Leuk tooltje zeg ik voortaan wanneer het weer eens over Facebook gaat. Houd het vooral low profile. Ik verklap lekker niet dat dit nieuwe speeltje me dominant in statussen en strategieën heeft leren denken Legertruck, lastwagen. rammelbak. En dat ik de naschokken van het duimpje omhoog nog druk zit te verwerken. Praalwagen, pantservoertuig, snelle golf. Wel levendig, al dat dataverkeer.
Je vindt dit leuk.
Hier moet je zijn, hier gebeurt het: de startpagina! Met een muisklik had ik toegang tot de digitale Facebook snelweg. Al je collega’s zitten erop, er zou een wereld voor me opengaan. Ik dacht zo krampachtig zie mij hier staan, dat ik vergat te kijken. De meeste tijd had ik besteed aan functies lamleggen en nog ging het mij veel te snel. Het was net ritsen zonder rijbewijs. Mijn zoon toerde op zijn eerste gehuurde scooter door Bangkok maar mijn smalle profiel bood me amper een vluchtstrook. Met het zweet in mijn handen, dropte ik mijn eerste status. Die had natuurlijk moeten zijn.
Astrid Lampe
Me blootsellen aan dit medium, bleef lang hangen op de uitdaging want een uitstraling had het niet. Bijkomen van een jetlag. Niet vergeten te klokken. En dan met z’n allen geplakt op de koffieautomaat in de nieuwste megavestiging van een westers callcenter in Bombay, wat social talk ‘bezigen’. Zo iets. Eindeloos PR- end, ja. Druk lobbyend, netwerkend, multitaskend.
Een voordeel was, dat ik in mijn totale verbijstering als een gek een soort antiserum begon aan te maken. Een antiserum in de vorm van niet mis te verstane FB metaforen. Ik wilde het vieze ding van gistende pulp (slak, lintworm, worst) maar wat graag een naam geven. Puur voor de vorm een functie toekennen. Om zo het hele spulletje niet tegen maar voor me te laten werken. De sliert was groeiende en in beweging. Zoveel was helder. Transformeren, ook hier, het toverwoord?
Als een gek metaforen! Legaal of illegaal, die vrolijke FB vriendenzoeker hield er stevige abortuspraktijken op na. Zonder mijn toestemming had ie binnen de korste keren mijn PC aan een dieptescan onderworpen. Met een spontane afdrijving tot gevolg. Die grijze feut met tig koppen? Dat hallo Astrid uit één mond. Nou en of ik die kende.
Hoe kon dat drie keer niks, me zo onrustig maken.
Ontzetting dreef me. Aanbellen hoeft niet, bij de meeste FB’rs kon ik zo doorlopen, de hele fotogalerij niets te verbergen, tot in de slaapkamer. Ik bleef me verbazen. Zo open en bloot en toch zo, ostentatief niét thuis. Offline scrollde ik verdoofd door de eigen mij zo dierbare foto’s. Die me de rouw, ja nu dubbel (eigen schuld dikke bult) deden voelen. (Elke foto een film, elk geliefd trekje een track. Eindeloos, de hele film…zo gehecht zo gehecht.) Het gegroeid aantal mapjes met brandende data, voorgoed nu verleden. Automatisch opgeslagen als: naamloze gebeurtenis. Koud op mijn dak viel dat. Niet wegstoppen niet uitvlakken de rouw.
Naamloze gebeurtenis. Kon het contrast groter. Misschien had mijn weerzin tegen FB pretparkfotoshotjes wel helemaal niks met moraal, met integriteit, intimiteit, naïviteit, trots, respect of waardigheid te maken. Maar alles met de troost die ik zocht bij de wereld draait door. Ik klikte nu wat vaker door en mijn benauwde FB vluchtstrook had al iets van een beheersbare tuin, een baan sterk gras. Ik waagde me steeds argelozer op de invoegstrook. Ik plaatste wat hekken en ik wipte al wat brutaler aan bij de anderen. Om te zien hoe zij het luchtig houden. We zijn makers, dacht ik, prutsend met de snelle tools. Een skill erbij.
Misschien weigerden mijn nieuwe FB vrienden, net als ik, hun onschuld ooit voorgoed te verliezen. Vooral, losjes wat oefenen in plaatjes en zinnen. Hup, weer een status, trial and error, al doende leer je, Lampe. Transformeren, het grauw met de rouw omzetten, liefde met zuurstof versleutelen. Makers denken graag in beelden en zinnen. (Ideetje, formats en concepten.)
Het wordt al lichter.
Ik hoef mezelf geen moed meer in te spreken met de Arabische Lente. (Dat Facebook en Twitter de mensen verbindt. Sterkt in hun verzet.) Heeft iedere revolutie, hoe klein, hoe ritselend ook, niet juist iets heel dwaas.
Er zijn verschillende mogelijkheden om het grote smoelenboek in te zetten. Er zijn verschillende strijddomeinen ook. Maar of het grote smoelenboek heeft bijgedragen tot de vangst van en moord op Osama bin Laden, valt te betwijfelen. Wist je overigens dat er onderaan een handigheidje zit waarmee je snel van gedachten kunt wisselen zonder dat die gedachten te zien zijn voor anderen? Ze noemen dat chatten.