Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

César Vallejo – vertaal deur Charl-Pierre Naudé

“Die moment as die tennisspeler…”
(“En el momento en que el tenista…”)

                      
Die moment as die tennisspeler met groot gesag
sy koeël afslaan, is hy besete met dierlike onskuld; 
die moment
as die filosoof  ‘n nuwe waarheid verras,
is hy volledig rund.                                
Anatole France het bevind
dat religieuse gevoel
die funksie van ‘n spesiale orgaan in die menslike liggaam is,
tot dusver heeltemal misken en aldus
kan mens ook postuleer
dat die presiese moment as so ‘n orgaan
ten volle funksioneer
die gelowige so van Kwaad gesuiwer is
‘n mens kan hom ‘n groengewas ag.
O siel! O Denke! O Marx! O Feuerbach!

*

Geweld van die ure
(La violencia de las horas)
 

       Almal is dood.

       Dona Antonia, die skril een, wat altyd goedkoop brood in die dorp gebak het, is dood.

       Ou priester Santiago is dood, wat daarvan gehou het as die jong manne sowel as die meisies hom groet sodat hy sonder onderskeiding kan teruggroet: “Goeie more, José! Goeie more Maria!”

       Daardie jong blondine, Carlota, is dood, en het ‘n baie klein kindjie agtergelaat, wat toe ook dood is, agt dae na sy ma.

       My Tante Albina, wat oor die platteland en gebruike uit die jaar toet gesing het, is ook dood. Sy wat op die binnehof se lang stoepe sit en borduur het, vir Isadora, die bediende van professie, daardie eerbaarste van vroue.

       ‘n Ou een-oog man het doodgegaan, sy naam ontglip my, maar hy’t in die son geslaap op ‘n stoeltjie voor die deur, van die blikslaer, op die hoek.

       Rayo, die hond my grootte, is dood, geskiet deur die Vader-weet-wie.

       Lukas is dood, my swaer, gesterf in die vrede van die heupe, wie ek onthou as dit reën en daar niemand is om my ervaring te deel nie.

     My moeder het gesterf in my rewolver, my suster in my vuis, en my broer in my bloederige ingewande, die drie van hulle deur ‘n treurige soort droefheid saamgebind, in die maand van Augustus van opeenvolgende jare.

       Die musikant Mendez het gesterf, ‘n boontjierank en baie dronk, wat melankoliese toccatas op sy klarinet kon sol-feggio, wie se presiese artikulasie die buurt se hoenders laat slaap het, lank voor sononder.

       My ewigheid het gesterf, en ek hou die waak.