Met mijn moeder zit ik in haar berghok. Zij gaat verhuizen. Er moet geselecteerd, verdeeld en opgeruimd worden. We maken stapels van mijn kinderboeken: sommige blijven, andere gaan naar kinderen van vriendinnen, weer andere naar de kringloop.
Aan de meeste boeken heb ik in geen jaren gedacht. Toch herken ik vrijwel alles nog voor ik het opensla. Een plaatje of titel is genoeg om het hele verhaal boven te halen. De een na de ander doemen meer dan honderd plots op in mijn hoofd.
Er zijn ook boeken die me niets zeggen. In die gevallen is ook doorbladeren en fragmenten lezen zinloos: er komt niets terug. Van bijna al die titels weet mijn moeder me te zeggen dat ik ze van […] heb gekregen.
Er zijn ook boeken die ik niet zelf heb gelezen, maar die me zijn voorgelezen. Daarin zijn soms wijzigingen aangebracht door mijn moeder. De passage waar een boze molenaar dreigt muizen dood te slaan is afgezwakt: hij dreigt de dieren te verjagen. De scène waarin de molenaar zelf het loodje legt is doorgestreept.
Onderin de derde doos vind ik wat dunne boekjes uit een reeks bewerkingen van klassieke sprookjes. Het papier voelt stroef aan. De plaatjes zijn net iets te kleurig en net iets te kinderlijk. En ook de tekst zinde me schijnbaar destijds al niet. Ik heb er eindredactie op gevoerd. Met groene viltstift zijn enkele spelfouten verbeterd. Ik heb hier en daar woorden doorgestreept en van een synoniem voorzien. Dat leest minder houterig, hoor ik mezelf zeggen tegen mijn studenten, anno 2011. Als je over een hond schrijft hoef je nog niet iedere zin twee of drie keer het woord hond te gebruiken. Schijnbaar had ik er toen al gedachten over.
Aan mijn handschrift te zien ben ik een jaar of zes, zeven. Ik heb ergens een aanhalingsteken-sluiten toegevoegd, waar dat inderdaad ontbrak. Ik lijk wel een beroeps. Of nee, toch niet. De slotzin, “En ze leefden nog lang en gelukkig”, inderdaad een daverend cliché dat om herschrijving smeekt, is net niet helemaal professioneel bewerkt: “En toen poetsten ze allemaal hun tantjes en gingen naar bed.”