vrede voor de komende avondschemeringen
we waren jong bij het krieken van de dageraad
het kraaien van de haan werd niet gehoord
onze lichamen koper en brons toen de zon
in het zenit stond en er geen schaduw viel
de aarde draaide om ons heen gedreven door
de wil atlas te laten dansen naar ons pijpen
het bleek een hersenschim een schaduwbeeld
dat langzaam groeide tot het ons verduisterde
nu bij valavond overdenken wij trouw en ontrouw
het breken van beloftes en de dingen die wij deden
de nachten die wij samen sliepen de kinderen die
wij kregen en het huis zijn uitgegaan
wij roken nu een vredespijp waar het vuurtje gloeit
van ons geweten aangestoken met de laatste vonken
van wat aan passie bleef tussen twee oude mensen
aleer wij deze in alle rust aan maarten geven
© Gerard Scharn, 2021