Joan Hambidge. Philip Seymour Hoffman R.I.P.
Wednesday, February 5th, 2014
Philip Seymour Hoffman R.I.P.
Wie sou ooit kon raai
dat jý weerloos gevind
sou word met ‘n naald,
prikkende slang
om jou arm gedraai?
Of dat jy voete eerste
by jou rykmansapartment
nie die pers sou kon systap?
Jy was immers berug
om (self)konfrontasie,
besoeke aan ‘n rehab
om ‘n reputasie te red.
Die talentvolle Meneer Ripley
ruk jy aan stukke – hierna maak hy
van jou ‘n voetskrif;
in die laaste kwartet kyk jy
lodderoog in ‘n spieël
met ruwe wenkbroue
agterdogtig en slu.
Jy word telkens jou karakter:
lispelende, psigopatiese
Truman Capote
trap jy fyn fyn
na in die spoor.
Waar begin jy
en eindig hy?
Lewe, weet ons,
behels meer as boogie nights,
roem of faam ‘n blote sinekdogee.
As kind vertolk jy
Hompie Kedompie
en in die voetspore
van die grotes sou
jy gewis kon volg
met ‘n King Lear of ‘n Richard III.
Nou net jou ryk of nalatenskap
vir ‘n high of ‘n score:
“A horse, a horse, my kingdom for a horse!”
Verslawing ‘n blote benoeming
vir die beste ondersteunende akteur;
na die derde keer
genadeloos,
‘n laaste Oscar
oorhandig
sonder bedankingstoespraak
of applous.
© Joan Hambidge / 2014
