome peul
uit haar rooi handsak
en my laptop spoeg
op hierdie reis-om-die-aarde
vele meditasies oor ons uit.

Ek kyk terug
met ‘n plattegrond
in die hand
en beweeg
van Wes na Oos
tot by Meditation Hill.

© Joan Hambidge 2012

Meditasie, Agon

Op ‘n Sondagoggend, hoe anders, met U eie keuse,

tobbend oor die veelvlakkigheid van die psige,

lees ek Harold Bloom oor twee bindende nihilismes:

die ware gedig se verhouding tot die leser se pneuma.

Die sublieme leser waarsonder helaas geen gedig.

Wat oorbly naas die aaklige lewe, aldus Emerson,

is ‘n vonk ónder die toevouende, heelmakende psige.

En die begrypende leser word dan een met ‘n revelasie,

‘n Gnostiese proses, word meegevoer, herskep die vers.

Verhewe Wallace Stevens in “The Sail of Ulysses” herdig

die eenwording van die wêreld en ons lot of fata:

“The inner direction on which we depend”…

Op ‘n Sondagoggend wat soetjies oorgaan in ‘n middag,

beleef ek hierdie waarheid wat buite woorde lê.

Die digter, soos die leser, sprokkel in dié transisie.

©  Joan Hambidge. 2012

My Bybel

‘n Geparste blom

stingel langs die woorde

ek het jou by die naam geroep;

‘n Sondagskoolboekmerk

vou by louheid as ‘n sonde oop,

en ‘n hart van sywurm-sy

wys die weg ritselend na Eden aan.

Onderstrepings met ‘n balpuntpen

rig my jong geloofslewe

in hierdie geskenk van my ouers.

In my middeljare verloor ek my geloof,

verwerp hulle Bybel en veral hulle waardes,

ontdek die hel is beslis ander mense,

die lewe ‘n absurde, hier-en-nou.

Voetjie-vir-voetjie word jy on-gelowig,

agnosties, skepties…:

‘n andersoortige Bybel, die Bardo Todol,

word ‘n meetsnoer toe die lewe

nie in lieflike plekke vir my val.

Vanoggend gaan die cadeau oop

by ‘n ander openbaring:

woorde, soos geloof,

nie meer ‘n Toring van Babel.

© Joan Hambidge. Junie 2011