Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Joan Hambidge lees haar gedig “Kodeks” voor:

© Joan Hambidge, 2021

Enallage

vir Leon Strydom 

Vir die groot geleentheid, die dood

repeteer ons daagliks in Covid-tyd,

met ‘n heil die leser of bottoms up!

‘n Preludium, program of voorspel:

lewe soos ‘n digbundel

“a disguised pronunciamento”.

Dalk speel John Williams nou

vir jou in daardie plek sonder tyd of nood?

Navorsers vra oor “musing the obscure”.

Op ‘n foto sit jy met Dirk-der-duisende:

nou ‘n blote verwisseling van vorme

van hier tot vérby gradatio.

© Joan Hambidge, 2020

Luister by die onderstaande skakel hoe Joan Hambidge haar gedig “Enallage” voorlees – ‘n huldiging aan Leon Strydom:

© Joan Hambidge, 2021

Betlehem-ster

As die drie wyse manne vandag

uit die Ooste sou aankom,

sal hulle maskers dra;

nes Maria en Josef

in die stal aangetref

met die Jesus-kind.

Nie goud, wierook

of mirre sal hulle bring

hierdie keer nie.

Saam met geloof, hoop

en liefde waarskynlik

‘n antidoot

téén die kroon van siektes

wat alle sekerhede

nou óntmasker.

© Joan Hambidge, 2020

Luister by die onderstaande skakel hoe Joan Hambidge die gedig “Betlehem-ster” voorlees:

Joan Hambidge

Foto: Philip de Vos

Joan Hambidge lees “Google Maps”.

twee vroue

die vrou sit gestrand in haar vel

arms bene voetjies netjies bymekaar

ingesout op vier-en-neëntig jaar

is die hart nog fiks genoeg om lig

te gee aan ’n donker kontinent

die dogter praat ’n bospad oop

vertel van katte en ’n reis na engeland

hoe groot haar kleinseuns word

die vrou staar weggekeer, glimlag

en vra sag: wie is jy nou weer?

op ’n hoogte parkeer die dogter haar kar

en kyk na die dun naelstring van die see

die son sak en breek ’n bloedlyn af

spatsels vlam, weerkaats momenteel

verdonker vinnig as sy huiswaarts keer

(Uit: grondwater, marlise joubert.  Protea Boekhuis, 2019)

Die glasblaser

Voor ’n hoogoond staan hy, bring

die blaaspyp se mondstuk stadig na sy lippe –

speel met ’n oeroue geduld die eerste note

van ’n melodie sonder klank. In die oond vonk

’n sterrestelsel uiteen en kyk hy op, gewaar hy

die heelal van lank gelede: die trae lig

van ’n ander leeftyd wat nou neerslag vind

in ’n hulsel sonder vorm.

Hy weet hierdie is tyd se geskenk, die lig

wat smelt om stilte op te vang as iets

breekbaar, dog leeg.

Soos ’n gedig, die refrein

sonder geluid

of beweging. Tydsaam draai hy

die glastrompet

om en om, blaas, draai. Om en om, tuit –

die wêreld gaan hom verby,

blaas, asof

hy nog daar is.

[Uit: Louis Esterhuizen. Die gladde stiltes in glas. Protea Boekhuis, 2020]

Heilna du Plooy. “Ná-gepraat” en “Onbeperk ingeperk”. N.P. van Wyk Louw 50.

Lynthia Julius. “Namakwalanddorp: someraand”. Uit die kroes, Kwela, 2020.

Helize van Vuuren. “Greeting in Brown”& “She will never come”. N.P van Wyk Louw-verse deur Heilize van Vuuren vertaal.