ALTIJD WEER VERDWIJNT DE SNEEUW
Tien eeuwen geleden (men schreef toen
nog cierlyck en hic anda thu) was alles
nog eenvoudig maar harder want dichter
bij wat wij als de natuur beschouwen.
Nu gebeurt het steeds vaker. Momenten
vallen zo maar uit de tijd en uit de toon
die aan hoogte verliest. De nacht schrijft
onverminderd zijn donker verhaal verder.
Iemand denkt een bloedvlek op de maan.
Een herinnering fonkelt in zijn bange ogen.
De klopjacht op de wolken is reeds ingezet.
Het najaar treurt om al die dode bladeren.
En de zee is gisteren weer eens verdronken.
© Willem M. Roggeman, 2022