Menu
Versindaba
  • Nuwe Bundels
    • Digbundels (2024)
    • Digbundels (2023)
    • Digbundels (2022)
    • Digbundels (2021)
    • Digbundels (2020)
    • Digbundels (2019)
    • Digbundels (2018)
    • Digbundels (2017)
    • Digbundels (2016)
    • Digbundels (2015)
    • Digbundels (2014)
    • Digbundels (2013)
    • Digbundels (2012)
    • Digbundels (2011 & 2010)
  • Resensies
    • Resensies
    • Resensente
  • Gedigte
    • Gedigte (A-L)
    • Gedigte (M-Z)
    • Kompetisies
    • Vertalings
      • 100 Duitse bestes uit die 20ste eeu
  • Digters
    • Digters
    • Onderhoude
    • Stemgrepe
  • Skryfhulp
  • Borge
  • Oor Versindaba
    • Kontak
Versindaba

Breyten Breytenbach

Breyten Breytenbach (1939 – 2024) is op 16 September op Bonnievale in die Wes-Kaap  gebore. In 1948 verhuis die gesin na Wellington, waar Breyten in 1957 matrikuleer aan die Hoërskool Hugenoot. Ná matriek volg Breytenbach ’n BA-kursus aan die Universiteit van Kaapstad. Hy studeer ook in die jare 1958–1959 aan die Michaelis-kunsskool. Hy vestig hom in Parys, Frankryk, waar hy as skilder bekend word. Hy is getroud met die Viëtnamese Yolande.

Na sy debuut met die digbundel, Die ysterkoei moet sweet (1964) en kortvehaalbundel Katastrofes (1964), volg ’n groot aantal digbundels, prosawerke en ander geskrifte..

Hy ontvang verskeie Suid-Afrikaanse en buitelandse pryse vir sy werk , waaronder die CNA-prys vir Kouevuur (1969) en Lotus (1970) en die Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs wat deur die Maatschappij der Nederlandse Letterkunde toegeken word. In 2008 het Die windvanger verskyn waarvoor hy die Hertzogprys, die Universiteit van Johannesburg-prys vir Skeppende Skryfwerk, die WA Hofmeyr-prys en die Protea Poësieprys ontvang het. In 2009 het nog ’n digbundel by Human & Rouuseau verskyn, te wete Oorblyfsels/Voice over, wat ’n huldeblyk is aan Breytenbach se digtersvriend Mahmoud Darwish wat in 2010 oorlede is. Sy jongste digbundel op weg na kû verskyn in 2019.

Lees gerus ’n meer uitgebreide biografie oor die digter op Litnet:

https://www.litnet.co.za/breyten-breytenbach-1939/


 

die digters se manifes van meelewing

 

ons is die digters / ons gun mekaar die vryheid van denke

en verbeelding / ons kyk die een na die ander

se woordeworstelinge soos kleuters wat Noag se arkeologie

met modelleerklei boetseer / en ons

is bly elkeen oor die vrug van die ander

se hande / ons is die digters / ons het gróót

medeklinkende harte wat belangeloos

opgaan in die liefde / ons is nie jaloers

of nydig nie / ons voel nooit afgeskeep nie /

ons oordeel en veroordeel nie / ons

probeer mekaar nie bewimpel met ekkerigsotiese

kontsepte van die Empaaier nie / nóg

sal ons ‘n ander ooit vergiftig met wierook

of in die kánondonder stuur /

ons is die digters / geringskattend

as woord is te tongbeduiwelend om ooit

vars en viets in ‘n vers lê gemaak te word

en ons ken nie van liemaak of vermakerigheid nie /

ons baklei immers nie vir krummels

van die baas se tafel nie / kyk, ons loer nooit af

en aap nooit na nie / ons is die digters / ons koer

wedersydse bewondering soos vredesduiwe /

buitendien: ons weet al ons lettergrype is torinkies

van as en sandkasteeltjies in die land / en óns

brandkerse in die wind van geskiedenis / daarom

is ons monde welluidend van meelewing /

want ons is die digters / broers en susters /

so waarom sou ons mekaar ook ooit

in die oond wil steek?

 

© Breyten Breytenbach. Mei 2011

 


 

Klein reis: 27 Okt. – 1 Nov.

