Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

 

Die burgemeester

 

Goliat met ‘n goue ketting

op sy koalisietroon, oorweeg

opsies links en regs en maak

somme op en somme af

want,

om ‘n dorp te lei is

‘n lonende taak

 

Goliat wissel van party, glimlag

al die pad na die bank, maar

dan raak die taak net te erg

want,

‘n goue ketting is veels te swaar

vir ‘n politieke dwerg

 

© Hannes Visser, 2020

 

 

Melancholisch als Willem Bilderdijk

 

Waarom had je toch zo veel vijanden?

Omdat je beter schreef en ook veel meer

dan wat al die anderen konden verzinnen.

Je rookte opium om hen te kunnen vergeten

 

en dat is je uiteindelijk toch ook nog gelukt

want niemand van hen heeft nu een naam.

Rustig bouwde je aan windstille gedichten,

jij die levenslang in de nacht hebt gewoond.

 

Elke morgen kraaide je van donker plezier

om het zachte zwijgen van de eerste regen.

Geduldig wette je het mes van de grondwet

en stak het dan zoals een advocaat zou doen

 

tot aan het heft in de aarde en zo ontdekte

je het tiendelig stelsel met al je vingers.

En terwijl je naderhand aan je pijp lurkte

schreef je gauw honderdtachtig versregels

 

waarin de romantiek vernieuwend doorbrak.

Dan keek je door het raam naar de Grote Kerk,

je zag de schim van Frans Hals voorbijstappen

en je voelde Haarlem rillen onder de zeewind.

 

  © Willem M. Roggeman, 2020

 

 

Winternag

 

O kil is ons stadsliggies

en banaal.

En blink bo die skyn-

heilige ou Transvaal,

flou soos anderman se genade

flikker straatligte in weerwil van skade.

En op die hoogste laagtepunt van die rand

versprei in politieke brande,

val ons nasate in by doeane

met wuiwende hande.

 

Hoe treurig, Eugène, hoe astrologies

bid ons nou met ‘n Skype-wit lyn,

wink stadsligte soos kat-ogies,

bekend soos diefwering en dooswyn.

Soos plaasmotte tot die lig aangetrokke

raak ons geblaker, afsydig betrokke,

‘n kontinentale geflonker en -fladder

in die oog van die adder.

 

© Christo van der Westuizen, 2020

 

(Hierdie gedig het voorheen reeds in “Taalgenoot” verskyn)

 

 

Like father, like son

 

in elke taverne waar ek kom

(verkieslik ouderwets of Grieks)

geniet ek met gepaste eerbied

die sakrament van die wyn en brood

ter ere van my pa, die dienaar

van die nagmaal, die kelner van God

wat die formulier aan die gemeente

voordra soos hoogtepunte op

die antieke spyskaart van die kerk –

dié herinnering bring ’n knop

in my keel, laat my al swaarder sluk

 

© Daniel Hugo, 2020

 

 

 

Materiaal voor een gedicht

 

Luidruchtige echte padden springen plots op

in de denkbeeldige tuin van Marianne Moore.

 

Zij zet haar leesbril af en kijkt bijziend uit

een bestaand raam naar verzonnen struiken.

 

Dan schrijft zij heel eenvoudige woorden op,

bescheiden materiaal in nog ruwe toestand,

 

dat verrassend en op onverklaarbare wijze

bijna overeenkomt met de werkelijkheid.

 

Zij zet haar hoed op en verdwijnt verstrooid

in de witte tussenregels van haar gedicht.

 

© Willem M. Roggeman, 2020

 

 

Eggo

PET skandering 2020

 

by ontvangs

‘n televisieskerm

sonder klank

so ook die gange

‘n naaldkamer vir kleurstof

met radioaktiewe aanduiders

‘n kernspoor

in die snelweg

van my are

 

‘n gemakstoel

in ‘n steriele hokkie

twee ure se wag

agter gordyn

en spieëlblink mure

 

iemand sug iewers

‘n witgestyfde vrou

bring ‘n liter water

ledig jou blaas

sê sy heelwat later

 

gangaf sit ‘n man

sê hy wil gaan

het sin verloor

in die lewe

 

ek

my huis

als stink na pis

kyk die sakkie

aan my sy

halfleeg halfvol

‘n druppende kraan

oor my lot

is niemand begaan

net my seun

 

ons praat

lewe dood hoop

die liefde

van die Seun

hy groet

“glo jy dit”

ja eggo dit

deur die kil

stilte omheen

 

dis my beurt

die kankeraanduiders skitter

net ‘n sakkie ver

in die skandering op

 

tog sal ek

loof en eer

‘n welriekende geur.

 

© Francois de Jongh, 2020

 

 

‘n gedig

 

These are the last words of George Floyd, a 46-year-old man who died as a US police

officer pinned him down, kneeling on his neck for seven minutes, until he suffocated:

 

“It’s my face man

I didn’t do nothing serious man

please

please

please I can’t breathe

please man

please somebody

please man

I can’t breathe

I can’t breathe

please

(inaudible)

man can’t breathe, my face

just get up

I can’t breathe

please (inaudible)

I can’t breathe sh*t

I will

I can’t move

mama

mama

I can’t

my knee

my nuts

I’m through

I’m through

I’m claustrophobic

my stomach hurt

my neck hurts

everything hurts

some water or something

please

please

I can’t breathe officer

don’t kill me

they gon’ kill me man

come on man

I cannot breathe

I cannot breathe

they gon’ kill me

they gon’ kill me

I can’t breathe

I can’t breathe

please sir

please

please

please I can’t breathe”

Then his eyes shut and the pleas stop. George Floyd was pronounced dead shortly after.

 

© Breyten Breytenbach, 2020

 

grendelstilte

 

stilte sypel deur die veraf koer

van duiwe, die wildegans se skal,

suis in blare, kom lê teen jou wang

die boom oorkant skel geel teen die blou lug

 

ek kerf die blare, jy die tamatie,

‘n takkie dille terwyl jy die eiers uitdop

en opsny, dik klodders mayonnaise byvoeg

ons ons soort salade nicoise vredig eet

die mensgemaakte vuur in die voorkamer

spoel oor die meubels en kleur ons gesigte

 

of ek staar in die vlamme, ‘n rokie krul

luierig, jy lê en lees op die bank waaronder

die akkedis voorlopig skuiling gaan soek het,

ek trek aan my bier, vinkies krakeel

oor die saadjies in die bak

 

stilste sypel sag soos skemer in

 

© Hein Viljoen, 2020