Bart Stouten. “Scene met deflatie en zelfvoldaanheid”
SCENE MET DEFLATIE EN ZELFVOLDAANHEID
Hoeveel pijn het doet om toe te geven
dat je de liefde uit het oog verliest.
Een kwellende zenuw van zelfvoldaanheid
wordt blootgelegd. Ja, je liet wat brieven
onbeantwoord, alsof het om de post
van een derde ging.
Wie laat wie vallen? Laat deze woorden
iets luider klinken, het is nooit
een triviale vraag. En onderbreek jezelf
corrigerend. Neem met een glimlach
wat gewicht af van je woorden.
En kijk begripvol in de spiegel.
Plaats geen punt, maar een kommapunt;
veel zin is er niet over.
Van zodra de liefde vraagt of je verliefd bent,
reageer met een tegenzin die weggeduwd wordt
door eigen nieuwsgierigheid. En zeg meteen…
maar hoor je stem dan stokken. Het is een trilling
die je verraden heeft.
Word een regisseur van dit gesprek,
en stuur aan op een nieuwe take.
Besef dan dat het al te laat is.
Hap even naar adem,
bang dat je woorden ontspoord zijn.
En voel je als een prooi
die iemand bij de keel heeft, en ervan geniet.
Een oog zal stil naar je toe bewegen,
en dan naar boven, naar de nachtelijke hemel
met haar giechelende sterren.
Als om de afstand te suggereren
van luttele lichtjaren.
(c) Bart Stouten / April 2015