 

“Memory, says Borges, is very much like forgetfulness.

It comes into and fades from focus.” – Ben Tery

die dood moet soos ‘n voëltjie wees

wanneer aandlig daal om die breë vloei

van die rivier in donkerwordende goud te doop,

en die voëltjie val

en dryf in ‘n nag van sterre

*

Op die platteland in België

Het ek deur die treinvenster

Gesien hoe mooi en fleurig

Getooi ‘n begraafplaas is.

Asof dit liefdevol soos

‘n Groentetuin bewerk word.

En waarom sou vleesakkers

Nie groentetuine en blomtuine

Wees nie? Die behoefte

Aan voedsel en aan skoonheid

Word al hoe groter

En die messtof en toegewyde

Aandag is dáár.

*

plant bome, struike, dié wat vinnig groei

om die grond waar ons asse en ander weggooi

begrawe lê die skyn van vastigheid te gee

ons gly so maklik weg in die vergetelheid

maak die paaie wyer as dit moet

dis goed dat mense op en neer kan loop

maar bou ‘n heining of span ‘n draad

óm daardie walle waar ons beendere

soms glinsterend uit die aardkors breek

sodat verbygangers na die toekoms

nie hulle voete sal sny met sterfskerwe nie

trek vir hulle spoggerige klere aan

geel baadjies, onderrokke met kant

om die naaktheid te bedek

terwyl hulle hier op en neer loop

asof niks ooit gebeur het nie

en alles vir altyd aan sal hou

*

Europese stede

vogtige keie

lug ‘n somber poep

en die dwarrelende blare

is die goud van vertederde gisters

*

Nederland, 2010

ou moffies met kaal hoofde

suwwe daggaverslaafdes

se oë is wyd van vervolgers sien

keurige jong fasciste

met gekapselde haardosse

serieus

en onmiddellik dekadent

*

I slept in the shadow of White Mountain

but around the high temples of the mountaintop

above the silvery bonnet of eternal snow

I could see wreaths of light shivering

this big this untouchable this white

this high my knowing will never reach

and through my fingers I tried to count

the prayer beads of scintillating stars

to liptaste your name once again

to capture as light raindrops your name

on my bitter tongue to plant your name

like an idol in the ground of my dreams

a god to bless my further journeys

for in calling your name blind on the way

with the blood of your name in the mouth

I crawl up ever steeper whitenesses of you

 

Die ou digter en die jong digter sit aan tafel, flets lig val oor die donker blad. Pura, die Meksikaanse vrou wat nou byna opgevreet is deur kanker, sy’s so petiet soos ‘n verhongerde mossie, net haar oë gloei nog groot van tussen die versreëls kyk in die dood, haar laaste opdrag is om vir haar seun wat ‘n baritonsanger is ‘n reeks lieder te skryf, het vir die ou digter vertel hierdie jongeling se totale doofheid kom van pampoentjies wat hy op sewejarige ouderdom gehad het. Die ou digter sukkel om die jong digter se uitspraak uit te maak. Hulle speel ‘n spel van name, van tye en getye en tradisies en klank gedra deur eeue se gedigte. Hóór die jong digter enigiets? Die name word geskommel en met skreefogies beloer, word triomfantlik soos wenkaarte op die bladspieël uitgepak.

“Wie is jou geliefde skrywers?”

“Vallejo. Lorca. Szymborska. Mandelstam. Du Fu…”

Elke naam bring ‘n snoer van verdere name.

“Ek gee vir jou twee Russe in ruil vir jou Chinees…”

“Wie is die digters wat jou aan die skryf sit?”

“Ha-ha-ha. Kavafi. Tsvetajewa. Celan…”

“Vertaal jy self jou verse vanuit Russies na Engels?” vra die ou digter.

“Emily Dickens het deurmekaar geraak met die grammatika, sy kon nie alles in die reëls insper nie,” antwoord die jong digter.

“Hou jy van Ritsos en Montale se werk?” vra die ou digter.

“Dis dalk waar,” antwoord die jong digter. “Maar Borges se verse werk goed in Russies, juis omdat dit so donker is.”

“Ken jy die werk van Lucebert?”

