Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

ode aan ontsterflike verse

ek weet, nes jy, hoe om my moedertong die knie te laat buig

‘n vreemde vel van inboorling tot woning te verklaar

en ‘n ander paradys ver van ossewakreun te betree

tóg bly verse jou verbintenis aan ons

afrikaans is nie bloot net ‘n taal wat ons wegsmyt nie dit weet jy goed

sy word opgeroep nie vanuit longe nie maar vanuit gees

selfs daar waar jy worstel met vergangklikheid sal afrikaans eerste

uit jou longe as verlangde spreekbeurt ontsnap

nes jy, weet ek ook hoe om skoensole langs die seine te slyp

eerstehands het ek ervaar hoe vensters geel happe uit parys-skemers byt

wat my wel stom laat is hoe jy, jare daarna, die apartheidskubbe

– frustrasies van tralies na palmsholtes oorgedra-

met brutale vers uit jou vel sonder wraak kon afskil?

sou julle ooit, na dít alles, híér op tuisbodem geluk kon uitkerf

of was dáárdie vroeë herfsaande in parys die ware koningkryk?

vyf-en-vyftig trappe daagliks geklouter tot nuutgevonde samesyn

(dit is juis oor daardie tyd wat ek hierdie woorde neerskryf)

sê my of jy soms nog wonder na waar jou eerste verse wei?

verby die nok, op teen die gebou, hemelwaarts

selfs verby drakoniese gesteentes wat van hoog op die stad neerkyk

alhoewel ‘n suksesvolle sprong oor die maan nooit op sy kerfstok sal beland

word sy blues- ‘n soektog na ‘n huis steeds versadig gelaat-

vra rustelose lesers op balkonne want hulle weet

tydens boekoopslaantyd kry ysterkoei opnuut ‘n kamp om in te sweet

© Johann van der Walt, 2020

nou klop die verouderde skat weer agter my ribbekas

my jeug joviaal besprinkel met somergoud

hoeveel bome het ons nie onder sool gehad nie?

ingesluk en verbloem teen die wêreld van grootmense

die vrystaat en sy bome was self destyds nog maar net kind

ons het beloftes teen mekaar se verhemelte in tongskrif uitgekerf

‘n geur so sondeloos en sonder roes uit mekaar onttrek

argeloos het ons bly vashou aan kreunende boomkloue

ten spyte van die skielike inval van skemer

die hemel wat sy donkerure kwistig oor ons kom uitsmyt

so verlaat die son ons dorp om sy skoene op die horison te loop uittrek

maar almal weet seisoene kom en gaan

beendere verweer nóú selfs met die oggendson

die klop in my bors verstadig

die skat onwillekeurig verlos van sy gloed

saamgepers in my palm lê sterwend

‘n verbrokkelende winterboom

die ruggraat van ons kinderdrome in flarde

ons gekloutery en gelag klaar ontbind

die jare sluip nader gedrapeer in skaduwee

blare lê opgekrummel en verteer

vader tyd vat nie kak van ‘n mens nie

gestroopte sentiment is sy gunsteling dis

leser lag terwyl die noodlot dit vermag

bewapen jouself deeglik

hardloop die afsnytyd vooruit

steel herinneringe uit elke boom

en gryp die laaste bietjie hitte wat die dag uitspoeg

draai sy goud soos ‘n lint om die ure van jou lyf

voor die koue nag jou finaal kom afsluk

© Johann van der Walt, 2020