Gisteraand het ek gedroom Winnie is weer terug
Maar nou is dat al byna nege maande gelede dat ek en my vriend Peter vir ons geliefde swart Staffie in haar rooi kombersie toegevou het en in haar graffie neergelê het in die tuin waar twee van Nieu-Bethesda se sementmeerminne nou oor haar kan waghou.
In haar jong dae toe sy nog alles gekou het wat sy kon beetkry, het sy iets van die Afrikaanse letterkunde begin weet, maar nie eintlik te veel nie, want Karel Schoeman se Na die Geliefde Land het sy maar net so effens om die randjies gekou en net daar op die vloermat laat lê.
Digters in die verlede het wel hulle sê gesê oor honde. En die Amerikaner Ogden Nash was hier altyd op sy pittigste;
When I state that the dog is full of love.
I’ve also found, by actual test,
A wet dog is the lovingest.
Van die min hondeversies wat ek ooit geskryf het, is hierdie een vir die heel kleintjies:
Almal wil ‘n hond hê,
‘n hond wat spring en rondê,
agterkant ‘n stert wat swaai
en voorkant net ‘n woef-lawaai.
Die volgende gedig van die vroeg-gestorwe Rupert Brooke het ‘n heerlike ligtheid tot daardie heel laaste reël.
THE LITTLE DOG’S DAY
All in the town were still asleep,
When the sun came up with a shout and a leap.
In the lonely streets unseen by man,
A little dog danced. And the day began.
All his life he’d been good, as far as he could,
And the poor little beast had done all that he should.
But this morning he swore, by Odin and Thor
And the Canine Valhalla—he’d stand it no more!
So his prayer he got granted—to do just what he wanted,
Prevented by none, for the space of one day.
“Jam incipiebo, sedere facebo,”
In dog-Latin he quoth, “Euge! sophos! hurray!”
He fought with the he-dogs, and winked at the she-dogs,
A thing that had never been heard of before.
“For the stigma of gluttony, I care not a button!” he
Cried, and ate all he could swallow—and more.
He took sinewy lumps from the shins of old frumps,
And mangled the errand-boys—when he could get ’em.
He shammed furious rabies, and bit all the babies,
And followed the cats up the trees, and then ate ’em!”
They thought ’twas the devil was holding a revel,
And sent for the parson to drive him away;
For the town never knew such a hullabaloo
As that little dog raised—till the end of that day.
When the blood-red sun had gone burning down,
And the lights were lit in the little town,
Outside, in the gloom of the twilight grey,
The little dog died when he’d had his day.
Maar geen ander digter het ‘n hond se laaste jare vir my met meer groter deernis as ons eie Lucas Malan in sy bundel Vermaning geskryf nie:
kry sy tydelik hier onderdak. Sokkies,
bejaarde miniatuur van die Maltese slag;
stram van been en geneig tot ‘n skewe
gang, maar nog alte fluks by die bak
Kosmeties versorg met twee sierade
wat in klossies van haar ore af hang
is sy ‘n lieflike troetelding. Maar nou,
op die laaste trajek, lyk sy traag
om dit saans na die mandjie te waag.
Daar maak sy al die naggeluide
van die vermoeides, hulle wat weet
dat die einde kom. Orgaanversaking
bring die laaste ure aan. En so verdof
haar oë soos ‘n wintermaan.
Met die melk van bejaring óm die pupil,
pleit sy met hygende asem: Help my.
Kry dit verby! Asof sy haar skaam
oor iets wat tot verleentheid kan lei.
Verlossing tree in. Die pelsie verstil.
Vir dié wat dit dalk wil lees, is daar op die internet ‘n skets wat ek oor Winnie geskryf het.