De ongemakkelijkste periode is die tussen schrijfprojecten in. Omdat wat af is nog niet helemaal af is, immers nog niet verschenen, lukt het niet aan iets nieuws te beginnen, zelfs al zit dat al een beetje in het hoofd. Dus geef ik les, schrijf ik interviews, ben ik bezig met dingen voor de korte termijn. Van die klusjes neem ik er altijd net iets te veel aan, en net iets te lang in het vooruit, zodat ik me nog ongemakkelijker ga voelen – ik wilde toch met iets nieuws beginnen? Waarom staat de agenda dan de komende maanden vol met zaken die niets te maken hebben met iets nieuws? Zou ik ooit weer schrijftijd krijgen? Nee, vast niet. Ik kan beter stoppen. Ik ben geen schrijver. Dat nieuwe idee is stom. En ik kan beter dat boek, dat nu nog net niet is verschenen, terugtrekken, zodat niemand merkt dat ik niet kan schrijven. Zo ongeveer op dat moment valt de drukproef in de brievenbus.