Sy donker oë is op die ou digter se lippe gevestig asof hy nog nooit ‘n mond van naderby gesien het nie.

“Ek kom van Odessa. Dis Babel se wêreld. Ek moet alles vóél.”

Is daar enigiets wat die jong digter kan hoor behalwe gedigte?

Toe die strate glimmend nat is buite in die donker nag lees Ilja Kaminski sy versreeks, “Dowe Republiek”, voor in die barok teatertjie La Bonbonnière waar blou en pienk verf afdop van die lyste se krulle. Eers het Elfi Sverdrup haar vreemde klankkonstruksies soos klonte voorgedra, die brullende opbreek van winde met asem soos ‘n duiwel se vloeke uit haar derms en buik totdat dit vasslaan teen die verhemelte. Een so ‘n knorknaag in die keelvel kom as dialoog van Inuït vroue wat met diep asemontploffings wedywer teen mekaar en die wat eerste lag verloor. Daarna lees Michael Krüger die brief wat God in die hemel vir Marx geskryf het, om te vra hoe dit gaan en waarmee hy hom deesdae besig hou. Marx hou nie van Bach nie.

En nou is dit die groot, lomp, dowe jong Ilja se beurt. Hy buig sy aansienlike bo-lyf in die losse trui oor die mikrofoon, haal sy bril af en bring die bladsye tot dig aan sy oë. En begin skandeer. “Hy praat nie soos ‘n dowe nie,” sê Pura. “Hy verwoord doofheid.” Aan die begin kan mens nie uitmaak of hy in Russies of Engels lees nie. Sy stem klim soos dié van ‘n wenende wolf. En tjank. So het Brodski ook gelees. Dit moet ‘n bepaalde Russiese ekstase wees. Vroeër die dag het hy gesê Brodski se raad was dat indien jy in die Empire lewe dit ver van die hoofstad moet wees, by die see.

Terwyl haar man slaap, vertel Sonja ‘n storie

… reg in die pad van die aankomende trein

naai ‘n vrou en ‘n man in die sneeu.

Oorweeg dit, my siel, hierdie tekstuur van koppigheid en wees stil:

terwyl sy sak en styg bo hom in die lug,

begeer hy haar en hy begeer haar nie, hy wil haar hê

met die belofte van daardie volheid.

Oorweeg hierdie aankomende trein

waarin die kondukteur fluit, die klok lui en skree

asof hy weier om te glo hulle is doof

Oorweeg, my siel, die doofheid

en die man, sy aardse voertuig.

Die trein hou stil, die kondukteur fluister

Mag julle die lotery wen en dit alles uitgee op dokters!

Die vrou trek haar jas reg, en lag –

“Een van ons moes eerste stop, meneer. Ek kon nie.”

*

Met die skielike koue vlamme van herfs begin gesels die bome teen die beboste heuwels met mekaar. Daar is so te sê ‘n knettering vurige herinneringe. Spatsels woede ook. En baie berou aan liefde.

Voor die stomtyd.

