Rob Schouten. Twee gedigte. (Oude non; Al goed)
Thursday, December 5th, 2013Oude non
Non op een elektrische stoel
of wat was het, een scootmobiel?
Ja, het was tijd en ze moest dood,
een waakvlammetje op haar hoofd
vanwege de Heilige Geest.
Godinnen had ze niet gebaard
ondanks jaren gemeenschap met de Heer,
wel naar de paus gezwaaid een keer.
In haar kuis kruis reutelde voor het laatst
een kleine, onbevlekte zucht.
Veel was ze dit leven niet opgeschoten
met wat ook weer? Tevredenheid
om alles wat je bent ontwend
mag ook best in de krant.
En met een kleine keus uit haar gedachten
verliet zij tactvol haar aanwezigheid.
*
Al goed
Op de tot dan toe op misschien vijfhonderd
na mooiste dag van mijn bestaan
verloor ik mijn mobiele telefoontje
in de rijke antroposofenlaan.
‘s Avonds hoorde ik tijdens de voogdij,
vrouwenopvang en zelfverdediging:
die vuile heks, ‘det smutsiga häxan’ heeft ‘r,
hem almaar overgaan in het colbertje
van inspecteur Per Lagerwall
die maffiageld nodig had om rond te komen.
Wie weet hier meer van?
Ik ben eenzaam zonder.
Laten we alles onschuldig houden,
jij geeft het ding terug, ik houd mijn mond.
En het gekidnapt pleonastisch kind
is ook terecht. Kom, dan gaan we naar huis.
© Rob Schouten, 2013
 Rob Schouten Rob Schouten (1954), studeerde Nederlands. Publiceerde twaalf dichtbundels, laatste titel Zware pijnstillers (2012), verder essays, een verhalenbundel en een roman. Is vooral werkzaam als literair recensent, bij Trouw en Vrij Nederland, en als columnist bij Trouw. Van 1993 tot 1996 was hij bijzonder hoogleraar literaire kritiek aan de VU.
|
