Versindaba
~ 'n Kollektiewe weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

Vaarwel Pablo Neruda

 

Varend oor die woordesee

beur die boeg

skuimende boë opsy;

die seile sing in die wind,

ekstaties gespan

tot breekpunt.

Op teen die maanwit borste,

een na die ander,

af in die blou skadu

van die kuiltjie.

Voor lê die kalmte

van die koringkleurige keel.

 

Varend tot by die heimlike glimlag

van die hawe.

’n Soen

wat ’n ryke lading

aan land bring;

ware van gevlegte goud,

materiale van lewende vlinders,

instrumente gelouter met bloed,

vrugte wat die luste van liefde wek,

ligrooi soutrose en kerriegeel swael,

dofglansende pêrels, gevorm in pyn,

katedraalkore van lewensrooi tamaties,

getemperde lemme van hartstogtelike betoog.

 

Nou is die skip geanker,

stil wiegelend

op die hiernamaalse hawewater.

 

Nee!

Die wind bars uit,

bult die seile,

ankertoue breek –

die skip vaar juigend,

triomfantelik weer

oor die woordesee.

Vaar, Pablo, vaar.