De Waal Venter. L’apres midi d’un faune sans cellulaire
L’apres midi d’un faune sans cellulaire
Dit kan kinders wees,
die stemme van kinders
êrens tussen die bome.
Vlieënde insekte
met indrukwekkende name
flits deur ligtonnels
wat afgebeur het
deur die takke.
’n Skaterlag,
of is dit angs, woede of pyn?
Dit kan kinders wees,
ek glo nie dit is voëls
wat een van die menstale probeer praat nie.
Hier is iets vol kleur:
pienk met ’n paar hartjies daarop –
’n selfoon-sakkie.
Watter nut het ’n selfoon-sakkie
sonder ’n selfoon?
Wat is die nut van ’n selfoon
sonder ’n kind?
Daardie klanke
kan kinders wees
wat onsiende
deur die bome loop,
en praat met hulle vriende
ver weg in die stad.
Is die kinders
hier
of is hulle daar?
(© De Waal Venter / 2016)
….
L’apres midi d’un faune
Mallarmé
(Eerste reëls)
Ces nymphes, je les veux perpétuer.
-Si clair,
Leur incarnat léger, qu’il voltige dans l’air
Assoupi de sommeils touffus.
-Aimai-je un rêve ?
Namiddag van ’n faun
Hierdie meisies, ek wil hê hulle moet bly.
– So helder
hulle liggame so lig, dit lyk of hulle dans
in die loom somerlug.
Is ek verlief op ’n droom?
[Uit Frans vertaal deur De Waal Venter]
………..
Jonathan Gunnell skryf die volgende oor Mallarmé se gedig en Debussy se musiek:
While the form of both the poem (110 lines) and the Prélude (110 measures) are completely arguable, most can agree that both were written in an “arch-form” with a forward progression towards the middle of the piece at the climax and a downward motion to the end. Mallarmé’s poem begins in a dreamlike confused state of waking and gradually moves to a much more conscious and confident state before returning to a drowsy confused state again. By studying the motifs, rhythms, and dynamics of Debussy’s Prélude, we can make the same assumption as to the form.
