Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Skaakmat

.

Elke keer as ek skuif

verander die spel.

Partykeer minimaal

lyk dit.

Ander kere katastrofaal

blykbaar.

Partykeer voordelig,

hoop mens.

.

Nouja, my opponent is Swart,

Die Skadu sigself,

waar Lewe nie is nie,

die ongesiene Teenstander van die Bewussyn.

.

Elke keer as ek skuif

vorder ek

verder in Swart se gebied,

vasberade om hom af te maak,

en ek weet ek gaan sukses behaal,

ek gaan die Koning doodmaak.

.

Maar dan is die spel verby.

 

***

 

Miskien kom hiënas nader

.

Die hiënas huil

daar in die lappie doringbome,

maar my vuur brand nog,

elke oggend gooi ek droë hout op.

.

Oral lê daar nog droë hout.

.

In die swart armholte van die nag

huil die hiënas,

miskien is hul al nader,

maar my vuur brand nog

goed genoeg vir warmte

in die donker armholte

van die nag.

.

Daar huil die hiënas

in die lang, droë grasse

onder die toe ooglede

van die nag.

My kole lê rooi,

maar ek het nog hout

wat ek optel

in die oop gesig van die dag.

.

Die hiënas huil

net daar by die skuins rotsrif

in die ligloosheid

van die nag

se toegevoude arms;

maar ek sit nog hout op,

droë hout wat lank gelede

jonk was.

.

Ek het nog hout.

.

As die son die donkerte kom aanjaag

oor die dun rant

van die oggend

gaan soek ek weer hout;

daar is nog baie.

.

Bome hou nooit op doodgaan nie.

Ek het ’n stapel hout

en vanaand luister ek weer

hoe die hiënas huil

met ’n sterk stok

in my hand.

 

© De Waal Venter. 2018