Versindaba
~ 'n Weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Met September wat einde se kant toe staan en Lente wat klop aan my voordeur het ek gaan stil staan en besin oor die afgelope twee maande en tot die gevolgtrekking gekom dat dit sekerlik die ooievaar se besigste tyd is/was.  Met soveel verjaarsdae agter die blad en onder andere my jongste seuntjie wat vier jaar oud geword het, kon ek nie help om te wonder oor die volgende wat ek gelees het in die boek: “Poetry of the Universe” deur Robert Osserman:

“Unlike the divisions of time into days and years, which correspond to natural phenomena, such as the rotation of the earth on its axis and the orbit of the earth around the sun, the concept of a century has no physical basis.  Rather it derives from an arithmetical artefact built upon an anatomical accident.  If human beings came equipped with four fingers on each hand, then we would undoubtedly have developed a number system with base eight rather than base ten, leading to divisions of time into octads rather than decades……………Similarly, individuals dread turning fourty (or thirty or fifty), investing a particular number with unwarranted significance just because it is a multiple of ten.”

Antjie Krog som my gevoel oor wiskunde so mooi op in die volgende gedig:

Wiskunde – Antjie Krog

 

Elke dag sterf ek 35 minute lank

vasgetangens in my bank

en voor die bord boer

ʼn iemand wat my wiskunde voer.

Gevra: Trek lyn AB en vind dan C.

Bewys: Ek trek AB

Ek konstrueer ʼn middelloodlyn

Op…verby die sterrre

En vind C

alleen.

Op Pythagoras sit hy kruisbeen

en ween, ween

so hel alleen.

Nou, alhoewel ek ʼn aaklige verhouding met Wiskunde al van klein tyd af het, het ek die boek “Poetry of the universe – a mathematical exploration of the cosmos” baie geniet.

“There is a much quoted story about David Hilbert, who one day noticed that a certain student had stopped attending class.  When told that the student had decided to drop mathematics to become a poet, Hilbert replied, “Good – he did not have enough imagination to be a mathematician.” (p 89 uit bogenoemde boek)

Miskien het ek ook nie genoeg verbeelding nie, want so vining as wat ek kon het ek wiskunde verruil vir die kunste.

“There is an astonishing imagination in the mathematics of nature and Archimedes had at least as much imagination as Homer” – Voltaire

 

Selfpotret in wiskunde-klas: Antjie Krog

 

Jou arme ou dier

Jou skeefgedroomde oog

Jou ou groot voet

Jou growwe vesellyf

Jou dom, dom, dom gesig

Jou arme ou dier

Jou allenige hart.

Nou ja…vir oulaas en op hierdie noot gaan ek eers groet. Dankie aan die webmeester en elke leser wat 5 minute afgestaan het om my inskrywings oor die jare te lees.  Ek het baie geleer en sal die blad nog gereeld besoek- maar dan in die hoedanigheid as leser.

“Gouelokkies word grys” Borduurwerk op rubber 2014

Eergister ontvang ek ʼn oproep van my peetmoeder.  Sy sê dat 35 jaar gelede het my moeder verskriklik gesukkel om aan my geboorte te skenk.  Ek is gebore vanuit ʼn see van groen vrugwater.  Daar word beweer dat ek benoud geraak het en my maag binne die baarmoeder begin werk het, daarvandaan die ‘groen’ skakering.

“Ouderdom het klein spinnekoppies gemaak.”  Dit is wat my seuntjie op vier jarige ouderdom kwyt raak terwyl ons gesels oor verjaarsdae en ouderdom.  Dit was vir my so treffend. Ek het dit dadelik in my dagboek neergepen.  Ons grawe baie in die tuin opsoek na goggas en ek weet hy  het  ʼn voorliefde vir spinnekoppe, maar tog het ek geen benul van die wisselwerking tussen woord en idee van ʼn vier jarige.

Ek self is gefassineerd deur spinnekoppe.  Hoe hul alles wat belangrik is toespin.

Ter viering van my benoude begin 35 jaar gelede, ontvang ek as geskenk die volgende gedig deur  Sjaka S. Septembir (van Porselynnkas faam):

“tyd het lankal verby die krakerige ou deur van middernag gekantel
ek streel oor die landkaart, oor growwe stowwerige Afrika
probeer voel waar jou lyf is, soos ‘n blinde profeet
dronk op my eie verbeelding
wikkel ek om die kaart, draai dan weg en lag
breek om my stukke nag oop en tap brousels
uit eeue wat al vergeet is in my beker
want ek het jou gevind
toegespin in rooi drome
jou lyf opgekrul onder sterre
ek saluheer jou van ver
my skadu groet jou wêreld vir ‘n wyle
klim in jou lyf asof dit ‘n boomhuis is
en lê my kop neer in die holte van jou naeltjie
sodat ek binne jou, die rouvleis genot, van veilige drome
kan proe”