Ricoeur is een van my gunsteling kontinentale filosowe omdat hy enersyds dié ouens se kenmerkende poëtiese skryfstyl en voorliefde vir allesomvattende teorieë deel en andersyds hul dikwels ongegronde veralgemenings met ‘n analitiese noukeurigheid uitbalanseer.Verlede jaar moes ek ‘n filosofie-opstel vir Dr. Louise du Toit skryf oor Ricoeur se idees oor metafore en dit op ‘n spesifieke gedig toepas. Ek het Breytenbach se onvergeetlike “nagmaal” uit Die ysterkoei moet sweet gekies. Gister kom ek toe weer op die opstel af en as gevolg van my jeugdige waagmoed en ‘n gebrek aan idees vir ‘n nuwe blog het ek besluit om dit hieronder te plaas.