Jacobus van der Riet. Twee gedigte vir Palmsondag
Die Heilige Profeet Dawid,
die Psalmdigter (ong. 1040-970 v.C.)
Waar woon wysies wat niemand meer neurie nie,
en waar melodieë voor iemand hul speel op ‘n lier?
Waar skuil die woorde voor versugting of melankolie
hul met veer en ink laat blink op perkament of papier?
Op watter noot en snaar moet die musiekleier bid?
Hoe klink tog die “Die Duif van die ver Terebinte”?
– ek sien hom teen skemer hoog op sy takkie sit
omgeef van die laaste son se goud en rosige tinte.
O Dawid wat sillabes soos ronde rivierklippies tel
en alef, gimel en dalet soos troepe in slagorde skaar,
jou tong is mos sekerlik ‘n sing-singertjie, ‘n slingervel,
waarmee jy op maat van “Die Hert van die Dageraad”
trefseker profeteer hoe leeus en honde onder mekaar
‘n gesalfde se klere verdeel, die lot werp oor ‘n gewaad.
*
Palmsondag
Klaptong klop die donkie se hoewe op die kei
waar die Gesalfde stamp-stamp dwars op sy rug
in deur die goue sandsteenpoort van Jerusalem ry.
Die klippe basuin dit geluidloos in klippetaal uit,
al pruil die Fariseërs weer stroef afkerig en stug;
ook kinders en eenvoudiges sing oproerig en luid:
“Geseënd is Hy wat kom in die Naam van die Heer,
wat sy kleed in wyn, sy gewaad in druiwebloed was,
wat duiweverkopers en wisselaars uit die tempel weer.”
‘n Esel staan in die pad, en bepeins weer die dag:
hoe onverwags sag, hoe onbeskryflik lig tog die las,
hoe onvergeetlik daardie geseënde, Godsalige vrag.
Streel ek sy kakebeen en ore, gewaar ek wolkies stof
en onmiskenbaar, die droesemdonker kruis oor sy skof.
(c) Jacobus van der Riet / Februarie 2015
Aangrypende gedigte.
‘n Vriendin het my aandag op jou gedigte gevestig omdat ek ook gebruik gemaak het van “Die duif van die ver Terebinte” in een van my verse. Ek hou van albei jou gedigte vir Palmsondag, veral van die eerste een van die Psalmdigter.