Melancholisch als Willem Bilderdijk
Waarom had je toch zo veel vijanden?
Omdat je beter schreef en ook veel meer
dan wat al die anderen konden verzinnen.
Je rookte opium om hen te kunnen vergeten
en dat is je uiteindelijk toch ook nog gelukt
want niemand van hen heeft nu een naam.
Rustig bouwde je aan windstille gedichten,
jij die levenslang in de nacht hebt gewoond.
Elke morgen kraaide je van donker plezier
om het zachte zwijgen van de eerste regen.
Geduldig wette je het mes van de grondwet
en stak het dan zoals een advocaat zou doen
tot aan het heft in de aarde en zo ontdekte
je het tiendelig stelsel met al je vingers.
En terwijl je naderhand aan je pijp lurkte
schreef je gauw honderdtachtig versregels
waarin de romantiek vernieuwend doorbrak.
Dan keek je door het raam naar de Grote Kerk,
je zag de schim van Frans Hals voorbijstappen
en je voelde Haarlem rillen onder de zeewind.
© Willem M. Roggeman, 2020