Astrid Lampe. Ode aan Lorca

 

Ode aan Lorca

 

op de dag dat ze je ombrachten, dichter

droegen de bomen parachutezaden en

de korstmossen joegen de slaap uit je steen

 

de oude massieven kirden als jongejuffers de bergriffen

maakten een holle rug

ontvingen grif je gebeente haalden de kam van bot door

het poeder van merg

je adonislijf drukte een lichtnerf streek een lasnaad

preste oud zaad tot een nieuwe persing parachutegenen

grasharpjes én maar –

kijk! turks fruit alom

 

men hoopte je koud te maken, dichter

maar wie je op hoge laarzen met een rokende blaffer

nog dorst te naderen

trof geen dode, die dag, geen as

 

op die plek

rekte de wereld je laatste hartklop, dichter

op die moordplek, verdampt zelfs nu de olievlek, werd

de wereld heel even

stil en licht en van was

 

de maan herkent dit

de maan erkende je hemelse lichaam steevast

graast met jouw dichtersblik

ook mijn wereld af

 

zo’n blik spot genadeloos iedere blaffer

van wie het brein krimpt tot benauwd besturen

zo’n brein dat op den duur

alleen nog maar kafferen kan

de grasharp verbant

de stille componistenuurtjes vervloekt

 

om niet

om niet

om niet

 

van alle tijden

de boe boe man die

de nerf van je adonislijf

nog steeds niet zetten kan

ook in mijn wereld, dichter

je nieuwe haarvaten boe-boet

 

nu het vuurt wil het pieken zo’n brein

pest en pee injecteren

zuurstof aan de lucht onttrekken

de vruchtbare ideeënbodem eronder

zo vast aanstampen

dat de fut eruit –

huid en haar

 

pest en pee injecteren

benauwdheid ventileren

ter plekke olie lekken

stookolie – kom!

 

dans je dans, dichter

op en om de schandvlek

op het plein van de slaap giert het brulbrein

 

geatrofieerd en verpieterd besodemietert

het nimmer de maan noch de zon noch

het wereldbrein, dichter

dat van snaren en grasharpjes

aan elkaar hangt

dat van de relieken uit je steen

een tiara én een kousenband draagt

het brein dat een kwab of een kunstnier

steeds weer opnieuw uitvindt in gedichten

die zich op hun beurt weer tegoed doen aan de zuchtjes

die bijvoorbeeld aan geliefden of amorfe zwerfkeitjes

ontsnappen

of per abuis aan de verlichte geest

die vrijwillig beult en afziet

lang op straat dwaalt om niet

 

men dacht je koud te kunnen maken, dichter

hoor! de grasharpjes je herhalen

 

om niet

om niet

om niet

 

 

© Astrid Lampe. Mei 2011

 

 

Astrid Lampe (Tilburg 1955) dichter. Woont en werkt in Utrecht. In die plaats wordt in 1989 haar toneeldialoog Strikken opgevoerd. Zelf speelt ze één van de twee rollen.Spelen en regisseren doet ze dan al een aantal jaren. Strikken is de eerste geschreven tekst van haar die naar buiten komt. Het poëtisch taalgebruik is evident aanwezig.Er zijn plannen voor een roman. Al werkend dringt de keuze voor poëzie zich steeds nadrukkelijker op.De Revisor is één van de eerste literaire tijdschriften die haar werk plaatsen.In 1997 verschijnt bij Querido de gedichtenbundel Rib, haar debuut, genomineerdvoor de C. Buddingh´- prijs. Publicaties in diverse tijdschriften volgen, optredens zijn er voornamelijk in Nederlanden Vlaanderen en incidenteel ook in Engeland, Duitsland, en Frankrijk. Ze wordt gevraagd voor museale projecten als De Verleiding in het Centraal Museumin Utrecht (2003) en Rijke Uren in Museum Het Valkhof in Nijmegen (2005).Daarnaast begeleidt Astrid Lampe studenten van de afdeling Beeld en Taal aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Na Rib komen er bij Querido de volgende bundels uit: De Sok Weer Aan (2000),De Memen Van Lara (2002), beide genomineerd voor de VSB-poëzieprijs. Voor Spuit Je Ralkleur (2005), ontving Astrid Lampe in 2006 de Ida Gerhardt Poëzieprijs en in 2007 de Schrijversprijs der Brabantse Letteren. In 2008 verscheen Lampes 5e bunel: Park Slope/K’Nex studies.