Tristesse
Jy het weggegaan, vyftig jaar gelede
en bewoon ʼn herberg in die swart vallei.
Buite is boom en wind en wind en waai
jou woorde hier soos krummels terug.
Ek het jou nooit geken nie, nooit ontmoet,
maar Tristia se kragtoer het sy weg gevind
na my eenvrouwoonstel, circa 1968,
toe ek alleen en jonk soos ʼn duif alle
aard-van-eksistensies wou verken.
Vandag lees ek weer terug in jou,
besef dat die eerste Mei hier ánders was.
Selfs een April kon jou fees nie huisves nie.
Ek wil jou alles vertel, maar heimlik hoop
ek jy hoor dit nie – dat jy liefs rustig slaap.
Tog wil ek net fluister dat daar in my tuin
wel enkele winterbloeisels steeds sing:
die ruie bougainvillea en die litroos
met bloedrooipienk trompette soos papier.
Helaas, ek sien geen honde nie.
Die parke is verbode en nog toegesluit
en elke straat is stil en sonder blaf.
Die liefde het oornag tot vrees geskif,
met vrees, soos weiwater dun en koud,
wat uurliks splits en vertak in onbegrip.
Sou jou woorde ooit hiér kon asemhaal ?
Alles wat jy vas kon pen, leef nog voort.
Dit troos in hierdie grendeltyd; dit straal
soms ʼn lig uit in ons donker, ongewete dae –
sál ook deur die maande wat nog kom.
Ja, ons aarde is nie eenvoudig nie!
Ons loop nie meer in klaarte nie;
ons weg is eensaam, méér as ooit tevore.
Ons monde met lap en gaas gesnoer.
Ons oë geblus met iets misterieus,
iets onsigbaar wat die dood
as klinkklare bewys agterlaat.
Opnuut knaag ek aan jou woorde,
soek na sleutels in al jou slotte.
Maar niks wil pas, buiten dié reël:
En die walg sal om die aarde walm.
© Marlise Joubert, 2020
