AFSTANDELIJK Zoiets verzin je niet. Je maakt het met woorden toch gauw al te bont. Zij eet volmondig, beaamt het daglicht, bedriegt de morgen met een nieuw uur. Heimelijk laat zij de zwaartekracht los en zweeft nu, weeft nu een zweetdoek voor Veronica. Om haar heen blijken de omstaanders al lang…
Tag: Willem M. Roggeman gedigte
Willem M. Roggeman. Jan Moritoen herleest een gedicht
Jan Moritoen herleest een gedicht Met zeewier vervlochten zijn deze herinneringen. Want Brugge ligt weer aan de zee en pruilt terwijl motregen schaamteloos de dagen kwelt. Maar wie heeft hier weer met de tijd gespeeld? Dit ouder worden was stilzwijgend inbegrepen bij de berekening van deze jarenlange reis. Mergrite, je bedelt om een zonsverduistering….
Willem M. Roggeman. Gerrit Kouwenaar, vanzelfsprekend
Gerrit Kouwenaar, vanzelfsprekend Dus nu is er ook nog het witte vers van Gefundenes Fressen. Een gedicht dat je volledig kan opeten, verslinden als een prachtige vrouw met de ogen. Dit is onvoorwaardelijke verbeelding. Je raakt verslingerd aan iets van haar. Iets is altijd een echo van iets anders. Het afwezige roept deze spanning op….