*

gister was ek ‘n Joegoslaaf

vandag is ek ‘n Belg

môre is ek ‘n engel in die hemel

één van onder tot bo

*

bo die slaapslangrivier

tussen geel en rooi bome

uitgeputte mynhope

soos piramidegrafte vir die armes

geen swart vlees

meer gepeul ondergronds, net

skagte hol aanwesigheid

ook in dorpies is skoorstene dood

*

die digtersfees

kyk na die digters

hulle kom uit verskeurde lande

met kole in die oë

en neergestuifde skilfers op kraag

en mou, sommige het vlae

van betrokkenheid geviervou

tot die inperking en samevatting

van ‘n teks in ‘n skraal bundel

wat hulle onder kalklig vanaf ‘n kateder sal mompel

vir ‘n yl gehoor wat niks verstaan nie

kyk hoe hulle in lomp danspassies

al sirkelende mekaar probeer bekoor

hoe hulle in romantiese verblinding

soek na die verleiding van die ander se lyf

hoe morsig en kortstondig eensaam

is die liefde

luister hoe hulle luister na mekaar

se voorlesing uit verse

asof dit die belangrikste nagnuus is

wat môre vroeg fladderend

sal wegvlermuis tot niks

slaap piekanienie die vee’s in die kraal

kyk hoe vergas hulle mekaar

met gefatsoeneerde klankdrolle,

‘n familietwis, ontroue bemindes,

vergete vaders, ‘n grepie onderdrukking,

die versugting na stilte in die grond

kyk hoe drink die digters

die drank wat ander betaal

observeer die skeefgetrapte skoene

die liprooisel wat bysiende aangeverf is

hoe hulle op die toilet die blokkiesraaisel

probeer invul van die koerant

wat gratis voor die hotelkamerdeur gelos is

kyk hoe onthou die digters die name

van dese en gene wat laasjaar

nog hier was gekruk op ‘n kierie

of laatnag besope en natgepis in ‘n gang

kyk hoe belangrik is die digters

elk voor eie spieël

wanneer die gloeilampie swak is

kyk hoe dun is hulle beursies

kyk hoe vernaam neem hulle afskeid

om te verdwyn in ‘n reële wêreld

onsigbaar soos bedelaars

met geheime opdragte

wie se stemme nie gehoor word nie

*

paraprosdokian – a phrase or a sentence that leads us down a garden path to an unexpected ending

 

© Breyten Breytenbach. November 2010

 

 

 

Die duiwe op die sinkdak

 

Die duiwe op die sinkdak

van die Flamboyant Hotel in Ziguinchor

wat so ritsel en koer nog voor die dag

brander oor apebroodboom en breë rivier

is dieselfde as dié van ’n honderd gedigte gelede

op die sinkdak van Paradys in Montagu

wanneer ’n opkomson oor bergspitse tuimel

en die blare roer. Hulle trippel met eenderse

tjierp-tjierp skraapgeluide, hulle kantel eweneens

die koppies skuins om nuuskierig sku op my

af te kyk waar ek gehurk in die skemerige binnehof wag

op die berig. Oor die donker verlede van honderd nagte

het hulle gevlieg om met vlambelope ogies iets te kom sê.

Maar hoe het hulle geweet waar om my te kry?

 

 

 

op die buitenste grens

op die buitenste grens van die dag berge sneeu

soos brandstapels rokende roospetale, en in die nag

die maan onder ’n kors van sterre

’n halwe gesig wat donker ontbinding oorleef het

 

wanneer die bosvark die wintertuin omdolwe

op soek na bolle en die eerste tulp soos kleur geskulp

uit die grond kraak, wanneer die seisoen wentel

en die voël se skaduwee soos ’n hond se gedagte

 

haas oor die pad – dan mondmaak mens woorde

as ’n net om die son mee te vang en mondmak te maak:

hierdie vaandels op straat van ’n vreemde oord

as neerslag van wind, verslae en versvlae vir die engel

 

wat alles weet en nooit die weë van die mens bewandel:

’n lykgewaad bevlek met die wonder van wonde

 

 

(Uit: Versindaba 2009, Protea Boekhuis, 2009)

 

 

 

paginamagina

(verjaardagaantekening as ode aan Ampie Coetzee)

 

Ouboet, ek sit my beste gesig op

om hierdie gedig vir jou te skrywe

want jy, liewe maatjie, word ‘n fris sewentig

(let daarop hoe spoor die rym na gewig)

 

en wanneer lig en lied ons laat staan

en ons skeef gaan lê met die stil kreet

van protesvreugde in die hart

is ons wat jonk is van dae en nagte

(meesal omdat ons die tyd se gewrigte vergeet het)

dit aan ons weggaan verskuldig

om mekaar van die wal in die sloot te help

en so die koei van verbeelding in die put te versuip

 

en omdat ek lief vir jou is

 

kom: ons drink die wyn en eet die brood

en tjoeftjaf is ons albei dood

 

na hoeveel plafonne het ons gestaar oor die jare

hoeveel bleek bergspitse       hoeveel swerms voëls

soos wegvlieglyne aasvreterwoorde wat soek om vers te word

hoeveel verkleurmannietjies in die heining?

 

Ouboet, indien ons die almanak van dae

op hierdie aarde kon onthou

wat sou in tekens behoue bly?

