Versindaba
~ 'n Weblog vir die Afrikaanse digkuns ~

(Ervarings van twee uit die vier indabasessies)

 Una Beekman

 

 

Vrydagaand :

Onder die skoon hemel op die oop verhoog by Oude Libertas skop die Versindaba af met die veteraan Susanne Beyers wat die aankondigings doen. Sy het ʼn moulose rooi fluweel rok aan wat haar foutlose stem versinnebeeld.

 

Jannie Mouton doen die verwelkoming en bevestig sy belangstelling en ondersteuning vir hierdie geleenheid.  

David Kramer begin die show en sing ons in trane met sy laaste liedjie oor die Blou Botteltjie uit sy Tamboerskloof-dae.

Johan de Lange lees sy gedigte oor Johannes Kerkorrel, Ina Rousseau, Eugéne Marais en sy besoek aan Ernst van Heerden. Piet van Rooyen is ʼn diamant  uit Namibië van die Gamsberge af wat met ʼn spontane gemak sy omgewing se verse voorlees.

Geskilderde woorde  is ʼn voorlesing deur Antoinette Kellerman en Nic de Jager met hulle kleurryke stemme oor gedigte van skilderye en kunstenaars.

Antoinette was vir my ons eie “Mona Lisa” op daardie verhoog – beeldskoon, tydloos en bloody radiant.

 

Danie Marais bring ʼn blinde pianis op die verhoog om een van sy gedigte met klavier te belig.

Net daarna sing Renette Bouwer getoonsette gedigte deur Niel van der Watt uit Lady Anne Liedboek en begelei deur Elna van der Merwe.

Antjie gee haar voorlesing en haar gedig Die Laning sal my altyd bybly. Die aand sluit af met die lieflike sangstemme van die Schola Cantorum Kamerkoor.

 

 

Saterdag 2nm:

Die paneelbespreking “Met woord en kwas” onder leiding van Ampie Coetzee oor die digter as skilder met Carina Stander, Johan Myburg en Charl-Pierre Naudé skop hierdie sessie af. Daar is dan ook hierdie jaar vir die eerste keer ‘n kunsuitstalling deur onder andere deelnemende digters.

Word skilderye gedig of word gedigte geskilder, maar Ampie kon nie ‘n klokhelder uitslag kry nie, want die digters maak dubbelsinnige stellings en gedigte is soms so onkonvensioneel dat dit dalk nie geskilder kan word nie.

 

‘n Tweegesprek oor eie werk tussen Joan Hambidge en Daniel Hugo vorder gemoedelik tussen die twee uiteenlopende digters. Daniel met sy tradisionele en net soms ‘n speelse versmakery teenoor die “inkennige!”  digter, soos Margot Luyt vir Joan voorstel wat egosoekend is, maar tog die stelling maak dat ‘n gedig is nie ‘n getuigskrif vir die digter nie.

Jelleke Wierenga van Montagu lees van haar werk voor en Antjie Krog lewer ‘’n skitterende praatjie oor haar ontnugtering tot poësie. Afrikaans word soos ‘n tuisnywerheid beskryf – iets wat net daar is en lekker is en later kom ‘n paar groen termes soos huidmondjies en klorofil-groen ook in die praatjie op.

 

Loftus Marais wat die Ingrid Jonker-prys vir sy debuutbundel ontvang, bring vir my ‘n foto/skildery/lied/gedig dimensie terug. Hy lees ‘n gedig oor ‘n klas-foto voor wat my onmiddellik aan Amanda Strydom se liriek oor ‘n matriekfoto laat dink en nog verder weg in Amsterdam, aan Marlene Dumas wat haar Sub A klasfoto geskilder het. Die bespreking “Met woorde en kwas” kom sit weer hier langs my.

Diana Ferrus sluit die middag af met haar passievolle gedenklesing wat handel oor die werk van Vincent Oliphant en wat baie relevant is in hierdie week waar geweld teen vroue bewus gemaak word.

 

Nie net leef ons oor die bloed wat gevloei het nie, maar ook die bloed wat ons bind.