Elke dag word gister
.
Vandag het opgedaag,
oënskynlik boordensvol energie,
daadkrag en dinamiese planne.
.
Hy gaan sit voor my,
klap die rekenaar-tablet oop
en wys my sy beplanning
wat rondpronk in helder Oled-kleure.
.
Maar dit is vir my ál
of daar iets geforseerds is aan hom.
As hy voel na iets
in sy formele baadjie se binnesak,
ruik ek Boxer-tabak;
my oupa het die geurige kerwinge
met sy duim in sy pyp vasgedruk.
Die vuurhoutjie se swaelslag
het my neus ’n speelse klap
op die blad gegee.
Dan die wit rook
met die geur van ou beplannings,
saamgedring en beliggaam
uit die lippe van my oupa.
.
Die dag wil my die hele dagplan laat deurwerk,
maar ek sien hom nou
in sy werklike wese.
Hy dra nie meer ’n pak nie,
maar ou plaasklere.
Sandale wys sy lang tone
en ek dink die Bybelse Petrus
het so gelyk.
Hy praat saam met die oubaas
oor waar die beeste vandag gaan loop,
en hoe hulle gaan regmaak vir die dip.
.
Hy kyk na my,
en sy gesig, bruin soos die grondpad
na die mielieland,
verander nie,
maar ek weet hy glimlag.
Woorde is vir hom kap met ’n byl,
elkeen moet reg kap in die hout,
indring in die stomp,
anders mors jy jou krag.
.
Maar nou vra hy:
Jy’t vroeg opgestaan saam met oubaas?
Ek knik, want nou voel woorde, die byl,
vir my te swaar om op te tel.
Hy draai om, om te gaan werk, en sê:
Dis goed so, want vanaand kom,
vir ons almal,
vir jou ook.
***
Lewe uit dood
.
Die stad is dood.
Daar is niemand in die strate nie.
Die verkrummelende geboue is bruin.
Binne die huise is daar die nietighede
van verlate persoonlike besittings.
’n Hardloopskoen
lê roerloos
langs ’n hopie gekreukelde klere.
’n Glas water,
eienaardig onaangeraak
op ’n vensterbank
met gebreekte ruite.
Alreeds word die substansie van die stad
omgesit in eenvoudiger verbindings,
dit sak stadig die grond in
om nematodes, bakterieë,
erdwurms en ander honger kreatuurtjies te voed.
Hierdie stad sal herrys,
maar in ’n ander gedaante – ex terra semper aliquid novi.
© De Waal Venter. 2018
Hallo Engemi
Lekker om van jou te hoor. Ons dink seker maar almal aan ons sterflikheid en skryf soms daaroor. Jy is reg, ek voel nog baie lewendig en vol dinge waaroor ek nog wil skryf.
Toevallig het ek vanoggend ‘n gedig geskryf oor verganklikheid, maar ook die voortdurende proses van hernuwing van alles in die heelal. Ek plaas die gedig hier vir jou aandag. As jy van my ander gedigte wil lees kan jy dit sien op my blog: https://inmogale.wordpress.com
Groetnis
Stoflik
.
Agter ons
is daar ‘n malende jong heelal
in die bruin stof
van die grondpad.
.
Ons tril oor die sinkplaat.
.
Dit is ’n rooibruin heelal
waarin wasige draaikolke
nou begin vorm gryp,
stoeiende gasse
om die warmer wordende eiergeel
in die middel.
Planete begin nou stadig verdig,
druiwekorrels rollend af
in die holtes van swaartekrag.
.
’n Skyfie biltong
in my vingers.
Die lig beur rooi
deur die halfdroë spiervesels.
.
Soveel stowwe amper ongelooflik
ingebind in mekaar.
.
Stof stroom agter ons,
krimpend, uitdyend, warrelend
in ’n oneindige agon met entropie.
.
Daar is stof op die paneelbord,
’n dun lagie stof
verdoesel nie die sekondes nie
wat een na die ander sterf
op die verligte skerm
van die paneelbord se horlosie.
Beste De Waal, ‘k ‘t lanklaas iets van jou gelees,
my boeke leef in dooste na die groot trugtrek Kaap toe;
waar ek deesdae woon sonder verse, en hopeloos wees,
in die huisie by ‘n verkeerde see en taptoe
‘k wou net sê oor die toonaard van die verse,
hoewel beide handel oor ons aller onwelkome demise
klink jou digterstem als behalwe oud of afgeleef
en ek uitsien na meer van hoe jy d bose afweer