DICHTER AAN HUIS
Den Haag, 1995
Die grys middag word uitgesluit: buite.
Deur die venster sien ek die kastaiings
wat begin verkleur: roeskleurig, helder.
Kaal eikehoutplanke sny oor die vloer.
Twee kerse brand teen die muur: nutteloos.
In die hoek staan ’n kaktus. ’n Meeu vlieg.
’n Swart kat kom skuur op hoë pote.
’n Los stoel wag. Die vrou lees ongesteurd.
Blomme klou aan die lig soos aan woorde.
’n Horlosie tik op die tafeltjie.
Die digter lees en lees haar gedigte
oor die maan: ’n hele ganse bundel.
Later vertel ek vir Ad Zuiderent.
“Ik weet het niet,” sê hy. “As ik zoek
naar maangedichten van haar, krijg ik nul.
Ik twijfel dus of je informatie klopt.”
Nogtans, ek was self daar en het gehoor
van die digbundel van Christine D’haen:
’n boek gevul met verse oor die maan,
maar sy het dié antologie verloor.
(c) Johann Lodewyk Marais / Februarie 2015
Ad Zuiderent het intussen soos volg op die gedig gereageer: “Maar nu, Johann, vind ik die gedichten wel, zoals: ‘Rosse meimaan, verontrustend/ vloeiend altijd/ nieuwe maan, rusteloos/ oude, berustend’, of: ‘Maagdelijke maan hoe werd zo zwaar/ ooit van een onontwaakte slaper daar/ uw zwanger lichaam en hoe glanzend biedt/ gij vijftig dochters hem die ze nooit ziet?’ Allemaal te vinden in de bundel ‘Mirages’ en in de verzamelbundel ‘Miroirs’.”