Resensie: Getye van tyd deur Heilna du Plooy, Imprimatur, 2023. Resensent: Stefan van Zyl Getye van tyd is Heilna du Plooy se vierde digbundel wat volg op Die donker is nooit leeg nie (1997), In die landskap ingelyf (2002) en Die stilte opgeskort (2014). Sy verduidelik self die verbreking van haar byna…
Tag: Stefan van Zyl resensie
Resensie: “Smee” (Gerhard Barkhuizen)
Smee deur Gerhard Barkhuizen. Turksvy Publikasies, 2021. Resensie: Stefan van Zyl Smee is die debuutdigbundel van die visuele kunstenaar en afgetrede sielkundige dr. Gerhard Barkhuizen. Die bundel is ʼn uitvloeisel van sy MA in Kreatiewe Skryfkuns wat hy in 2017 aan die Universiteit van Kaapstad onder leiding van prof. Joan…
Resensie: Derde gety (Zandra Bezuidenhout)
Derde gety deur Zandra Bezuidenhout. Human & Rousseau, 2021. Resensie: Stefan van Zyl Presies 20 jaar nadat sy die Ingrid Jonkerprys vir haar debuutbundel, Dansmusieke (2000), in 2001 ontvang het, verskyn digter, vertaler en literêre kritikus Zandra Bezuidenhout se derde digbundel, Derde gety (2021). Die motto voorin die bundel kom uit die Nederlandse…
Resensie: Disteltyd (Marlise Joubert)
disteltyd deur Marlise Joubert. Protea Boekhuis, 2021. Resensie: Stefan van Zyl In 1970 sluit Marlise Joubert, toe ongeveer 24 jaar oud, haar debuutdigbundel, ʼn Boot in die woestyn, met die volgende vers af: Só is my vingers (pp. 60-61) Só is my vingers verminkte planete maar wandelend deur ruimtes lig…
Resensie: Drol innie drinkwater (Churchil Naudé)
Drol innie drinkwater deur Churchil Naudé. Naledi, 2020. Resensie: Stefan van Zyl In Nuwe Stemme 6 (2017) word Churchil Naudé, rymkletser van Mitchell’s Plain, as een van die nuwe stemme in Afrikaanse poësie geïdentifiseer. Sy vers “Die woord” (pp. 30-32) het toe reeds die toon van sy poësie aangegee en met…
Resensie: Die testament (Bester Meyer)
die Testament deur Bester Meyer. Naledi, 2020. Resensie: Stefan van Zyl As inleiding tot hierdie kort resensie van die regsgeleerde en musikant Bester Meyer se debuutbundel, die Testament (2020), stel ek die digter self aan die woord: Ek weet nie of alles wat gesê en hier neergelê is in swart…
Resensie: Die meeste sterre is lankal dood (Johann de Lange)
Die meeste sterre is lankal dood deur Johann de Lange. Human & Rousseau, 2020. Resensie: Stefan van Zyl In ʼn jaar gekenmerk deur verlies is Johann de Lange se mees onlangse bydraes tot die Afrikaanse poësiekorpus ʼn uiters welkome aanwins. Binne ʼn paar maande ná sy sestigste verjaarsdag, verskyn sy…
Resensie: Konglomeraat (Francois de Jongh)
Konglomeraat deur Francois de Jongh. Naledi, 2019. Resensie: Stefan van Zyl 38 jaar ná sy debuutdigbundel, Klipsweet (1981), publiseer Francois (F.W.) de Jongh sy tweede digbundel getiteld Konglomeraat (2019). Die twee bundeltitels hou met mekaar verband in dié opsig dat eersgenoemde verwys na verharde dassie-urine op klippe wat in die volksgeneeskunde…