 

sekerlik die wind as die kind se hand

wat versinde bergtoppe aai

en ’n kraai soos ’n oogknip van verganklikheid

 

die sneeu so ’n koue asem tussen bome

die nat as van laatsomernagte

die teer binneboudsvlees van die vrou

 

en dan       van watter sin sou die letterspoeling wees

wanneer die hand van die kind

blind opgemaakte bergtoppe aai

en kraai die boomkruine kraak

soos ’n dooie skarnier tussen lewe en grond?

 

mik niks

maar wag stadig

kom ons drink die wyn en eet die brood

tjoeftjaf is ons albei dood

 

baie is aan ons gegee

voëlsang       die maan

bo die nag se soom       verse van Oom Wyk en Opperman

wors by die slagter en beskuit uit die oond

en af en toe ’n slukkie wyn in vergoeding vir voorbeeldigheid

 

op die dansbaan met die hemp oopgeslaan

oor die baadjiekraag het ons skaars ’n voet verkeerd gesit

met brylcreem in die hare was ons blink van boekgeleerdheid

kombuiskennis       katelvaardigheid       bekvernuf

 

hoe heerliker die passies van drank en idealisme

hoe meer kak het ons gepraat

 

en baie het ons weggegooi

ou baadjies en baaisiekels

dooie katte en historiese aandadigheid

en die gekyf en gekekkel van hulle

wat o so cool as tweetaaljakkalse

(maar ene gat)

op awesome agterente skuiwe

 

ons het die tafel vir mekaar gedek

met lig-gestyselde servette en glase vol son

op genadige dae ook ’n vleisie daarby

en deur die ruite gesien hoe bewe

die lewe in woordblare buite

hoe vlies binnelandswolke bo die spits

en die stof en muisdrolletjes nie raakgesien

die skaduwees in hoeke van kamers nie gewaar

onder beddens waar voorsterwers die tyd vasgelê het

 

op voorgestoeltes het ons gesit

en in agterbanke

en soms in die deur gestaan

vir aankoms of vertrek

of sommer om ’n ogie in die seil te hou

vir die bakleiery op straat

 

en gereis

of dan getrewwel

om op vreemde kuste uit te waggel

 

lotuseters en boknaaiers       papierswape

en skeefskutters en perskediewe

in dese en gene wéét ons

hoé om op ’n stoep te sit onder ’n bloeisel

vuurspuwende naghemel

 

niks is uiteindelik ons s’n nie

en nêrens is ons tuis

want as die maan ’n misverstand is

is die son immers verstand

en daar is hoeka geen grond om op te staan

behalwe in dit wat verby is

 

droom is nagskrywe

wanneer die lyf

in ondergrondse riviere

van melancholie dryf

en die beelderyk ’n sintuig word

 

(maar ons eet die brood en drink die wyn

want tjoeftjaf gaan ons albei verdwyn)

 

ons       oudstryders van ’n patetiese droom

gebleikte Afrikane

(in Tanzanië word albinos opgekerf vir muti)

moedswillig en moeg en stompsinnig gestruggle vir ‘n taal

wat eens geweet het van koekemakrankas en liewenheersbesies

om nou weg te syfer soos die water

wat mens in ’n sif aandra vir die donkie

wat klippers vreet in die Karoo

 

met woorde het ons skanse teen die smet van dood probeer bou

en toe het bevryding die land oorspoel

totdat ons krom soos brandsiek brakke

vir ons eie skaduwee moes loop koggel

 

natuurlik het ons kennis van alles geneem

en toe weer vergeet       en die sin van ons wees

op die wêreld

het ’n duistere onsin geword

 

vir die skape van ons kennis

het ons ou stomp broodmesse in ruil gekry

want die lewe skil mens soos ’n ui

totdat daar niks oorbly

behalwe ’n waterigheid in die oog

 

kyk       ons sal die kadawers van ons wysheid

oorlaat aan die alleswetendheid van wurms

en met die een goeie oog ’n laaste keer korrel

deur die trapdeur se sleutelgat

af in die kelder van ewigheid

 

maar fok hulle       né Ouboet

die ou en die nuwe kapitaliste

vernaam gepoephol in hulle stralers en Mercedesse

die voorbankers en die kripvrate

die rassiste van weleer       die huigelaars en die heiliges

en die werfbobbejane en die gatgabbas

die polisie en veral die veiligheidspolisie

(fok hulle)

en die bevryders met die botox gewetens

en dié wat anonieme briewe skrywe

fok die politici

fok baie spesiaal die staat

 

ek haal my bril af

maak die notaboek oop

 

sal ek geboordjie en gedas

pampoenwense vir jou skryf op papier?

