Goeiemôre Suid-Afrika
Suid-Afrika, jy raas.
Ek slaap, voor die TV, ek droom ek is ‘n cowboy, iewers tussen verlede en toekoms,
maar jou nuuslesers se leuens maak my wakker.
Vanuit my strokiesprent-huis salueer ek jou, Suid-Afrika, en knip sorgvuldig elke
oggend my ooglede af in jou stowwerige spieël.
Ek kak munte en note, en ek weet dis wat jy wil hê, die bloeding is normaal:
Moet jou nie oor my bekommer nie, Suid-Afrika.
Alles gaan OK wees.
(Ek is lief vir jou, Suid-Afrika)
(Ek lieg vir jou, Suid-Afrika)
Ek sien myself stylvol depressief in ‘n Hong Kong woonstel.
‘n Nag in Berlin Ostbahnhof, my paspoort in my onderbroek.
Slaapliedjies in Krk, maar wag, ek wys jou eksoties,
my vriende lieg vir oliesjieks, en ek goël met ‘n nuwe alfabet.
(Suid-Afrika, ek’s nêrens heen op pad nie)
(As jy gewonder het)
Ek wil nog bou aan jou strip club van waarheid, jou peep show van versoening,
sweterige R200-note in die G-string van jou geskiedenis stop.
Ek wil weet wat val val tussen jou gapings deur.
Uit jou mond kruip gewonde skrywers met hul letterlywe die paal uit, ter wille van
perspektief en die voorvaders.
(En wat ek seker probeer sê is:
dit maak seer om te skryf. En:
hier kan ek nie myself uitdink nie.)
Die mango’s ontbind my logika verpulp tot uh tot uh tot ‘n stotter en
tot ek verlang
na hoe dit ook al sy
desondanks, dus en met dien verstande
maar, desnieteenstaande en ten spyte daarvan
(Ek mis my twyfel, Suid-Afrika. Ek mis my ooglede.)
Ek vind myself in die gedagtes van erdwurms wat wag op ewolusie of apokalips
iewers tussen die verlede en die toekoms ek oorweeg die stand van die stande en die
staat van die staat ‘n vader wat leer kniel die verleiding van die effektebeurs die kreun van die
drukpers die kranse wat antwoord gee onder die voete van die
multinasionale maatskappy rys die stem van ons geliefde van ons land Zhōngguó
god seën die towernaars en gee woorde of valhelms vir die res van ons en dis seker
nou tyd
tyd dat ek stilbly
tyd dat jy vir my sê
wat (indien enigiets) is agter die gordyn?
Gee vir die Khoisan ‘n kernbom, Suid-Afrika.
Gee vir die onderwysers UZIs.
Gee sampioene vir die ANC
En laat die mynwerkers sing:
hande, voete, arms en elmboë,
Ek wil jou produkte koop, en my belasting betaal.
En alles omtrent jou sê
dat dit al is wat jy van my wil hê.
(Moenie my besteel nie, Suid-Afrika, kyk
Ek haal my hand uit my baadjiesak soos ‘n pofadder na jou.)
Iewers tussen die waarheid en biologie het ons mekaar verloor, Suid-Afrika.
Ek raak nie meer ontsteld nie. Net dronk.
Ek begrawe my ooglede om ‘n man te word, en dans nog steeds in jou neonwonde.
Suid-Afrika, ek is wakker, en bang.
Jy is snaaks soos ‘n plakkerskamp.
Jy pols in die nag, soos ‘n lem in die vlees.
Jy ontbind in ons arms,
Ek kou aan jou bene.
Ek lek jou neoliberale inflammasie.
Ek sit my skewe sewerandnoot in jou spaarvark.
© Tertius Kapp, 2010
Vanuit ‘n grys Londen voor my trugvlieg SA toe, se ek WHAAUW! vir jou woorde-met-dinamiet-gebruik in jou gedig,wat ek vandag eers raakgelees het. Jy’s nie bang nie! “stale sie usmiechac” (of naastenby so-iets!). Doen so voort (as jy vanjaar tydkry!!). Gegroet. A