Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Leon Rousseau, die skrywer van Die groot verlange, die wyd geprese en gelese lewensverhaal van Eugène N. Marais, noem in Eugène Marais and the Darwin syndrome/Die dowwe spoor van Eugène Marais (1998) ‘n aantal voorbeelde van sogenaamde sinchronisme. Hy beskryf sinchronisme in laasgenoemde boek as “Jung se woord vir min of meer gelyktydige gebeurtenisse of belewenisse sonder aantoonbare kousale verband” (p. 111). Wat die leser veral intrigeer, is die wyse waarop Rousseau sy ervarings aan ons voorhou as bewys dat Marais hom (d.w.s. Rousseau) “op soveel onverwagte maniere gedwarsboom” (p. 112) het om navorsing oor hom te doen en die resultate daarvan bekend te stel. Ek is egter skepties hieroor en beskou dit as niks anders as ‘n mistifisering van sy werk oor Eugène Marais nie. Maar soms moet ’n mens darem wonder …

Soos omstandighede (of die noodlot?) dit wou hê, was my naamgenoot, die bekende herpetoloog Johan Marais, op 4 Maart 2004 elders in Pretoria op presies dieselfde tyd besig om sý ‘n Volledige gids tot die slange van Suider-Afrika/A complete guide to the snakes of Southern Africa (2004) bekend te stel toe my bundel, Plaaslike kennis (2004), by die hAp bekend gestel is. Volgens die uitnodiging wat ek per e-pos van Fascination Books Menlyn ontvang het, had die dapperes ook “the opportunity to have their PHOTO TAKEN with a snake!”. In die lig van die rol wat slange in die werk van die ander Marais (d.w.s. Eugène Marais) speel, sou iemand wat in sinchronisme glo moontlik dié aand die werking van sinistere magte kon vermoed.

Had Marais iets teen my? Was daar dalk êrens ‘n slang in die gras?

Smile …