nee!       jy ken tog die metafoor

as stoorkamer van toor en van goël

waar die engel soos ’n voël wat wil nes bou

die wurms van betekenisvertering opgaar

 

’n wieg van oogverblindende sterrereise

teen die hemel se dak wanneer die nag so stil is

dat jy die donker kan hoor knetter

die oorstelpende wolkestapeling

waarvan ons woordstopseltjes maak

om die skoonheid te rook

totdat ons gedagtes soos voëlvlug vervaag

die berg se blou deining

die bome van kremetart tot flambojant

tot bloekom verby hoekom

 

(vinke wat fokol weet van die vergaanvolk

los visitekaartjes op die vensterbank

en vee hulle vere af aan die vat-so

sonder om ’n ooglid te verroer)

 

mens skryf gedigte

sodat die woorde

met mekaar kan praat

 

wie sê die ark is ’n wrak?

wie gee voor Noag was ’n vark

in Palestina       te gesuip om te hoor

hoe swaar dra die brak waters

aan die vrag verdronktes

toe dit nog nat soos nag was oor die aarde?

og og       dis tog net strontstories by die trog

 

hulde hulde

vrot van skulde

skilpaddop is eerliker

 

die lewe is ’n tweede vrou, Ouboet

jy ontdek haar eers later

raak tot oor jou ore verstrik in haar sjarme

jy dra vir haar soetkoek aan

skarlaken lak vir haar toonnaels

’n kettinkie van Koptiese goud

om haar middel in geheime te lyf

maar in die nag voel jy soms

haar trane teen jou beaarde hand

kom agter sy begin staar na haar gesig in winkelglas

dat sy ’n geheue dra aan parfuum wat jy nie ken nie

en wanneer jy na ’n wêreldreis

voor dooiemansdeur te staan klop

wéét jy sy het lankal ’n ander minnaar

 

Ouboet, solank ek nog die een woord

agter die ander kan pas

en jy nog voldoende die aanlas-las

van lees kan bemeester

ter wille van ontlasting

sal ons onthou

om die rug teen die wind te keer

want ons het geen ander keuse

as om te maak met oog en hand

 

dankbaar om soos die slang

nog net beweging te wees

 

grawe jy solank die kortpad oop

en ek sal al agter jou loop

 

want ons drink die wyn en eet die brood

en tjoeftjaf is ons albei dood

 

maar intussen maak ek staan

as enigste klip bo die gat van die maan

hierdie glasie steen

 

en kyk hoe span die skip haar seile!

 

vryheid broer       vryheid!

 

 

26 Junie 2009

©  Breyten Breytenbach. Julie 2009

 

 

 

Belydenis

 

ek het nog nooit ’n vliegtuig geloods

al vlieg ek gereeld die wêreld vol,

ek het wel vir die skuifstonde van ’n wolk

in die buik van ’n skip oor die ewenaar gedobber

maar was nooit die matroos

wat teen takelwerk uitklouter

om die son aan te sien vir ’n vasteland nie

Sophia Loren het eens ’n bak dampende pasta

vir my gekook

met olie soos deursigtige semen besprinkel

en haar borste was bleek soos swanger ooie sonder wol

maar ek het nie met haar gevry nie

 

