Joan Hambidge
 Joan Hambidge Joan Hambidge is professor in Afrikaans en Kreatiewe Skryfwerk aan die Universiteit van Kaapstad. Sy is ’n gereelde boekresensent en skryf rubrieke oor letterkunde en films. Sy bied ’n MA-kursus in Kreatiewe Skryfwerk aan by die Universiteit van Kaapstad. Hambidge behaal twee doktorsgrade. In 2000 “Gender-konstruksies in die Afrikaanse letterkunde – ’n Ondersoek in kultuurstudies, literêre teorie en kreatiewe skryfwerk” aan die UK en ‘n eerste aan Rhodes Universiteit “Die metaroman – ‘n dekonstruksie-ondersoek” in 1984. Hambidge debuteer in 1985 met Hartskrif. Daarna verskyn nog 25 bundels uit haar pen, waarvan die jongste, Indeks, in 2016 verskyn het. Die Buigsaamheid van verdriet (2004) bevat ’n keur uit haar poësie. Vir haar digkuns is sy bekroon met die Eugéne Marais- en Litera-pryse. Behalwe vir haar arsenaal digbundels, het Hambidge ook satiriese romans (Swart koring, Die swart sluier, Sewe Sonjas en wat hulle gedoen het) en ernstige romans (Die Judaskus, Palindroom en Kladboek) gepubliseer. Verder is sy bekend vir haar teoretiese essays. Sy is tans besig met ’n studie oor die digkuns van Johann de Lange. Luister na die video-greep hier van ’n voorlesing van haar verse tydens Versindaba 2007 in Stellenbosch. Lees gerus ’n meer in diepte biografie oor Hambidge op LitNet: |
Gustave Flaubert (1821 – 1880)
“Madame Bovary, c’est moi”.
Altyd op soek na “le mot juste”.
Immer geskryf in afsondering en stilte.
Lewe geen Kasteel van Harte
nadat Louise Colet jou verlaat;
uitgespeel in die Revue de Paris.
Altyd op soek na “le mot juste”.
Teenstand word jou muse:
vriende en vertrouelinge
afwysend oor jou kontrapunt.
Immer geskryf in afsondering en stilte.
Skryf vir jou ‘n perpetuele orgie,
‘n onnoembare, steurende ekstase,
beter as ‘n Sentimentele Opvoeding.
Altyd op soek na “le mot juste”.
In vele hoerhuise besoek jy
prostitute van beide geslagte:
dra ‘n Kaïnsmerk van dié vergrype.
Immer geskryf in afsondering en stilte.
Niemand kon soos jy afwysing verdoesel,
‘n afsêbrief onder ryp appelkose plaas,
én liefdesonvreug uitspeel tot ‘n slotakkoord.
Altyd op soek na “le mot juste”.
Immer geskryf in afsondering en stilte.
© Joan Hambidge. April 2011
*
Liz Taylor
“One take Liz”,
altyd perfek, reg
en so gereed vir die kamera:
so two-step sy deur die mynveld
van kritiek, vele huwelike én omstredenheid.
“Sukses is ‘n deodorant”, meen sy nonchalant.
Gooi haar blouswart hare terug, stal juwele uit,
fnuik nog ‘n siekte, troef gladdebek Larry King
met ‘n vinnige rughandhou. Advantage, Ms Taylor.
Kinderster, Cleoptra en ‘n latter day-Koningin
van glans: voor en agter die kameras,
toe dit nog rol, kon sy met presiese tydsberekening
‘n mede-ster (of opponent) van die baan af speel.
Hartsiektes, osteoporose; niks bring haar van stryk.
“Roll on Liz”, bits ‘n koerantopskrif neffens haar in ‘n rolstoel.
O ja, sy was ‘n glimmerende koket-van-die-baan,
sal dit altyd bly, met of sonder Richard Burton,
minnaars wat kom en gaan, in ‘n verbete afslaan
of ‘n bal wat net-net oorbons: selfs laat vir haar eie begrafnis,
‘n weergalose ster, flonkerend oor die media-baan.
Forty-love!
© Joan Hambidge. April 2011
*
Derdeoog
Op ‘n markplein in Athene
sit ‘n ou man met pêrels op sy oë:
in sy ónsienlike bestaan kyk
hy na die gewerskaf, hoor die geredekawel
en, glo my vry, voorspel hulle
dat hy eendag weer sal sien.
Op die vismark glinster ‘n visoog,
kieue oopgeskeur, skubbe afgekrap.
In daardie blindeoog,
in daardie visoog, staar iets terug.
‘n Siener voorspel reise na orals
en nêrens, ‘n lewe van oorvloed.
Op daardie markplein in Athene
was daar ‘n man en ‘n vis,
beide was kortstondig hier,
vasgevang in die lens van ‘n kamera,
in die blindekol van ‘n optelvers,
presies in die derdeoog se hoek.
© Joan Hambidge. Maart 2011
*
The well-wrought urn
Vir Breyten Breytenbach
Hoe gepas, meneer Cleanth Brooks
die gedig as ‘n goed gevormde, netjiese kruik.
‘n houer vir die as van uitgebrande liefde,
verlore drome en veral ónwillige lesers.
Met ‘n glasie Usquebaugh in die hand
dink ek na oor die gedig se lewensloop:
uit stof ontstaan en vol stof sal jy ondergaan!
Hef aan lê voor, want die gedig
mag kruikvormig, dus urkeolaties
met ‘n eerste oogopslag lyk;
of soos die uvea van kleur verander,
dog word met elke lesing ge-usukap,
bepaald gepraatjie-vir-die-vaak…
Boonop word vertelle ‘n vers se uvula
word deur stiksienige kritici uitgekap.
Hoe gepas, meneer Cleanth Brooks
die gedig as ‘n goed gevormde, nuttelose kruik.
© Joan Hambidge. Feb. 2011
*
Droom
In die vertreksaal van ‘n lughawe
versoek jy my om jou tasse
op daardie reis saam te neem.
Jy praat woordeloos met my
deur die koue glas waar geliefdes
afskeid neem, terugdraai, vir oulaas omkyk
hoe iemand deur die doeanepunt beweeg.
Jy het my alles geleer van om-alleen-te-reis,
van die gedig wat swaardra aan stempels,
visums na onbekende streke van die hart.
In daardie vertreksaal van my droom
soek ek vervaard na my eie bagasie,
ontdek my tas in die aankomssaal
volgeprop met verse en drome
en mites en kleitablette en vrese.
‘n Droom is ‘n apostroof, ‘n palindroom,
dit laat iets weg én voeg by.
Dit is ‘n vingerwysing, ‘n dubbelpunt,
‘n weerkaatsing – dalk ‘n aankomssaal
waar die geliefde, allesbegrypende leser
jou woordoordadig dog in stilte ontvang?
© Joan Hambidge. Jan. 2011
