Rutger Kopland – vertaal deur Daniel Hugo.
Uit: Rutger Kopland, Toen ik dit zag, Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam, 2008.
Wat is poëzie
In de verte groeit het geruis
van een trein
stopt zegt ze en
ze zet de recorder uit
door de ramen stroomt steeds meer
zwart licht de kamer in
is er zoiets als zwart licht
zit ik te denken
de trein is voorbij en uit de verte
nadert ons langzaam stilte
is er zoiets als een stilte die
kan naderen denk ik
nog één vraag zegt ze
en ze start de recorder
poëzie wat is dat – eigenlijk
ze beweegt de microfoon naar mijn gezicht
ik begin te denken tot ik
aan een schilderij denk van Magritte
een wolk in de vorm van een rotsblok
een rotsblok in de vorm van een wolk
ze zweven samen boven een landschap
is dit een antwoord vraag ik
Wat is poësie
In die verte groei die geruis
van ’n trein
stop sê sy en
sit die bandmasjien af
deur die vensters stroom steeds meer
swart lig die kamer in
is daar so-iets soos swart lig
sit ek en dink
die trein is verby en uit die verte
kom die stilte stadig nader
is daar so-iets soos stilte wat
kan naderkom dink ek
nog één vraag sê sy
en sit die bandmasjien aan
poësie – wat is dit nou eintlik
sy hou die mikrofoon voor my gesig
ek begin dink tot ek
aan ’n skildery dink van Magritte
’n wolk in die vorm van ’n rotsblok
’n rotsblok in die vorm van ’n wolk
hulle sweef saam bo ’n landskap
is dit ’n antwoord vra ek
Park
We wandelen tot aan de oever
van een vijver – daar stonden we
te luisteren en te kijken.
We hoorden de geluiden van de stad
maar het was alsof we daarachter
een grote stilte hoorden.
We keken in het water en zagen
ver voorbij de kruinen van de bomen
de lege hemel in de diepte.
We liepen terug en wisten waar
we voor gekomen waren.
Park
Ons wandel tot aan die rand
van ’n visdam – daar gaan staan ons
om te luister en te kyk.
Ons hoor die geluide van die stad
maar dit is asof ons daaragter
’n groot stilte hoor.
Ons kyk in die water en sien
ver verby die toppe van die bome
die leë hemel in die diepte.
Ons loop terug en weet waarom
ons hierheen gekom het.
Toen de nacht
Toen het licht van de nacht
duisternis was
het licht van de nacht
ons onzichtbaar maakte
en wij alleen nog stemmen waren
op een bank in de tuin
toen de nacht ons omgaf
en meenam in de duistere vragen
wanneer en waar en wie
toen de nacht een geheim was
dat met de nacht verdween
Toe die nag
Toe die lig van die nag
duisternis word
die lig van die nag
ons onsigbaar maak
en ons nog net stemme is
op ’n bank in die tuin
toe die nag ons omgeef
en meevoer in die duister vrae
wanneer en waar en wie
toe die nag ’n geheim word
wat met die nag verdwyn
Een merel
Er is iets aan de zang van een merel
het is voorjaar, je wordt wakker
je ligt te denken in de nacht
het raam staat open – er is iets
waarvan die vogel zingt
en je denkt aan wat je moet opgeven
er is iets in je dat leeg is en het stroomt vol
met het zingen van die merel
’n Merel
Daar is iets in die lied van ’n merel
dit is lente, jy word wakker
jy lê en dink in die nag
die venster staan oop – daar is iets
waarvan die voël sing
en jy dink aan wat jy moet opgee
daar is iets in jou wat leeg is en dit stroom vol
met die lied van die merel
Roeiboot
Waarom moet ik blijven kijken
naar die ansichtkaart – een roeiboot
hij ligt op de rimpelende spiegel
van een avondhemel
verankerd met een dunne lijn
aan iets in de diepte
het is een foto maar je ziet hoe
de boot schommelt en
rukt aan zijn anker
zo moet het altijd te zien zijn geweest
een boot wachtend op zijn roeier
er is gedacht dat wij ooit zouden worden
gehaald en worden gevaren
naar een verre overkant
daarom
Roeiboot
Waarom hou ek aan kyk
na hierdie poskaart – ’n roeiboot
wat lê op die rimpelende spieël
van ’n skemer hemel
geanker met ’n dun tou
aan iets in die diepte
dit is ’n foto maar jy sien hoe
die boot skommel en
ruk aan sy anker
so moes dit altyd gewees het
’n boot wat wag op sy roeier
daar is al beweer dat ons eendag
gehaal en oorgeroei sal word
na ’n verre oewer
daarom
(Uit: Rutger Kopland, Toen ik dit zag, Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam, 2008. Vert. deur Daniel Hugo)