ek het nooit voor die volk gestaan

om die koers deur die woestyn aan te dui

met ’n staf wat bewe van woede en wraak nie

al het ek ook waarskuwings onder my tong gestotter

totdat my kiesvleise flenters was van bitter woorde kou

ek het nooit ’n huis-op-die-see met tien slaapkamers

en ’n swembad vir naakte gaste besit nie

maar wel ’n dakkamer in Parys met muise en motte

en die neersif van jare se fyn swart besoedeling

ek het hoog en laag probeer preek

teen armoede en onreg

maar op die ou einde was ook dit

slegs selfbevlekkende romantisme

en niemand wou aanvaar ek is ’n Afrikaan nie

die olifant vir wie ek in die sirkus gewuif het

het my tien jaar later nie meer herken nie

alhoewel ’n man die vrou se buik in kan gaan

om daar te snoetel en snotter soos ’n vark in ’n trog

sal hy nooit die vrou se verstand kan penetreer nie

en buitenste duisternis sal hom verblind

ek het God nooit geken

die hemelse vaandels nie sien wapper op die wind

nog enige van sy of haar klone

al het ek op my tone op die tafel mog kyk

na die dolosse en die repe vlees van kadawers

my verstand het versand in begrippe van orde

en niks het uiteindelik sin gemaak

en daar was geen verskil tussen bo en onder nie

en die blêrende skaap buite het vir fokol gevrek

ek was ’n soepel singende stryder

om die horison binne te haal:

in die spieël staan en buikpronk ’n lelike mens nou

ek het gedog ek sou die jeugdiges se hart

met sang en vervoering om kon praat

maar my enkele lesers is ou wrakke

wat met week en stywe oog

die losgetorringde voering van my betoog

my toga van klagte

tussen vers en kapittel kwytraak

ek het probeer

ek het hard probeer

om ’n groot gedig te skryf

en soms darem dit opgebring

wat in die plek daarvan kon staan

o liewe roubetonende biegleser:

die reisiger van my aard en kondisie

het baie maniere om kak aan te jaag

maar die grootste strontspul van alles

is om op pad huis toe te sterwe

 

Uit: My ousie is ’n blom , Charl-Pierre Naudé [samesteller], Snail Press.

 

Lees ook hierdie gedig: Klein reis as stippelkoei van ‘n jaar…

Deel:

  • Click to share on Facebook (Opens in new window) Facebook
  • Click to share on X (Opens in new window) X

Like this:

Like Loading...

Meeste gelees

  • Augustus-kompetisie
  • Resensie: “om my kastele in Spanje te sloop” (jaco barnard-naudé)
  • Resensie: "wanneer woorde asemhaal" (Maritha Broschk) & "swartland" (Rudolph Willemse)
  • Sonja Loots in gesprek met Alwyn Roux oor "Weerskyn"
  • Resensie: "Kinderlê" deur Lynthia Julius

Nuutste bydraes

  • Joan Hambidge. Borges, Sheila Cussons en Johann de Lange
  • Persverklaring: Groot poësieprys ter ere van Breyten Breytenbach
  • Gerard Scharn. Portret van van Monika Pon-Su-San door Vladimir Tretchikoff
  • 100 Duitse Bestes: Else Lasker-Schüler (1869-1945)
  • Resensie: “De ontdekking van het eiland: breytenbachiana” (Yves T’Sjoen)

Nuutste kommentaar

  1. Jacobus Swart on Jacobus Swart. Franz Kafka15 May 2025

    Beste mnr. Scharn Ek waardeer u kommentaar. Dankie dat u my werk gelees het.

  2. Dietloff Van der Berg on Resensie: “Feesmaalgang” (Dietloff van der Berg)14 May 2025

    Baie dankie Joan Hambidge vir die fyn lees en die hoog gewaardeerde slotsom.

  3. Gerard Scharn on Jacobus Swart. Franz Kafka14 May 2025

    Beste Jacobus Swart, het leven van Kafka kort maar compleet weergegeven. Tientallen boeken hoeven nu niet meer gelezen te worden.

  4. Ena on Celesté Fritze. Vergetedal8 May 2025

    Mooi, Celeste!

  5. Barbara Steyn on Celesté Fritze. Vergetedal8 May 2025

    Soooo mooi beskryf!!!

Kategorieë

  • Artikels, essays, e.a.
  • Binneblik
  • Blogs
  • Digstring
  • Gedigte
  • Kompetisies
  • Nuus / Briewe
  • Nuwe Publikasie
  • Onderhoude
  • onderhoude
  • Resensies
  • Stemgrepe
  • Uncategorized
  • Vertalings
  • VWL 50 jaar later
  • Wisselkaarten
©2025 Versindaba | Ontwerp deur Frikkie van Biljon
%d